Ziek zijn en bdsm

Ik heb even moeten nadenken of ik deze blog wil schrijven. Het is een onderwerp wat mij heel erg bezighoud, maar wel ook iets is wat best persoonlijk is. Toch ga ik hier over schrijven.

Ik schreef in mijn kennismakingspost al dat ik kanker heb. Ik heb chemokuren en bestralingen gehad en ben met dat laatste nu 2 weken klaar. Allemaal vrij kort dus nog.
Sinds ik ziek ben zijn er best wat dingen in onze relatie veranderd. Fragile Tension was en is degene die alles meemaakte, als ik heel ziek was, me rot voelde, me juist lekker voelde, echt alles. Zonder hem had ik deze periode niet zo doorgekomen. Alles in huis zelf doen kon (kan) ik simpelweg niet. Hij was niet alleen mijn partner, maar verzorgde me ook. Niet in de zin van hulp met aankleden ofzo, maar wel degene die het huishouden doet, vaak voor me rijdt als ik ergens heen wil, kookt en er gewoon altijd is als ik een knuffel nodig heb.

Dit alles heeft alleen ook wel invloed op het D/s stuk van onze relatie. Juist omdat er zo veel gebeurd ben je vaak gewoon niet met bdsm bezig. Mijn hele leven heeft de afgelopen 9 maanden in het teken van ziek zijn gestaan. Dan zijn andere dingen niet zo belangrijk. De liefde zit gewoon goed. We hebben niet voor niets besloten te gaan trouwen, maar er veranderen wel dingen. Prioriteiten liggen anders.

Ook werd ik tijdens de behandelingen heel erg geleefd door het ziekenhuis. Chemo's was naar het ziekenhuis en je in de loop van de dag (hoe meer zakken er door het infuus stroomden) zieker voelen worden. Een dag of 3/4 echt ziek (vergelijkbaar met iets tussen een zware kater en griep). Dan knapte ik weer een beetje op en na een goede week (iets meer) moest ik weer naar het ziekenhuis en begon deze cyclus weer opnieuw. Dit in combinatie met leefregels die varieerden van infectiegevaar uit de weg gaan tot een ander toilet gebruiken, omdat chemo in urine zit en dit slecht voor gezonde mensen is maakt dat je hele leven op z'n kop staat.
De periode van bestraling was vooral intensief. Vier weken lang, 5 dagen per week naar het ziekenhuis. Mijn keel die pijn deed (soort verbrand gevoel) door bestraling in mijn hals en licht verbrande huid (zonnebrand idee). Het was gewoon vermoeiend, maar lang niet zo zwaar als de chemo's.
Als je leven zo op z'n kop staat is bdsm niet iets waar je aan denkt, tenminste wij niet echt. Aan de andere kant is de behoefte er ergens wel, juist omdat het iets is wat we beiden prettig vinden. Ingewikkeld dus.

Als je veel ziek en vooral heel veel moe bent is spelen niet vanzelfsprekend. Veel energie gaat gewoon naar andere dingen en veel dingen die vroeger konden, kunnen nu niet meer. Juist de vermoeidheid maakt dingen lastig. Ik ben snel uitgeput, soms zonder reden, soms gewoon omdat mijn conditie erg slecht is. Dan zijn veel dingen qua spel gewoon lastiger.
Daarnaast moet ik in alles in mijn leven heel goed plannen, ook dit. Ik kan mezelf niet zomaar uitputten, dan kost me dat soms dagen om me weer een beetje goed te voelen. Dat beperkt ook, spontaniteit is er soms af. We zijn nooit echt planners geweest qua spelen en eigenlijk moet dat nu wel, is wennen en raar.

Inmiddels merk ik dat we weer een beetje aan het opbouwen zijn. We gaan weer wat vaker naar feestjes (ook voor de bestralingen al) en de kleine dingetjes komen weer wat vaker terug. Erg fijn om te merken, hoewel het ook zoeken blijft.

Ik vermoed dat dit onderwerp nog wel vaker me bezig zou houden en dat dit onderwerp vast vaker besproken zal worden. Wordt vervolgd met nieuwe ontwikkelingen dus.