Voor mensen die rondhangen in (BDSM-)communities is het fenomeen virtuele familie misschien al wel bekend, en ik vond het wel een blogpost waard :-).
Zondag ben ik naar een meeting van het Wandering Spirits-forum geweest, een saunameet om precies te zijn. Het was voor mij de eerste keer dat ik naar de sauna ging, en hell yeah dat ik 't eng vond! Niet omdat ik zó vreselijk preuts ben (klein beetje maar! Heus!), maar nou ja, nieuwe ervaring en zo.
Om een lang verhaal kort te maken; ik heb een geweldige dag gehad. Ik heb me niet vaak zó welkom gevoeld als op die meet, en was helemaal gelukkig toen ik weer naar huis ging 's avonds. Tegen één van de andere meetgangers omschreef ik Wandering Spirits toen als mijn familie. Niet m'n echte, maar toch zeker m'n virtuele familie, en één die me heel dierbaar is. Ze begreep toen direct wat ik bedoelde, dus tada! De inspiratie voor deze blog.
Als kinkster ben ik vrij snel in de communities gestuiterd, en daar ben ik nog altijd blij mee. Sure, ook daar heb je wel suckers, eikels en rotzakken, maar er zijn ook veel oprecht lieve mensen, en ik ben er daar een aantal van tegengekomen. Hoe jong, onzeker en bang ik ook was ("Ja maar jullie zijn allemaal eng! Bwaaaaah!"), ik voelde me toch altijd welkom. Inmiddels is het zelfs zo dat ik die mensen echt ben gaan betitelen als mijn virtuele familie, omdat je altijd bij ze terecht kunt. Zelfs je meest persoonlijke problemen kun je in de groep gooien, en iedereen knuffelt je, geeft je advies als je dat wilt, voelt en leeft met je mee en laat je je gal spuien. Heb je serieuze shit, dan staat iedereen je bij, bieden mensen zomaar aan dat je bij hen kan blijven slapen zolang het nodig is (true story!), en zo voort. En dat vind ik prachtig.
Ik ben na menig meeting helemaal blij thuisgekomen, en heb regelmatig tegen Romanticide verzucht "Ze vinden me gewoon lief! Ze vonden het leuk me te zien! Ja echt! Echt waar! Mensen willen mij graag zien!" en was gelukkig. Als er iets gebeurt (mijn loony buurman die wacko gaat, bijvoorbeeld) weet ik nu al dat ik niet alleen sta. Ook in leuke dingen, trouwens. Iedereen leefde mee met onze huizenjacht, en iedereen is yayhappycheer nu we echt een huisje hebben, en da's ook tof!
Waar echte familie tekort schiet, is er dus nog altijd zoiets als virtuele familie. Niet hetzelfde, maar wel minstens even fijn, from time to time. Yay voor virtuele familie!
Negeren
Ik las op een forum (wandering spirits) een discussie over negeren. Naar aanleiding daarvan ben ik gaan nadenken over hoe ik hierover denk.
Ik heb negeren heel lang echt niet gewild. Ik was heel bang voor het gevoel van buitengesloten worden. Dit gevoel ken ik uit een pestverleden en dat ligt/lag gewoon snel heel erg gevoelig. Ik vond het maar niks om op die manier te spelen.
De angst om echt afgewezen of buitengesloten te worden is er nog wel, maar langzamerhand is dat wel steeds meer verdwenen in mijn relatie. Gelukkig maar, anders was ik daar nooit echt zeker over geworden en dat lijkt me erg moeilijk. Dat die angst verdween wilde niet zeggen dat ik hiermee wilde of kon spelen.
We hebben het er eigenlijk ook gewoon nooit over gehad. Het gebeurde gewoon niet.
Vorige week hadden we een klein spelmoment (spelen kan ik het niet noemen) waarbij ik van Fragile Tension uiteindelijk in de hoek moest staan en een (korte) periode genegeerd werd. Ik zat te klooien en heb geen idee meer wat ik precies verkeerd deed, maar dat was in ieder geval het effect. Ik merkte dat ik genegeerd worden niet leuk vond, wat de bedoeling was, maar ik werd er niet bang of onzeker door. Het klopte op de een of andere manier.
Negeren blijft iets waar ik me heel kwetsbaar in voel, maar met voldoende vertrouwen en een duidelijke aanleiding kan het tegenwoordig dus wel.
Ik denk overigens niet dat een andere dominant dit bij mij zou kunnen doen. Juist door die kwetsbaarheid erin. Dat kan ik niet met iemand met wie ik het vertrouwen dat tussen FT en mij is niet heb. Ik sluit niet uit dat ik dat ooit zou kunnen, maar voordat ik zo ver ben, ben ik wel heel veel stappen verder.
In de bewuste discussie op het forum ging het over een dominant en sub die elkaar alleen nog maar online kenden waarbij de dominant besloot na een plagerig gesprek tot een contactstop tot de eerste afspraak anderhalve week later. Ik zou dat absoluut niet kunnen en willen en dat zou ook een reden zijn om de bewuste afspraak af te zeggen. Zo zou ik niet het vertrouwen hebben dat ik nodig heb om met iemand te gaan spelen.
In de desbetreffende discussie was dat ook voor vrijwel iedereen het geval. Of in ieder geval, iedereen had zijn twijfels bij deze actie en zou zich er niet prettig bij voelen.
Ik merk in die discussie en mijn eigen beleving dat negeren eigenlijk een hele heftig spelvorm is. Het komt zonder er over na te denken niet zo over. Het klinkt zo simpel, maar is het verre van.
Ik heb negeren heel lang echt niet gewild. Ik was heel bang voor het gevoel van buitengesloten worden. Dit gevoel ken ik uit een pestverleden en dat ligt/lag gewoon snel heel erg gevoelig. Ik vond het maar niks om op die manier te spelen.
De angst om echt afgewezen of buitengesloten te worden is er nog wel, maar langzamerhand is dat wel steeds meer verdwenen in mijn relatie. Gelukkig maar, anders was ik daar nooit echt zeker over geworden en dat lijkt me erg moeilijk. Dat die angst verdween wilde niet zeggen dat ik hiermee wilde of kon spelen.
We hebben het er eigenlijk ook gewoon nooit over gehad. Het gebeurde gewoon niet.
Vorige week hadden we een klein spelmoment (spelen kan ik het niet noemen) waarbij ik van Fragile Tension uiteindelijk in de hoek moest staan en een (korte) periode genegeerd werd. Ik zat te klooien en heb geen idee meer wat ik precies verkeerd deed, maar dat was in ieder geval het effect. Ik merkte dat ik genegeerd worden niet leuk vond, wat de bedoeling was, maar ik werd er niet bang of onzeker door. Het klopte op de een of andere manier.
Negeren blijft iets waar ik me heel kwetsbaar in voel, maar met voldoende vertrouwen en een duidelijke aanleiding kan het tegenwoordig dus wel.
Ik denk overigens niet dat een andere dominant dit bij mij zou kunnen doen. Juist door die kwetsbaarheid erin. Dat kan ik niet met iemand met wie ik het vertrouwen dat tussen FT en mij is niet heb. Ik sluit niet uit dat ik dat ooit zou kunnen, maar voordat ik zo ver ben, ben ik wel heel veel stappen verder.
In de bewuste discussie op het forum ging het over een dominant en sub die elkaar alleen nog maar online kenden waarbij de dominant besloot na een plagerig gesprek tot een contactstop tot de eerste afspraak anderhalve week later. Ik zou dat absoluut niet kunnen en willen en dat zou ook een reden zijn om de bewuste afspraak af te zeggen. Zo zou ik niet het vertrouwen hebben dat ik nodig heb om met iemand te gaan spelen.
In de desbetreffende discussie was dat ook voor vrijwel iedereen het geval. Of in ieder geval, iedereen had zijn twijfels bij deze actie en zou zich er niet prettig bij voelen.
Ik merk in die discussie en mijn eigen beleving dat negeren eigenlijk een hele heftig spelvorm is. Het komt zonder er over na te denken niet zo over. Het klinkt zo simpel, maar is het verre van.
Ritmische vibrator.
Ik kwam net ergens een link tegen voor een muziekgestuurde vibrator. Het ritme van de muziek die je op je Ipod/Iphone afspeelt wordt gebruikt om het ritme van de trilling de vibrator aan te geven. Je kan hem geloof ik ook zonder muziek gebruiken. Ik vind hem wel grappig. :-)
Ik kwam hem overigens op 1 day fly tegen als de dagaanbieding van vandaag.
Ziek zijn en bdsm
Ik heb even moeten nadenken of ik deze blog wil schrijven. Het is een onderwerp wat mij heel erg bezighoud, maar wel ook iets is wat best persoonlijk is. Toch ga ik hier over schrijven.
Ik schreef in mijn kennismakingspost al dat ik kanker heb. Ik heb chemokuren en bestralingen gehad en ben met dat laatste nu 2 weken klaar. Allemaal vrij kort dus nog.
Sinds ik ziek ben zijn er best wat dingen in onze relatie veranderd. Fragile Tension was en is degene die alles meemaakte, als ik heel ziek was, me rot voelde, me juist lekker voelde, echt alles. Zonder hem had ik deze periode niet zo doorgekomen. Alles in huis zelf doen kon (kan) ik simpelweg niet. Hij was niet alleen mijn partner, maar verzorgde me ook. Niet in de zin van hulp met aankleden ofzo, maar wel degene die het huishouden doet, vaak voor me rijdt als ik ergens heen wil, kookt en er gewoon altijd is als ik een knuffel nodig heb.
Dit alles heeft alleen ook wel invloed op het D/s stuk van onze relatie. Juist omdat er zo veel gebeurd ben je vaak gewoon niet met bdsm bezig. Mijn hele leven heeft de afgelopen 9 maanden in het teken van ziek zijn gestaan. Dan zijn andere dingen niet zo belangrijk. De liefde zit gewoon goed. We hebben niet voor niets besloten te gaan trouwen, maar er veranderen wel dingen. Prioriteiten liggen anders.
Ook werd ik tijdens de behandelingen heel erg geleefd door het ziekenhuis. Chemo's was naar het ziekenhuis en je in de loop van de dag (hoe meer zakken er door het infuus stroomden) zieker voelen worden. Een dag of 3/4 echt ziek (vergelijkbaar met iets tussen een zware kater en griep). Dan knapte ik weer een beetje op en na een goede week (iets meer) moest ik weer naar het ziekenhuis en begon deze cyclus weer opnieuw. Dit in combinatie met leefregels die varieerden van infectiegevaar uit de weg gaan tot een ander toilet gebruiken, omdat chemo in urine zit en dit slecht voor gezonde mensen is maakt dat je hele leven op z'n kop staat.
De periode van bestraling was vooral intensief. Vier weken lang, 5 dagen per week naar het ziekenhuis. Mijn keel die pijn deed (soort verbrand gevoel) door bestraling in mijn hals en licht verbrande huid (zonnebrand idee). Het was gewoon vermoeiend, maar lang niet zo zwaar als de chemo's.
Als je leven zo op z'n kop staat is bdsm niet iets waar je aan denkt, tenminste wij niet echt. Aan de andere kant is de behoefte er ergens wel, juist omdat het iets is wat we beiden prettig vinden. Ingewikkeld dus.
Als je veel ziek en vooral heel veel moe bent is spelen niet vanzelfsprekend. Veel energie gaat gewoon naar andere dingen en veel dingen die vroeger konden, kunnen nu niet meer. Juist de vermoeidheid maakt dingen lastig. Ik ben snel uitgeput, soms zonder reden, soms gewoon omdat mijn conditie erg slecht is. Dan zijn veel dingen qua spel gewoon lastiger.
Daarnaast moet ik in alles in mijn leven heel goed plannen, ook dit. Ik kan mezelf niet zomaar uitputten, dan kost me dat soms dagen om me weer een beetje goed te voelen. Dat beperkt ook, spontaniteit is er soms af. We zijn nooit echt planners geweest qua spelen en eigenlijk moet dat nu wel, is wennen en raar.
Inmiddels merk ik dat we weer een beetje aan het opbouwen zijn. We gaan weer wat vaker naar feestjes (ook voor de bestralingen al) en de kleine dingetjes komen weer wat vaker terug. Erg fijn om te merken, hoewel het ook zoeken blijft.
Ik vermoed dat dit onderwerp nog wel vaker me bezig zou houden en dat dit onderwerp vast vaker besproken zal worden. Wordt vervolgd met nieuwe ontwikkelingen dus.
Ik schreef in mijn kennismakingspost al dat ik kanker heb. Ik heb chemokuren en bestralingen gehad en ben met dat laatste nu 2 weken klaar. Allemaal vrij kort dus nog.
Sinds ik ziek ben zijn er best wat dingen in onze relatie veranderd. Fragile Tension was en is degene die alles meemaakte, als ik heel ziek was, me rot voelde, me juist lekker voelde, echt alles. Zonder hem had ik deze periode niet zo doorgekomen. Alles in huis zelf doen kon (kan) ik simpelweg niet. Hij was niet alleen mijn partner, maar verzorgde me ook. Niet in de zin van hulp met aankleden ofzo, maar wel degene die het huishouden doet, vaak voor me rijdt als ik ergens heen wil, kookt en er gewoon altijd is als ik een knuffel nodig heb.
Dit alles heeft alleen ook wel invloed op het D/s stuk van onze relatie. Juist omdat er zo veel gebeurd ben je vaak gewoon niet met bdsm bezig. Mijn hele leven heeft de afgelopen 9 maanden in het teken van ziek zijn gestaan. Dan zijn andere dingen niet zo belangrijk. De liefde zit gewoon goed. We hebben niet voor niets besloten te gaan trouwen, maar er veranderen wel dingen. Prioriteiten liggen anders.
Ook werd ik tijdens de behandelingen heel erg geleefd door het ziekenhuis. Chemo's was naar het ziekenhuis en je in de loop van de dag (hoe meer zakken er door het infuus stroomden) zieker voelen worden. Een dag of 3/4 echt ziek (vergelijkbaar met iets tussen een zware kater en griep). Dan knapte ik weer een beetje op en na een goede week (iets meer) moest ik weer naar het ziekenhuis en begon deze cyclus weer opnieuw. Dit in combinatie met leefregels die varieerden van infectiegevaar uit de weg gaan tot een ander toilet gebruiken, omdat chemo in urine zit en dit slecht voor gezonde mensen is maakt dat je hele leven op z'n kop staat.
De periode van bestraling was vooral intensief. Vier weken lang, 5 dagen per week naar het ziekenhuis. Mijn keel die pijn deed (soort verbrand gevoel) door bestraling in mijn hals en licht verbrande huid (zonnebrand idee). Het was gewoon vermoeiend, maar lang niet zo zwaar als de chemo's.
Als je leven zo op z'n kop staat is bdsm niet iets waar je aan denkt, tenminste wij niet echt. Aan de andere kant is de behoefte er ergens wel, juist omdat het iets is wat we beiden prettig vinden. Ingewikkeld dus.
Als je veel ziek en vooral heel veel moe bent is spelen niet vanzelfsprekend. Veel energie gaat gewoon naar andere dingen en veel dingen die vroeger konden, kunnen nu niet meer. Juist de vermoeidheid maakt dingen lastig. Ik ben snel uitgeput, soms zonder reden, soms gewoon omdat mijn conditie erg slecht is. Dan zijn veel dingen qua spel gewoon lastiger.
Daarnaast moet ik in alles in mijn leven heel goed plannen, ook dit. Ik kan mezelf niet zomaar uitputten, dan kost me dat soms dagen om me weer een beetje goed te voelen. Dat beperkt ook, spontaniteit is er soms af. We zijn nooit echt planners geweest qua spelen en eigenlijk moet dat nu wel, is wennen en raar.
Inmiddels merk ik dat we weer een beetje aan het opbouwen zijn. We gaan weer wat vaker naar feestjes (ook voor de bestralingen al) en de kleine dingetjes komen weer wat vaker terug. Erg fijn om te merken, hoewel het ook zoeken blijft.
Ik vermoed dat dit onderwerp nog wel vaker me bezig zou houden en dat dit onderwerp vast vaker besproken zal worden. Wordt vervolgd met nieuwe ontwikkelingen dus.
Regels, regels en regels - opbouwen
Geïnspireerd door Yara's post over regels, ging ik nadenken over de regels die wij hebben in onze D/s. In mijn vorige blogpost riep ik al blij dat Romanticide niet bepaalt welke sokken ik aantrek, maar ik vind het ook wel leuk om zelf stil te staan bij de regels die we wél hebben en die veelal heel natuurlijk ontstaan zijn.
Romanticide en ik hebben een flinke D/s-dip gehad door stomme dingen die alle energie voor BDSM weghaalden, en we zijn nu weer aan het opbouwen. Opbouwen betekent in ons geval dat we proberen met een paar regels te beginnen, en dat geleidelijk aan uit te breiden. Da's voor mij wel eens moeilijk, want regels gaven mij altijd enorm veel houvast. Ik wist door die regels wat hij van me verwachtte, en had als het ware een veilig hokje, met mooie, duidelijke omheining. Omheining waarvan ik wist dat als ik er tegenaan knalde, ik een oplawaai kreeg en weer teruggeknald werd. Zonder die omheining leven is best even wennen geweest, en nog steeds wel.
Wat echter ook gek genoeg wennen is, is het opnieuw bouwen van die omheining. Ik wist de hekjes (sorry, ik blijf even in de hokjes-metafoor hangen) van mijn hokje blindelings te vinden en wist dus heel goed wanneer ik er wel of niet tegenaan zou knallen. Nu merk ik dat ik regelmatig een hekje tegenkom waar ik 'm niet verwacht had. Anders gezegd; waar het leven volgens de gestelde regels eerst heel natuurlijk ging, merk ik dat ik nu onbewust dingen fout doe. Ik sta er simpelweg niet bij stil dat iets niet mag of ik iets eerst moet vragen, maar ik hoop dat zo snel mogelijk weer in m'n systeem te krijgen.
Waar wij eerst een contract van een pagina of zes hadden, hebben we nu dus een paar regels. That's it, da's ons opstartpunt, en hoewel ik heel graag heel hard zou gaan, is dit wel even hard genoeg. Die regels zijn voor ons de volgende:
- Ik zit altijd op de grond i.p.v. op de bank, tenzij Romanticide me expliciet toestemming geeft om op de bank te komen zitten;
- Ik mag alleen klaarkomen als ik daar opdracht toe krijg van Romanticide, voor de rest mag het pertinent niet;
- In schriftelijke één-op-één-communicatie (dus sms, mail) schrijf ik verwijzingen naar Romanticide altijd met een hoofdletter; (dus als ik hem een kwal wil noemen, is dat een Kwal :P maar eigenlijk vooral Je, Jij, Jou, Jouw, etc.)
- Ik vraag elke avond toestemming om te slapen;
- Vrijdagavond hebben we als vast moment om mijn gedrag van de week te evalueren;
- Zaterdag kunnen we op een wat gelijkwaardigere manier (voor zover dat gaat) de week evalueren.
De laatste twee zijn eigenlijk niet eens regels, het zijn meer vaste afspraken zodat we het niet vergeten. Met onze honderd-en-één bezigheden is het soms best moeilijk een moment te vinden om terug te kijken, en zeker als het gaat om (oh, I so hate that word) straf en dergelijke. Ik vond dat idee altijd verschrikkelijk, "je plant BDSM toch niet?!", maar ik merk dat het bij ons wel werkt tot op heden. Het is niet alsof we de rest van de week niet evalueren, of hij me op maandag-, dinsdag- of donderdagavond niet mag straffen (iemand een leuk synoniem voor dat woord? Ik probeer 't altijd te ontwijken) euh mijn gedrag niet mag evalueren, maar het zorgt wel dat we ruimte in onze planning houden. Zo van "Hey, leuk dat we zaterdag dit, dit en dit willen doen, maar we moeten nog wel effe een plekje vrij houden!" En soms verschuift dat ook wel, maar ik merk dat zelfs het kleinste stukje planning al helpt.
De andere regels zijn erg prettig, vooral omdat ze enerzijds niet te moeilijk zijn voor me en dus een prima opstappunt bieden, en anderzijds wel hun uitwerking hebben. Niet mogen klaarkomen zonder directe opdracht is heus niet zwaar - nou ja, met mijn libido soms... -, maar het voelt voor mij vanzelfsprekend dat Romanticide daarover beslist en niet ik. Iets als vragen om toestemming om te slapen stelt ogenschijnlijk misschien geen ruk voor, maar het is symbolisch heel veel waard voor mij/ons. Hij zal nooit nee zeggen, en toch is het weer een klein momentje waarop ik heel duidelijk erken dat hij beslist en niet ik. Noem het lame, noem het schattig, maar mijn inwendige ik staat dan toch heel hard te cheeren en te stralen :-).
En zo bouwen we rustig op. Misschien krijg ik wel elke twee weken een nieuwe regel opgelegd, misschien pas na een maand, who knows. Uiteindelijk komen we vanzelf op het punt waar we weer in termen van contracten kunnen denken... En komen we daar niet, dan hebben we waarschijnlijk een andere manier van doen ontdekt waar we ons beter bij voelen. Hoe dan ook: Yay!
Romanticide en ik hebben een flinke D/s-dip gehad door stomme dingen die alle energie voor BDSM weghaalden, en we zijn nu weer aan het opbouwen. Opbouwen betekent in ons geval dat we proberen met een paar regels te beginnen, en dat geleidelijk aan uit te breiden. Da's voor mij wel eens moeilijk, want regels gaven mij altijd enorm veel houvast. Ik wist door die regels wat hij van me verwachtte, en had als het ware een veilig hokje, met mooie, duidelijke omheining. Omheining waarvan ik wist dat als ik er tegenaan knalde, ik een oplawaai kreeg en weer teruggeknald werd. Zonder die omheining leven is best even wennen geweest, en nog steeds wel.
Wat echter ook gek genoeg wennen is, is het opnieuw bouwen van die omheining. Ik wist de hekjes (sorry, ik blijf even in de hokjes-metafoor hangen) van mijn hokje blindelings te vinden en wist dus heel goed wanneer ik er wel of niet tegenaan zou knallen. Nu merk ik dat ik regelmatig een hekje tegenkom waar ik 'm niet verwacht had. Anders gezegd; waar het leven volgens de gestelde regels eerst heel natuurlijk ging, merk ik dat ik nu onbewust dingen fout doe. Ik sta er simpelweg niet bij stil dat iets niet mag of ik iets eerst moet vragen, maar ik hoop dat zo snel mogelijk weer in m'n systeem te krijgen.
Waar wij eerst een contract van een pagina of zes hadden, hebben we nu dus een paar regels. That's it, da's ons opstartpunt, en hoewel ik heel graag heel hard zou gaan, is dit wel even hard genoeg. Die regels zijn voor ons de volgende:
- Ik zit altijd op de grond i.p.v. op de bank, tenzij Romanticide me expliciet toestemming geeft om op de bank te komen zitten;
- Ik mag alleen klaarkomen als ik daar opdracht toe krijg van Romanticide, voor de rest mag het pertinent niet;
- In schriftelijke één-op-één-communicatie (dus sms, mail) schrijf ik verwijzingen naar Romanticide altijd met een hoofdletter; (dus als ik hem een kwal wil noemen, is dat een Kwal :P maar eigenlijk vooral Je, Jij, Jou, Jouw, etc.)
- Ik vraag elke avond toestemming om te slapen;
- Vrijdagavond hebben we als vast moment om mijn gedrag van de week te evalueren;
- Zaterdag kunnen we op een wat gelijkwaardigere manier (voor zover dat gaat) de week evalueren.
De laatste twee zijn eigenlijk niet eens regels, het zijn meer vaste afspraken zodat we het niet vergeten. Met onze honderd-en-één bezigheden is het soms best moeilijk een moment te vinden om terug te kijken, en zeker als het gaat om (oh, I so hate that word) straf en dergelijke. Ik vond dat idee altijd verschrikkelijk, "je plant BDSM toch niet?!", maar ik merk dat het bij ons wel werkt tot op heden. Het is niet alsof we de rest van de week niet evalueren, of hij me op maandag-, dinsdag- of donderdagavond niet mag straffen (iemand een leuk synoniem voor dat woord? Ik probeer 't altijd te ontwijken) euh mijn gedrag niet mag evalueren, maar het zorgt wel dat we ruimte in onze planning houden. Zo van "Hey, leuk dat we zaterdag dit, dit en dit willen doen, maar we moeten nog wel effe een plekje vrij houden!" En soms verschuift dat ook wel, maar ik merk dat zelfs het kleinste stukje planning al helpt.
De andere regels zijn erg prettig, vooral omdat ze enerzijds niet te moeilijk zijn voor me en dus een prima opstappunt bieden, en anderzijds wel hun uitwerking hebben. Niet mogen klaarkomen zonder directe opdracht is heus niet zwaar - nou ja, met mijn libido soms... -, maar het voelt voor mij vanzelfsprekend dat Romanticide daarover beslist en niet ik. Iets als vragen om toestemming om te slapen stelt ogenschijnlijk misschien geen ruk voor, maar het is symbolisch heel veel waard voor mij/ons. Hij zal nooit nee zeggen, en toch is het weer een klein momentje waarop ik heel duidelijk erken dat hij beslist en niet ik. Noem het lame, noem het schattig, maar mijn inwendige ik staat dan toch heel hard te cheeren en te stralen :-).
En zo bouwen we rustig op. Misschien krijg ik wel elke twee weken een nieuwe regel opgelegd, misschien pas na een maand, who knows. Uiteindelijk komen we vanzelf op het punt waar we weer in termen van contracten kunnen denken... En komen we daar niet, dan hebben we waarschijnlijk een andere manier van doen ontdekt waar we ons beter bij voelen. Hoe dan ook: Yay!
Standaardregels
In de jaren dat ik nu met bdsm bezig ben ben ik behoorlijk veranderd als sub. Ik was 21 en behoorlijk kwetsbaar en beïnvloedbaar toen ik de eerste stapjes in de bdsmwereld zette. Ik speelde regelmatig met verschillende partners en ontdekte van alles. In die tijd hield ik me goed aan de algemeen standaard normen. Drie duidelijke voorbeelden hiervan zijn.
- Dominant spreek je aan met Meester en U.
- Collar om tijdens een spel.
- Op fora en chats je naam met een kleine letter schrijven.
Inmiddels is het veranderd. Ik heb nu 6 1/2 jaar een relatie met Fragile Tension en in die tijd hebben we ons samen ontwikkeld tot we in een situatie kwamen waar we ons beiden lekker bij voelen. Die ontwikkeling staat absoluut niet stil, maar in bepaalde dingen hebben we wel onze manier gevonden.
Ik spreek mijn dominant absoluut niet aan met Meester. Een meester is een collega van me, dus geen fijne associatie. Ik spreek Fragile Tension meestal ook niet aan met U. Ik hoef het ook niet. Wel ben ik beleefd en een heel enkele keer gebruik ik U. Maar meestal gewoon *voornaam* en je. Dit werkt goed voor ons en ik voel me hierdoor ook niet minder onderdanig naar hem toe.
Het tweede punt wat ik hierboven noemde is de collar. Ik heb een halsband en die gebruiken wel, maar eigenlijk alleen als het handig is of het leuk bij de outfit voor een feestje staat. Ik vind het gevoel van iets om mijn nek hebben wel prettig, maar alweer ik voel me niet minder sub als ik hem niet draag. Daarnaast weet ik zo wel dat ik bij hem hoor. Ik heb al jaren een relatie, draag een trouwring en we wonen ook al jaren samen. Ik heb hiervoor geen extra symbool nodig op bdsmgebied. Al die dingen horen voor mij gewoon bij elkaar.
Online regels hield ik me aan. Iedereen deed het, dus ik ook. Ik noemde mezelf yara (nou ja eigenlijk mijn voornaam met kleine letter). Na een paar jaar irriteerde ik me aan die kleine letter. Het is taalkundig niet juist en dat was belangrijker voor me. Sinds die tijd gebruik ik dus een hoofdletter aan het begin van mijn naam.
Ander hoofdlettergebruik waarbij je dominanten met een hoofdletter en vooral subs met een kleine letter aanspreekt probeer ik me wel aan te houden. Het aanspreken van subs op die manier gaat regelmatig mis. Ik ben het niet gewend. Maar ik wil anderen wel de ruimte geven voor hun manier van schrijven en naam kiezen zolang ik niet hoef te stotteren in mijn schrijven (J/jullie enzo).
Ik ben gewoon Yara, switch, maar voornamelijk sub. Geen rare hoofdletters, geen ^, geen collartekens. Gewoon Yara.
Ik kan nog wel meer dingen verzinnen die hierin anders zijn, maar ook dingen die hetzelfde zijn. Ik kan het heel prettig vinden om op de grond bij Fragile Tension te zitten. Maar ook hiervoor geldt, het is geen vaste regel, het gebeurt soms. Ik heb eigenlijk sowieso maar vaste twee regels in mijn D/s.
- Ik mag Fragile Tension niet slaan.
- Ik moet vragen om klaar te komen.
Meer is er niet. Ik ben beleefd uit mezelf, ik kan een opdracht krijgen zonder het te verwachten (hoewel gezondheid daar een belangrijke beperking in geeft).
Meer regels hoeven voor mij niet. Ik sluit niet uit dat ze ooit komen. Maar het belangrijkste: Dit werkt voor ons en het past bij ons.
Dynamiek in een D/s
Zo, mijn eerste inhoudelijke blogpost!
Een onderwerp waar ik veel over nadenk, is hoe ik D/s-relaties zie. Enerzijds omdat D/s voor mij een belangrijk aspect van BDSM is, maar anderzijds ook omdat ik om me heen, op fora en in mijn sociale kring, bij tien stellen zo mogelijk twaalf verschillende invullingen van D/s zie. Zelf streef ik, zoals ik in mijn voorstelstukje al noemde, naar een zogenaamde TPE-relatie, maar er zijn zo vreselijk veel andere mogelijkheden, en binnen al die mogelijkheden heb je dan weer verschillen in aanspreekvormen, in dynamiek, in wat wel en niet mag en moet kunnen... En dan heb je nog de verschillende 'views' die binnen de BDSM-scene heersen van wat wel en niet hoort. Al deze onderwerpen wil ik in verschillende blogposts gaan bespreken in de toekomst, maar eerst maar 'ns een stukje over mijn D/s-beleving!
Nou ja, zelf beleef ik BDSM dus als lifestyle. Dat houdt voor mij niet in dat ik elke dag Romanticides voeten kus als hij thuis komt en netjes de hele dag Zijne Meesterlijke Heer tegen hem zeg (oh, hij zou me zó schoppen als ik dat deed!), maar wel dat we gewoon altijd een, soms op de achtergrond sudderend, machtsverschil hebben. Ik mag graag aan zijn voeten neerploffen na een lange werkdag, en hij bepaalt wat er met ons geld gebeurt, om wat voorbeelden te noemen. Voor mij draait het sowieso niet echt om micromanagement; ik word er niet woest opgewonden van als hij 's ochtends kiest welke kleur sokken ik aan moet trekken. Hij gelukkig ook niet, dus dat komt goed uit!
Wat voor mij vooral belangrijk is in de dynamiek van een D/s-relatie, is respect. Je hebt natuurlijk het wederzijdse respect-verhaal, maar dat bedoel ik niet eens direct. Voor mij is het heel belangrijk dat uit mij, uit mijn handelingen, mijn woorden, een duidelijke vorm van respect voor Romanticide als mijn Dominant spreekt. Niet alleen als we spelen, maar ook als dat niet zo is. Nu klinkt dat misschien niet moeilijk, maar voor iemand die als standaardreactie altijd had dat ze mensen sloeg als die flauw waren, en die dingen er zo snel uit kan flappen dat ze zelf vergeet na te denken, is respectvol zijn best moeilijk. Immers, hoeveel respect spreekt eruit als ik Romanticide keihard op z'n arm stomp en roep "Oh! Klootzak!" als hij me plaagt? De balans vinden tussen respect enerzijds en humor anderzijds is best een uitdaging.
Naast respect is ook humor en spanning heel belangrijk voor me. Niet zo zeer seksuele spanning, maar juist de spanning die wij creëren door onderlinge plaagstootjes, grappen en stoeien. Wie mij kent, heeft het waarschijnlijk wel gemerkt: Ik ben iemand die heerlijk bijdehand uit de hoek kan komen, ook richting Romanticide. Zeker toen we ons net in de BDSM-scene bevonden, werd ik daar vaak op aangekeken. Ik ben zelfs erop aangesproken dat je "je Dominant toch niet zo behandelt?!" wat tot grote onzekerheid bij mij leidde; was ik dan een slechte sub? Gelukkig weet ik inmiddels beter. De rare blikken zijn er nog steeds wel, maar zolang ik wel respectvol blijf en dus stop wanneer Romanticide aangeeft het zat te zijn, genieten wij er beiden enorm van dat we zo veel lol kunnen hebben en elkaar scherp kunnen houden met die plaagstootjes. Ook liggen we regelmatig in een deuk als ik weer 'ns wat uitgekraamd heb zonder er bij na te denken!
Nu klinkt dat misschien ietwat tegenstrijdig, maar de essentie zit 'm er voor mij in dat ik mezelf mag zijn, inclusief de bijdehante opmerkingen, zolang ik Romanticide maar respecteer. Als hij nee zegt, is het ook nee, en dan moet ik niet doorgaan. Pas ik een beetje op m'n woorden en zorg ik dat de dingen die ik zeg, niet buitenproportioneel brutaal zijn, dan kunnen we er samen om lachen en word ik vrolijk, word ik gelukkig en ga ik stralen. Misschien onorthodox, maar wel heel erg leuk!
Een onderwerp waar ik veel over nadenk, is hoe ik D/s-relaties zie. Enerzijds omdat D/s voor mij een belangrijk aspect van BDSM is, maar anderzijds ook omdat ik om me heen, op fora en in mijn sociale kring, bij tien stellen zo mogelijk twaalf verschillende invullingen van D/s zie. Zelf streef ik, zoals ik in mijn voorstelstukje al noemde, naar een zogenaamde TPE-relatie, maar er zijn zo vreselijk veel andere mogelijkheden, en binnen al die mogelijkheden heb je dan weer verschillen in aanspreekvormen, in dynamiek, in wat wel en niet mag en moet kunnen... En dan heb je nog de verschillende 'views' die binnen de BDSM-scene heersen van wat wel en niet hoort. Al deze onderwerpen wil ik in verschillende blogposts gaan bespreken in de toekomst, maar eerst maar 'ns een stukje over mijn D/s-beleving!
Nou ja, zelf beleef ik BDSM dus als lifestyle. Dat houdt voor mij niet in dat ik elke dag Romanticides voeten kus als hij thuis komt en netjes de hele dag Zijne Meesterlijke Heer tegen hem zeg (oh, hij zou me zó schoppen als ik dat deed!), maar wel dat we gewoon altijd een, soms op de achtergrond sudderend, machtsverschil hebben. Ik mag graag aan zijn voeten neerploffen na een lange werkdag, en hij bepaalt wat er met ons geld gebeurt, om wat voorbeelden te noemen. Voor mij draait het sowieso niet echt om micromanagement; ik word er niet woest opgewonden van als hij 's ochtends kiest welke kleur sokken ik aan moet trekken. Hij gelukkig ook niet, dus dat komt goed uit!
Wat voor mij vooral belangrijk is in de dynamiek van een D/s-relatie, is respect. Je hebt natuurlijk het wederzijdse respect-verhaal, maar dat bedoel ik niet eens direct. Voor mij is het heel belangrijk dat uit mij, uit mijn handelingen, mijn woorden, een duidelijke vorm van respect voor Romanticide als mijn Dominant spreekt. Niet alleen als we spelen, maar ook als dat niet zo is. Nu klinkt dat misschien niet moeilijk, maar voor iemand die als standaardreactie altijd had dat ze mensen sloeg als die flauw waren, en die dingen er zo snel uit kan flappen dat ze zelf vergeet na te denken, is respectvol zijn best moeilijk. Immers, hoeveel respect spreekt eruit als ik Romanticide keihard op z'n arm stomp en roep "Oh! Klootzak!" als hij me plaagt? De balans vinden tussen respect enerzijds en humor anderzijds is best een uitdaging.
Naast respect is ook humor en spanning heel belangrijk voor me. Niet zo zeer seksuele spanning, maar juist de spanning die wij creëren door onderlinge plaagstootjes, grappen en stoeien. Wie mij kent, heeft het waarschijnlijk wel gemerkt: Ik ben iemand die heerlijk bijdehand uit de hoek kan komen, ook richting Romanticide. Zeker toen we ons net in de BDSM-scene bevonden, werd ik daar vaak op aangekeken. Ik ben zelfs erop aangesproken dat je "je Dominant toch niet zo behandelt?!" wat tot grote onzekerheid bij mij leidde; was ik dan een slechte sub? Gelukkig weet ik inmiddels beter. De rare blikken zijn er nog steeds wel, maar zolang ik wel respectvol blijf en dus stop wanneer Romanticide aangeeft het zat te zijn, genieten wij er beiden enorm van dat we zo veel lol kunnen hebben en elkaar scherp kunnen houden met die plaagstootjes. Ook liggen we regelmatig in een deuk als ik weer 'ns wat uitgekraamd heb zonder er bij na te denken!
Nu klinkt dat misschien ietwat tegenstrijdig, maar de essentie zit 'm er voor mij in dat ik mezelf mag zijn, inclusief de bijdehante opmerkingen, zolang ik Romanticide maar respecteer. Als hij nee zegt, is het ook nee, en dan moet ik niet doorgaan. Pas ik een beetje op m'n woorden en zorg ik dat de dingen die ik zeg, niet buitenproportioneel brutaal zijn, dan kunnen we er samen om lachen en word ik vrolijk, word ik gelukkig en ga ik stralen. Misschien onorthodox, maar wel heel erg leuk!
Nog een kennismaking!
Nu Yara zich al zo netjes voorgesteld heeft, kan ik natuurlijk niet achterblijven!
Wat meer over mij:
Ik ben dus Sabrina, 19, en heel schattig hoteldebotel op mijn Vriend Romanticide, met wie ik nu ruim 2,5 jaar samenwoon. In het dagelijks leven studeer ik en werk ik ook al in het onderwijs. Ik schijn een vrij brede interesse te hebben, variërend van linguïstiek, psychologie, seksualiteit, politiek en pedagogiek tot geschiedenis, het menselijk lichaam, didactiek en, last but certainly not least, mijn twee lieve katten. Daarnaast ben ik ook vaak achter mijn pc te vinden; ik zit op verschillende fora zoals SamariuM en Wandering Spirits, speel graag Civilization V, hang veel rond op FetLife en meer van zulks.
In de vrije tijd die ik heel sporadisch nog overhoud, ben ik vrijwilliger bij SamariuM. Ik organiseer net als Yara de jongerenfeesten, zorg voor gaaf leesvoer en andere leuke dingen op de website, en doe verder van alles en nog wat. Romanticide en ik bezoeken ook regelmatig forummeetings en feesten door het hele land (en daarbuiten), je kunt wel zeggen dat een groot deel van onze sociale kring bestaat uit BDSM'ers. Da's niet bewust zo gekomen, maar eigenlijk als vanzelf zo ontstaan. Wie weet, misschien is dat nog wel leuk voer voor een blog t.z.t. :-)
In onze relatie ben ik niet alleen Romanticides partner, maar ook zijn sub/slavin. In onze relatie is het zo dat hij overal zeggenschap over heeft, en ik nergens. Zoals hij het wel 'ns grappend omschrijft: Ik heb geen wil, ik heb alleen een mening. Nu wil ik vaak genoeg wat, of hij daar wat mee doet is dan weer een tweede ;-). Onze D/s-relatie loopt wel altijd door, dus ik ben altijd onderdanig aan hem. Heeeerlijk, als je 't mij vraagt, maar het zou ook nogal vreemd zijn als ik dat niet vond, we zijn nu al een jaar of twee bezig om onze relatie zo veel mogelijk op die manier in te delen.
Ik beschrijf mezelf voornamelijk als sub, maar heb ook wel ergens een verstopt Dominant kantje. Da's echter voor mij meer een uitstapje, iets wat af en toe leuk is, waar ik onderdanigheid wel echt als mijn thuis zie; het is een beetje de aard van het beestje.
Verder val ik op zowel mannen als vrouwen, en het fluctueert nogal waar m'n voorkeur ligt. Soms neig ik meer naar mannen, maar ik heb bijvoorbeeld ook een tijdje veel naar het woord homoflexible gekeken als omschrijving van m'n geaardheid. Ook daar komt vast nog wel een leuke blogpost over, ooit. Romanticide en ik hebben een open relatie, al doen we daar niet heel veel mee. Ik mag met vrouwen mostly uitspoken wat ik wil, maar merk dat die behoefte niet altijd even groot is. Stiekem ben ik vaak best gelukkig als m'n saaie, ogenschijnlijk monogame zelfje.
Zoals Yara al uitlegde, zijn we deze blog eigenlijk in een impuls begonnen omdat we allebei al wel langer gedachten hadden over het schrijven van een blog over BDSM, seksualiteit en aanverwante zaken. Ik denk daar zelf veel over na, en vind het dus leuk om te kijken of ik dat ook in blogposts kan verwoorden. Dat helpt mij om orde te brengen in mijn gedachtenchaos, en wie weet, misschien is het nog wel leuk om te lezen ook!
Ook ik hoop de komende tijd regelmatig blogposts te schrijven, en verwacht een hele leuke samenwerking met Yara!
Wat meer over mij:
Ik ben dus Sabrina, 19, en heel schattig hoteldebotel op mijn Vriend Romanticide, met wie ik nu ruim 2,5 jaar samenwoon. In het dagelijks leven studeer ik en werk ik ook al in het onderwijs. Ik schijn een vrij brede interesse te hebben, variërend van linguïstiek, psychologie, seksualiteit, politiek en pedagogiek tot geschiedenis, het menselijk lichaam, didactiek en, last but certainly not least, mijn twee lieve katten. Daarnaast ben ik ook vaak achter mijn pc te vinden; ik zit op verschillende fora zoals SamariuM en Wandering Spirits, speel graag Civilization V, hang veel rond op FetLife en meer van zulks.
In de vrije tijd die ik heel sporadisch nog overhoud, ben ik vrijwilliger bij SamariuM. Ik organiseer net als Yara de jongerenfeesten, zorg voor gaaf leesvoer en andere leuke dingen op de website, en doe verder van alles en nog wat. Romanticide en ik bezoeken ook regelmatig forummeetings en feesten door het hele land (en daarbuiten), je kunt wel zeggen dat een groot deel van onze sociale kring bestaat uit BDSM'ers. Da's niet bewust zo gekomen, maar eigenlijk als vanzelf zo ontstaan. Wie weet, misschien is dat nog wel leuk voer voor een blog t.z.t. :-)
In onze relatie ben ik niet alleen Romanticides partner, maar ook zijn sub/slavin. In onze relatie is het zo dat hij overal zeggenschap over heeft, en ik nergens. Zoals hij het wel 'ns grappend omschrijft: Ik heb geen wil, ik heb alleen een mening. Nu wil ik vaak genoeg wat, of hij daar wat mee doet is dan weer een tweede ;-). Onze D/s-relatie loopt wel altijd door, dus ik ben altijd onderdanig aan hem. Heeeerlijk, als je 't mij vraagt, maar het zou ook nogal vreemd zijn als ik dat niet vond, we zijn nu al een jaar of twee bezig om onze relatie zo veel mogelijk op die manier in te delen.
Ik beschrijf mezelf voornamelijk als sub, maar heb ook wel ergens een verstopt Dominant kantje. Da's echter voor mij meer een uitstapje, iets wat af en toe leuk is, waar ik onderdanigheid wel echt als mijn thuis zie; het is een beetje de aard van het beestje.
Verder val ik op zowel mannen als vrouwen, en het fluctueert nogal waar m'n voorkeur ligt. Soms neig ik meer naar mannen, maar ik heb bijvoorbeeld ook een tijdje veel naar het woord homoflexible gekeken als omschrijving van m'n geaardheid. Ook daar komt vast nog wel een leuke blogpost over, ooit. Romanticide en ik hebben een open relatie, al doen we daar niet heel veel mee. Ik mag met vrouwen mostly uitspoken wat ik wil, maar merk dat die behoefte niet altijd even groot is. Stiekem ben ik vaak best gelukkig als m'n saaie, ogenschijnlijk monogame zelfje.
Zoals Yara al uitlegde, zijn we deze blog eigenlijk in een impuls begonnen omdat we allebei al wel langer gedachten hadden over het schrijven van een blog over BDSM, seksualiteit en aanverwante zaken. Ik denk daar zelf veel over na, en vind het dus leuk om te kijken of ik dat ook in blogposts kan verwoorden. Dat helpt mij om orde te brengen in mijn gedachtenchaos, en wie weet, misschien is het nog wel leuk om te lezen ook!
Ook ik hoop de komende tijd regelmatig blogposts te schrijven, en verwacht een hele leuke samenwerking met Yara!
Even kennismaken
Samen met Sabrina ben ik in een spontane bui deze blog begonnen. We zaten te kletsen over dingen die we leuk zouden vinden voor websites in het algemeen en www.samarium.nl in het bijzonder. Hierbij kwam ook een gezamenlijk blog voorbij. We werden hier zo enthousiast over dat we deze maar gewoon gestart zijn. En zie hier, ruim een dag later: mijn eerste blog.
We willen gaan schrijven over bdsm en seksualiteit en de dingen die ons daar binnen bezig houden, misschien soms een uitstapje, maar dat zien we wel. Reacties zijn van harte welkom.
Ik zal maar eens beginnen met iets over mezelf vertellen. Ik ben dus Yara, 28 en sinds kort getrouwd met Fragile Tension. In het dagelijks leven werk ik in het onderwijs. Helaas zit ik nu al 9 maanden thuis aangezien er in januari kanker bij mij geconstateerd is. Inmiddels ben ik klaar met de behandelingen en zit ik aan het begin van een revalidatieproces. In de vele vrije tijd die ik hierdoor heb zit ik behoorlijk veel achter mijn computer, ik lees veel en spreek regelmatig met vrienden af. Ook speel en knuffel ik heel wat met mijn twee katten. Ik speel samen met vrienden tabeletop roleplay.
Naast deze bezigheden ben ik ook actief binnen de bdsmwereld. Ik ben al jaren vrijwilliger bij SamariuM waar ik nu 4 jaar, samen met anderen, de jongerenfeesten organiseer. Sinds ruim een jaar ben ik ook moderator op het forum. Ik schrijf, maar vooral lees, ook op andere fora en ga regelmatig naar feestjes, tenminste dat begint nu weer een beetje op gang te komen.
Binnen mijn relatie met Fragile Tension ben ik naast zijn levenspartner ook zijn sub. Dit is al zo vanaf het begin van onze relatie. Sinds een klein jaar ben ik ook een klein beetje aan het switchen en wil ik mezelf ook wel switch noemen. Ik ben biseksueel met een lichte voorkeur voor mannen. Wel is het zo dat als ik buiten mijn relatie (die deels open is) speel of contact heb ik in de praktijk de voorkeur geef aan een vrouw.
Voor nu voldoende. Ik hoop dat ik in de komende tijd een aantal leuke blogs kan gaan schrijven en dat de samenwerking met Sabrina goed gaat bevallen!
We willen gaan schrijven over bdsm en seksualiteit en de dingen die ons daar binnen bezig houden, misschien soms een uitstapje, maar dat zien we wel. Reacties zijn van harte welkom.
Ik zal maar eens beginnen met iets over mezelf vertellen. Ik ben dus Yara, 28 en sinds kort getrouwd met Fragile Tension. In het dagelijks leven werk ik in het onderwijs. Helaas zit ik nu al 9 maanden thuis aangezien er in januari kanker bij mij geconstateerd is. Inmiddels ben ik klaar met de behandelingen en zit ik aan het begin van een revalidatieproces. In de vele vrije tijd die ik hierdoor heb zit ik behoorlijk veel achter mijn computer, ik lees veel en spreek regelmatig met vrienden af. Ook speel en knuffel ik heel wat met mijn twee katten. Ik speel samen met vrienden tabeletop roleplay.
Naast deze bezigheden ben ik ook actief binnen de bdsmwereld. Ik ben al jaren vrijwilliger bij SamariuM waar ik nu 4 jaar, samen met anderen, de jongerenfeesten organiseer. Sinds ruim een jaar ben ik ook moderator op het forum. Ik schrijf, maar vooral lees, ook op andere fora en ga regelmatig naar feestjes, tenminste dat begint nu weer een beetje op gang te komen.
Binnen mijn relatie met Fragile Tension ben ik naast zijn levenspartner ook zijn sub. Dit is al zo vanaf het begin van onze relatie. Sinds een klein jaar ben ik ook een klein beetje aan het switchen en wil ik mezelf ook wel switch noemen. Ik ben biseksueel met een lichte voorkeur voor mannen. Wel is het zo dat als ik buiten mijn relatie (die deels open is) speel of contact heb ik in de praktijk de voorkeur geef aan een vrouw.
Voor nu voldoende. Ik hoop dat ik in de komende tijd een aantal leuke blogs kan gaan schrijven en dat de samenwerking met Sabrina goed gaat bevallen!
