Openheid over bdsm

Op dit moment is er op fetlife een groep opgericht waarin gepraat wordt over acceptatie in de maatschappij en wat we er zelf aan kunnen doen. Terwijl ik daar aan het lezen was zat ik te denken over hoe open ik zelf eigenlijk ben over bdsm. 

Ik heb hierin een aantal keuzes heel bewust gemaakt. Ik ben niet open op mijn werk, ik gebruik mijn echt naam niet meer. Ik kwam ooit de scene binnen onder mijn voornaam, nu dus een nick. Mijn familie is niet op de hoogte van het feit dat ik aan bdsm doen. Daarentegen weten al mijn vrienden dat wel, ook mensen die er zelf niks mee hebben. 

De reden dat ik niet volledig open ben en een nick gebruik is vooral dat in het onderwijs dit nog best verkeerd opgevat kan worden. Ik heb geen zin in gedoe. Daarnaast blijft ik van mening dat mijn seksualiteit een hoop mensen niks aan gaat. Ik schiet er niks mee op om het te vertellen.

Ik vertel wel dat ik uit ben geweest en in welke stad, maar niet naar welk feestje of welke gelegenheid. Of ik kom (in geval van de jongerenfeesten) niet verder als een kroeg in de buurt van het Leidseplein. Ik heb nog nooit gemerkt dat iemand verder vroeg. Ik weet het, dat kan gebeuren, maar ik acht de kans niet heel groot. 

Als ik mijn echt voornaam gebruik, plus die van mijn partner en nog wat andere feitjes over mijn leven ben ik ook te herkenbaar. Ik weet best dat mensen me aan de hand van berichten op fora of deze blog kunnen herkennen, maar dan moet je wel veel verschillende dingen lezen. Tegen die tijd is het maar zo.

Ik heb gemerkt dat ik weinig behoefte heb om mijn familie op de hoogte te brengen van wat ik uitspook met Fragile Tension of anderen. Bij vrienden heb ik die behoefte meer. Ik denk dat dat deels komt doordat seks of seksualiteit wel vaker met hen besproken wordt als met mijn familie. Sowieso heb ik inmiddels heel veel vrienden die uit de bdsm-scene. Maar ook vrienden van mijn studie zijn op de hoogte. 

Ik sta er dus een beetje dubbel in. Ik ben heel wisselend open of juist gesloten erover. Ik denk niet dat mijn manier acceptatie bevorderd. Daarvoor zal je echt open moeten zijn. Toch durf ik dat niet, te bang voor gevolgen wat betreft mijn werk vooral. Ik juich dit initiatieven toe en zal ze vanaf de achtergrond ook zeker steunen, maar ik laat anderen het voortouw nemen. Ergens voelt het lullig. Ik wil meer acceptatie, maar doe er zelf niets aan.