Okey, ik zal héél erg eerlijk zijn vandaag... ik ben vreselijk koos-inspiratieloos. Zo erg zelfs, dat ik zelfs na mijn 'tochtje' SamariuM en Fetlife nog niets heb kunnen vinden, en maar mijn kinky blogs ben gaan aanboren. Sommigen zijn misschien bekend met The Submissive Guide wat een blog is over veel aspecten van onderdanigheid, en naar mijn mening ook behoorlijk extensief. Het leuke van deze blog, is dat er een sub-blog bijgehouden wordt, de Submissive Journal Prompts, waar elke 2 dagen een vraag of quote neergezet moet worden. Vandaag de vraag: "What would you like to learn about your sexual self?", oftewel: wat zou ik nog over mijn seksuele ik willen leren. En die ga ik dus vandaag beantwoorden voor jullie!
Om de vraag te beantwoorden wat ik nog meer over mezelf zou willen leren op dat vlak, zal ik eerst bij mezelf moeten gaan stil staan wat ik dan al wel weet. Ik weet dat ik hetero (of héél misschien hetero-flexibel) ben, waarbij ik ook een héél sterke voorkeur heb om enkel met vrouwen te spelen in een BDSM setting. Ik zou (en heb al eens) met een man kunnen spelen, maar dat doe ik eerder vooral uit nieuwsgierigheid. Om te checken of een bepaalde fantasie of evil plannetje in mijn hoofd ook werkelijk waar zou werken of hoe dat ervaren wordt. Maar ik voel een significant verschil tussen spelen met een vrouw en met een man. Spelen met een vrouw maakt mijn geil... spelen met een man niet. Bij het spelen met een man voel ik me ook enigzins afstandelijk in het spel, en dat is wel iets wat mij tegenstaat gezien ik me daar niet helemaal fijn bij voel. Maar daar tegenover staat ook weer dat ik me niet fijn voel bij juist close te zijn met een man tijdens een spel.
Ik weet van mezelf dat ik poly-amoreus aangelegd ben, maar ik wil er eigenlijk niets mee doen. Een monogame relatie vind ik al tricky zat van tijd tot tijd, en dan heb ik totaal geen behoefte om alles NOG complexer te gaan maken met extra partners of open relaties en what not. Ik weet dat ik gewoon 1 geliefde wil hebben, en niet meer dan dat. Dat wil niet zeggen dat ik niet van andere mensen zou gaan houden of om diegene zou geven, bijvoorbeeld als ik een Domina zou hebben naast een sub. Maar ik wil het enkel bij een D/s relatie en een goede vriendschap houden. Dus niets samen uit eten voor de vlindertjes in onze buik of romatische strandwandelingetjes.
Ik weet dat ik seks leuk vind en me daar ook zeker graag aan tegoed doe. Seks staat voor mij wel los van BDSM, al combineer ik het wel heel erg graag omdat beide aspecten voor mij dan opeens beter 'inleefbaar' zijn. Ik kan dan gewoon beter loslaten en gewoon ingeven op mijn 'dierlijke' genoegens en wensen als ik met beide dingen tegelijkertijd bezig ben dan wanneer ik 1 van die aspecten doe, want dan betrap ik me vaak genoeg dat ik dan teveel bezig ben met 'plannen' en denken. Ik ben dol op zowel de hele liefdevolle seks als de ruwere soort waar ik vriendin/subje door de kamer kan werken en mijn geilheid gewoon op kan botvieren op welke manier ik me ook bedenk op dat moment.
Maar wat zou ik nu willen leren over mijn seksuele zelf? Ik zou graag willen weten hoe ik zou omgaan met seks in een hechte D/s relatie waar ik het subje zou zijn. Ik heb al veel gefantaseerd over gedomineerd te worden in een seksuele context, maar het is er nooit echt van gekomen. Ik ben wel eens 'ingezet' voor orale seks voor een dominante dame, maar dat is het dan ook wel. Ik zou gewoon willen weten hoe ik het zou ervaren als mijn seksuele genot totaal in de handen van mijn dominante partner zou zijn. Hoe het zou zijn om te moeten smeken om klaar te mogen komen, in plaats van gewoon mijn genot te claimen. Hoe het zou zijn om bijvoorbeeld te moeten werken voor seksueel genot aan mijn kant of hoe ik zou omgaan met chastity. Wat ik ervan zou vinden om helemaal horensdol geteased te worden dat ik uit bijna pure waarzin practisch alles zou neuken of tegen aan willen schuren om klaar te kunnen komen. Of hoe het zou zijn om als een soort levende dildo gebruikt te worden.
Iets waar ik ook heel erg nieuwsgierig naar ben, is wat ik zou vinden van anale seks. Meer nieuwsgieriger naar het ondergaan ervan dan het zelf te doen, gezien ik gewoon totaal geen idee heb van hoe ik zoiets zou ervaren en wat ik er uiteindelijk van zou vinden. Wat ik wel weet, is dat iets is wat ik enkel zou ondergaan in een sub-perspectief. Dat het me opgedrongen wordt. Want in een neutrale bui blijft het eigenlijk op een of andere manier een te grote hindernis te zijn om het gewoon zelfs eens te proberen.
Opvallend vind ik trouwens wel dat ik merk dat ik eigenlijk helemaal geen behoefte heb naar een trio of iets vergelijkbaars in puur seks-aspect. Waar ik wel heel erg nieuwsgierig naar ben, is spelen met 2 (of meer) subjes, gezien ik dan met de dynamiek tussen deze mensen kan gebruiken binnen het spel. Ze op elkaar uitspelen bijvoorbeeld ("Als jij de vibrator neemt, dan krijgt zij pijn. Dat is wat jij op je geweten hebt, dus weet je zeker dat je daarvoor wilt kiezen? ") of gave predicament bondage posities te kunnen uitvoeren. Of eens samen met een ander D/s stel te spelen waar ik en m'n sub het goed mee kunnen vinden. Ik ben gewoon benieuwd of dat inderdaad zo leuk is als ik denk dat het is, of dat het in de werkelijkheid eigenlijk tegen valt.
Maar de grootste vraagteken waar ik met mezelf mee zit: wat zou ik ervan vinden om zelf in een suspension te hangen? Wat zou er door me heen gaan? Wat doet het met mijn mind-set? Zou ik er subbiger van worden, of juist alerter.
-Lumen1987
BDSM valkuilen: Grenzen
Na vandaag gesproken te hebben met een vriendin in de BDSM scene heb ik besloten vandaag wat te schrijven over grenzen en mijn eigen ervaringen ermee.
Ik denk dat menig persoon (al dan niet allen) die deze blog volgt het nut begrijpt voor een sub om diens grenzen aan te geven bij diens dominant. Voor hen die daar toevallig niet mee bekend zijn, even een reminder over waarom het sterk geadviseerd wordt om dit te doen.
Ondanks het beeld dat sommige dominanten graag laten voorbrengen van zichzelf, zijn ze alles behalve paranormaal begaafd, bezitten ze geen telepathische gaven of een feilloze beheersing van het lezen van lichaamstaal. Doorgaans zijn het gewoon normale mensen met een behoefte naar domineren en daar plezier uit beleven. Voor de Dom om te doen en laten waar hij zin in heeft, heeft hij doorgaans iemand nodig die het ook leuk vind om zelf gedomineerd te worden: de sub. Van de sub wordt verwacht dat die gehoorzaamt, doet wat van diegene verlangd wordt, kortom: dat deze meewerkt met de wensen van de dominant. Maar het kan zo zijn dat jij als sub zijnde mogelijk bepaalde dingen niet wil ondergaan. Dit kan zijn vanwege een fobie, afspraken die je met een partner gemaakt hebt, een aandoening of geestelijke gesteldheid... de redenen zijn eindeloos. En dat wil nog wel eens een tweestrijd geven tussen de twee partijen. Daarom is het handig om bij je dominante partner aan te geven met welke dingen jij instemt, welke zeker (op dit moment) niet, en welke je niet zeker weet. Een betrouwbaar persoon zal zich ook wel aan deze overeenkomst houden. Immers, als hij/zij dat niet doet hoeft diegene niet meer te verwachten dat sublief ooit nog een keer terug wil komen.
Uiteraard zal er wel eens wat fout gaan of dat er inschattingsfouten gemaakt worden door de Dom of van de sub (de grenzen lagen toch wat anders dan gedacht). Dat is dan waar stopwoorden mooi van pas kan komen, om 'on the fly' aan te kunnen geven als er iets gebeurd waar de sub zich totaal niet fijn bij voelt en/of wanneer het gewoon teveel wordt voor diegene. En again, een betrouwbaar persoon zal zich hier ook aan houden.
Zit je met een onbetrouwbaar persoon? Dan ben je als sub zijnde mogelijk "royally fucked". Er zit een kans in dat je eindigd als een statistiek, een breuk in het vertrouwen van mensen, een echte verkrachting of wat voor onheil je nog meer zou kunnen bedenken. Denk je alsjeblieft geen illusies in, een stopwoord of je grenzen zijn totaal niet relevant meer als je met een onbetrouwbaar persoon (of meerdere) te maken hebt.
Zelf vind ik het belangrijk om te weten wat er om gaat bij de mensen waarmee ik speel als dominant en wil ik ook weten daar diens grenzen liggen. Zeker voor de eerste keer spelen voel ik me niet prettig om ook maar in de buurt te komen van iemands grens. Ik reageer daarbij ook extreem negatief als ik ook maar per ongeluk over iemands grens heen ging. Ik kan me daar nog dagen echt rot over voelen, ookal heeft diegene me vergeven. Daarnaast vind ik het ook gewoon een fijn gevoel geven dat iemand bij mij weg zou gaan met het gevoel: "Nou, dat wil ik best nog een keertje willen doen!".
Maar goed, genoeg over de grenzen van de sub. Die zijn al lang en breed op vele fronten besproken, so I will not bore you any further. Het punt wat juist naar boven kwam toen ik met die vriendin ging spreken was namelijk haar grenzen als Dom zijnde, en dat ze heel erg het gevoel had dat die niet gerespecteerd werden door haar subje. En dat is waar ik vandaag over wil praten, over iets wat naar mijn gevoel nogal teveel in de schaduw staat. De grenzen van een dominant.
Ik heb wel eens een discussie gevolgt op een BDSM chat een goed half jaar geleden. Het ging over een beginnende dominant die op een feestje ging spelen met een sub die al enige jaren ervaring achter de rug had. Hij (althans, ik dacht dat het een hij was en zal deze ook als een man beschouwen) vertelde dat hij en het meisje best wel aangetrokken waren tot elkaar en dat ze daarom in een soort kamertje terug hadden getrokken. Hij vertelde dat ze wat lagen te vozen en dat hij zich steeds iets meer over haar ging ontfermen. Trekken aan de haren, worstelen en haar in een houding vastpinnen. Toen had hij haar losgelaten, en precies op dat moment haalde zij uit naar hem en sloeg hem in het gezicht. Ik kan me voorstellen dat ze daar met twinkelende oogjes op haar rug lag, wachtend om gestraft te worden voor de manier hoe ze zich gedroeg, maar hij was geschrokken en trok zich terug van haar. Hij vertelde dat hij dat echt niet leuk vond en ook tegen haar zei dat ze dat niet meer wilde doen. Haar antwoord: "Make me." Blijkbaar had hij haar nog een aantal keer gezegd het niet meer te doen, maar uiteindelijk was zij blijkbaar opgestaan en was hem (ik gok plagerig) op zijn armen gaan slaan. Uiteindelijk heeft hij haar van zich afgeduwd en is toen weg gegaan. Wat bleek: hij was vroeger op de middelbare school heel erg veel gepest en daar kwam vaak geweld bij kijken. En toen dat meisje hem sloeg, triggerde dat allerlei negatieve emoties. Maar wat mij zo erg opviel, was voordat hij tot dat stukje kon komen op de chat, iedereen honend naar hem stond te roepen dat hij haar op haar plek had moeten zetten, laten zien wat voor man hij was en dat hij als dominant bepaald wat er gebeurd en dat hij zich dus dominanter moest opstellen.
Nog een voorbeeldje: Een meid vertelde op fetlife over dat zij een relatie had met haar vriendje en had afgesproken dat ze mocht dommen (ze was switch) zolang er maar geen seks (ter verduidelijking, zoenen viel ook onder die noemer voor hen) bij kwam kijken. Op een BDSM speel feestje kwam ze een leuke jongen tegen waarmee ze nogal wat af flirtte. Tegen het einde van het feest waren ze op een bank gaan zitten en wat zitten afklooien. In een rustpauze nam hij het initiatief en besloot haar te zoenen in haar nek. Ik neem even aan dat hij dat deed omdat hij verwachtte dat hij haar daarmee blij kon maken, gezien haar beschrijving van hem mij deed denken aan een pleaser sub. Anyhow, ze was verschrikt en wist niet zo goed wat ze moest doen. Toen hij stopte en opkeek naar haar, wat ze verward voor hem. Hij had het blijkbaar totaal verkeerd begrepen, want hij ging vervolgens maar door met zoenen, waarschijnlijk dat hij haar gezicht verkeerd afleesde en dacht dat het een signaal was als : "Hey, waarom stop je nu?". Zij duwde hem van zich af en de jongeman viel achterover op de grond. Hij krabbelde weer op en wilde weer verder gaan maar zij greep in en zei dat 't niet mocht. Hij accepteerde het, en ze zijn daarna verder gegaan met aankloten.
Laatste voorbeeld is een fictief scenario. Een Dom speelt met een nogal rellerige sub en het subje besluit om diens mogelijkheden eens te testen. Het subje gaat in de arm bijten van de Dom, en de Dom reageert door het hoofd weg te trekken en zeggen dat sublief dat niet mag doen. Blijkbaar mag sublief niet in een arm bijten, dus besluit ze dan maar in z'n hand te bijten. En weet trekt de Dom de sub los en slaat haar en herhaalt dat het niet mag. Even gedraagt de sub zich, en gaat dan opnieuw bijten, in de hoop op meer slaag. En weer trekt de Dom zich los van de tanden van de sub en duwt haar op de grond en zegt dat dit gedrag niet gewenst is en dat sublief ermee moet kappen. Maar wanneer sublief zich weer verveelt begint het treiteren weer opnieuw, net zo lang tot sublief eindelijk eens op diens plek is gezet volgend diens gevoel. Bijvoorbeeld tot eindelijk de zweep erbij is gepakt, de touwen om haar in bedwang te houden, wat dan ook. Zelfs als de Dom zegt dat het genoeg is en dat de sub nu echt moet kappen gaat doe door. Immers, als Domlief iets wilt, zal die dat moeten doen/forceren...
Een deel van de problemen in deze scenario's zit hem in het gebrek van communicatie. In de 1e twee situaties is er niet van te voren aangegeven dat bepaalde dingen niet kunnen/mogen, en in de laatste kon de Dom waarschijnlijk niet duidelijk overmaken dat wat de sub aan het doen is echt ongewenst is. Maar als je goed erbij nadenkt, dat is het ook met grenzen. Je grenzen aangeven valt onder communicatie. Ik heb ook dingen die ik als Dom niet wil of kan uitstaan. Nu is mijn vriendinnetje niet zo'n ongelooflijk vervelend subbeding die maar constant blijft doorgaan tot ik hardhandig ingrijp. Maar ik heb wel van mensen gehoord dat sublief soms tot tergens toe door blijft gaan, dat de Dom maar besloten heeft om gewoon te stoppen met spelen.
Als ik dan zoiets hoor, dan vind ik dat jammer. Want het is nergens voor nodig. Ook jij als dominant in een relatie hebt het recht om gewoon duidelijk te zijn in wat je niet wilt, én dat je sub die grenzen respecteerd. Maar je moet wel dan gebruik maken van dat recht. En niet gewoon ervanuit gaan dat het niet nodig is, gezien jij toch bepaald wat er gebeurd. Immers, hoe past het eigen initiatief van de sub in het geheel, zoals ik aangaf in mijn 2e voorbeeld? Hoe ga je om als sublief in een bui is waarom die graag geforceerd wil worden door een bepaald iets en daarom jouw irritatie knopje probeert in te drukken om dat gewenste resultaat te krijgen? Durf ook gewoon duidelijk aan te geven als je iets niet leuk vind en waarom. Denk niet dat je daardoor een extra wapen in de handen van je sub geeft, want jij bent anders diegene die het wapen richt en in je eigen voeten schiet. Als je sub betrouwbaar is, dan kan die vast wel begrijpen dat je een bepaald iets niet wilt als je het maar duidelijk en begrijpbaar kan uitleggen. En is je sub dat niet... waarom speel je dan (nog) met diegene?
Dus aan de dominanten en switches die dit blog lezen: weet van je recht van je eigen grenzen, en maak er ook gebruik van. Wees duidelijk, en voor de subjes weer begripvol. Diegene die met jullie spelen/klieren/aankloten zijn uiteindelijk ook maar gewoon mensen, net als jij.
-Lumen1987
Ik denk dat menig persoon (al dan niet allen) die deze blog volgt het nut begrijpt voor een sub om diens grenzen aan te geven bij diens dominant. Voor hen die daar toevallig niet mee bekend zijn, even een reminder over waarom het sterk geadviseerd wordt om dit te doen.
Ondanks het beeld dat sommige dominanten graag laten voorbrengen van zichzelf, zijn ze alles behalve paranormaal begaafd, bezitten ze geen telepathische gaven of een feilloze beheersing van het lezen van lichaamstaal. Doorgaans zijn het gewoon normale mensen met een behoefte naar domineren en daar plezier uit beleven. Voor de Dom om te doen en laten waar hij zin in heeft, heeft hij doorgaans iemand nodig die het ook leuk vind om zelf gedomineerd te worden: de sub. Van de sub wordt verwacht dat die gehoorzaamt, doet wat van diegene verlangd wordt, kortom: dat deze meewerkt met de wensen van de dominant. Maar het kan zo zijn dat jij als sub zijnde mogelijk bepaalde dingen niet wil ondergaan. Dit kan zijn vanwege een fobie, afspraken die je met een partner gemaakt hebt, een aandoening of geestelijke gesteldheid... de redenen zijn eindeloos. En dat wil nog wel eens een tweestrijd geven tussen de twee partijen. Daarom is het handig om bij je dominante partner aan te geven met welke dingen jij instemt, welke zeker (op dit moment) niet, en welke je niet zeker weet. Een betrouwbaar persoon zal zich ook wel aan deze overeenkomst houden. Immers, als hij/zij dat niet doet hoeft diegene niet meer te verwachten dat sublief ooit nog een keer terug wil komen.
Uiteraard zal er wel eens wat fout gaan of dat er inschattingsfouten gemaakt worden door de Dom of van de sub (de grenzen lagen toch wat anders dan gedacht). Dat is dan waar stopwoorden mooi van pas kan komen, om 'on the fly' aan te kunnen geven als er iets gebeurd waar de sub zich totaal niet fijn bij voelt en/of wanneer het gewoon teveel wordt voor diegene. En again, een betrouwbaar persoon zal zich hier ook aan houden.
Zit je met een onbetrouwbaar persoon? Dan ben je als sub zijnde mogelijk "royally fucked". Er zit een kans in dat je eindigd als een statistiek, een breuk in het vertrouwen van mensen, een echte verkrachting of wat voor onheil je nog meer zou kunnen bedenken. Denk je alsjeblieft geen illusies in, een stopwoord of je grenzen zijn totaal niet relevant meer als je met een onbetrouwbaar persoon (of meerdere) te maken hebt.
Zelf vind ik het belangrijk om te weten wat er om gaat bij de mensen waarmee ik speel als dominant en wil ik ook weten daar diens grenzen liggen. Zeker voor de eerste keer spelen voel ik me niet prettig om ook maar in de buurt te komen van iemands grens. Ik reageer daarbij ook extreem negatief als ik ook maar per ongeluk over iemands grens heen ging. Ik kan me daar nog dagen echt rot over voelen, ookal heeft diegene me vergeven. Daarnaast vind ik het ook gewoon een fijn gevoel geven dat iemand bij mij weg zou gaan met het gevoel: "Nou, dat wil ik best nog een keertje willen doen!".
Maar goed, genoeg over de grenzen van de sub. Die zijn al lang en breed op vele fronten besproken, so I will not bore you any further. Het punt wat juist naar boven kwam toen ik met die vriendin ging spreken was namelijk haar grenzen als Dom zijnde, en dat ze heel erg het gevoel had dat die niet gerespecteerd werden door haar subje. En dat is waar ik vandaag over wil praten, over iets wat naar mijn gevoel nogal teveel in de schaduw staat. De grenzen van een dominant.
Ik heb wel eens een discussie gevolgt op een BDSM chat een goed half jaar geleden. Het ging over een beginnende dominant die op een feestje ging spelen met een sub die al enige jaren ervaring achter de rug had. Hij (althans, ik dacht dat het een hij was en zal deze ook als een man beschouwen) vertelde dat hij en het meisje best wel aangetrokken waren tot elkaar en dat ze daarom in een soort kamertje terug hadden getrokken. Hij vertelde dat ze wat lagen te vozen en dat hij zich steeds iets meer over haar ging ontfermen. Trekken aan de haren, worstelen en haar in een houding vastpinnen. Toen had hij haar losgelaten, en precies op dat moment haalde zij uit naar hem en sloeg hem in het gezicht. Ik kan me voorstellen dat ze daar met twinkelende oogjes op haar rug lag, wachtend om gestraft te worden voor de manier hoe ze zich gedroeg, maar hij was geschrokken en trok zich terug van haar. Hij vertelde dat hij dat echt niet leuk vond en ook tegen haar zei dat ze dat niet meer wilde doen. Haar antwoord: "Make me." Blijkbaar had hij haar nog een aantal keer gezegd het niet meer te doen, maar uiteindelijk was zij blijkbaar opgestaan en was hem (ik gok plagerig) op zijn armen gaan slaan. Uiteindelijk heeft hij haar van zich afgeduwd en is toen weg gegaan. Wat bleek: hij was vroeger op de middelbare school heel erg veel gepest en daar kwam vaak geweld bij kijken. En toen dat meisje hem sloeg, triggerde dat allerlei negatieve emoties. Maar wat mij zo erg opviel, was voordat hij tot dat stukje kon komen op de chat, iedereen honend naar hem stond te roepen dat hij haar op haar plek had moeten zetten, laten zien wat voor man hij was en dat hij als dominant bepaald wat er gebeurd en dat hij zich dus dominanter moest opstellen.
Nog een voorbeeldje: Een meid vertelde op fetlife over dat zij een relatie had met haar vriendje en had afgesproken dat ze mocht dommen (ze was switch) zolang er maar geen seks (ter verduidelijking, zoenen viel ook onder die noemer voor hen) bij kwam kijken. Op een BDSM speel feestje kwam ze een leuke jongen tegen waarmee ze nogal wat af flirtte. Tegen het einde van het feest waren ze op een bank gaan zitten en wat zitten afklooien. In een rustpauze nam hij het initiatief en besloot haar te zoenen in haar nek. Ik neem even aan dat hij dat deed omdat hij verwachtte dat hij haar daarmee blij kon maken, gezien haar beschrijving van hem mij deed denken aan een pleaser sub. Anyhow, ze was verschrikt en wist niet zo goed wat ze moest doen. Toen hij stopte en opkeek naar haar, wat ze verward voor hem. Hij had het blijkbaar totaal verkeerd begrepen, want hij ging vervolgens maar door met zoenen, waarschijnlijk dat hij haar gezicht verkeerd afleesde en dacht dat het een signaal was als : "Hey, waarom stop je nu?". Zij duwde hem van zich af en de jongeman viel achterover op de grond. Hij krabbelde weer op en wilde weer verder gaan maar zij greep in en zei dat 't niet mocht. Hij accepteerde het, en ze zijn daarna verder gegaan met aankloten.
Laatste voorbeeld is een fictief scenario. Een Dom speelt met een nogal rellerige sub en het subje besluit om diens mogelijkheden eens te testen. Het subje gaat in de arm bijten van de Dom, en de Dom reageert door het hoofd weg te trekken en zeggen dat sublief dat niet mag doen. Blijkbaar mag sublief niet in een arm bijten, dus besluit ze dan maar in z'n hand te bijten. En weet trekt de Dom de sub los en slaat haar en herhaalt dat het niet mag. Even gedraagt de sub zich, en gaat dan opnieuw bijten, in de hoop op meer slaag. En weer trekt de Dom zich los van de tanden van de sub en duwt haar op de grond en zegt dat dit gedrag niet gewenst is en dat sublief ermee moet kappen. Maar wanneer sublief zich weer verveelt begint het treiteren weer opnieuw, net zo lang tot sublief eindelijk eens op diens plek is gezet volgend diens gevoel. Bijvoorbeeld tot eindelijk de zweep erbij is gepakt, de touwen om haar in bedwang te houden, wat dan ook. Zelfs als de Dom zegt dat het genoeg is en dat de sub nu echt moet kappen gaat doe door. Immers, als Domlief iets wilt, zal die dat moeten doen/forceren...
Een deel van de problemen in deze scenario's zit hem in het gebrek van communicatie. In de 1e twee situaties is er niet van te voren aangegeven dat bepaalde dingen niet kunnen/mogen, en in de laatste kon de Dom waarschijnlijk niet duidelijk overmaken dat wat de sub aan het doen is echt ongewenst is. Maar als je goed erbij nadenkt, dat is het ook met grenzen. Je grenzen aangeven valt onder communicatie. Ik heb ook dingen die ik als Dom niet wil of kan uitstaan. Nu is mijn vriendinnetje niet zo'n ongelooflijk vervelend subbeding die maar constant blijft doorgaan tot ik hardhandig ingrijp. Maar ik heb wel van mensen gehoord dat sublief soms tot tergens toe door blijft gaan, dat de Dom maar besloten heeft om gewoon te stoppen met spelen.
Als ik dan zoiets hoor, dan vind ik dat jammer. Want het is nergens voor nodig. Ook jij als dominant in een relatie hebt het recht om gewoon duidelijk te zijn in wat je niet wilt, én dat je sub die grenzen respecteerd. Maar je moet wel dan gebruik maken van dat recht. En niet gewoon ervanuit gaan dat het niet nodig is, gezien jij toch bepaald wat er gebeurd. Immers, hoe past het eigen initiatief van de sub in het geheel, zoals ik aangaf in mijn 2e voorbeeld? Hoe ga je om als sublief in een bui is waarom die graag geforceerd wil worden door een bepaald iets en daarom jouw irritatie knopje probeert in te drukken om dat gewenste resultaat te krijgen? Durf ook gewoon duidelijk aan te geven als je iets niet leuk vind en waarom. Denk niet dat je daardoor een extra wapen in de handen van je sub geeft, want jij bent anders diegene die het wapen richt en in je eigen voeten schiet. Als je sub betrouwbaar is, dan kan die vast wel begrijpen dat je een bepaald iets niet wilt als je het maar duidelijk en begrijpbaar kan uitleggen. En is je sub dat niet... waarom speel je dan (nog) met diegene?
Dus aan de dominanten en switches die dit blog lezen: weet van je recht van je eigen grenzen, en maak er ook gebruik van. Wees duidelijk, en voor de subjes weer begripvol. Diegene die met jullie spelen/klieren/aankloten zijn uiteindelijk ook maar gewoon mensen, net als jij.
-Lumen1987
Fetlife 'great database migration'... NOOOO! Must... FEED!
Blijkbaar hebben de mensen op Fetlife besloten vandaag een migratie uit te voeren van hun databases. Niet zo heel erg interessant, totdat je merkt dat je daardoor niet meer bij je 'news feed' kan komen. Voor sommigen is dat misschien niet zo boeiend, maar voor mij check ik die doorgaans even in de morgen om te zien wat vrienden en andere mensen hebben zitten uitspoken de afgelopen avond. Altijd leuk om een beetje up to date te blijven, maar vooral om te zien of er nog leuke/mooie/interessant foto's of stukjes te gevonden of gemaakt zijn. Noem het maar mijn dagelijkse portie inspiratie voor vroeg op de ochtend.
Maar vandaag dus niet. Vandaag geen feed. Niks dat mijn 'oneindige' nieuwsgierigheid kan prikkelen. Niets, noppes, nada! Okey, het is dan absoluut niet het einde van de wereld ofzo, maar als je dan vervolgens ook nog wilde laten weten in je feed dat je vandaag je eerste echte solicitatie bij een bedrijf gaat doen maar het vervolgens niet kan doen... Well, you get the idea.
Maar het zet je toch wel weer een beetje aan het denken. Over je dagelijkse 'rituelen' die je uitvoert, je eigen dagelijkse ritme. Ik besef me dan ook opeens dat als ik ook werkelijk eenmaal ga werken, "even Fetlife checken" er niet echt inzit. Het is gewoon even grappig om bij stil te staan. Om toch weer even vast te stellen dat BDSM me toch wel soms meer bezig houdt dan ik denk. Dat het vooral een soort achtergrond process is in mijn hoofd, waar ik af en toe even mee puzzel terwijl ik gewoon aan het werk ben. Even afvragen wat een leuke nieuwe manier is om sublief mee te teasen. Uitpuzzelen hoe een bepaalde bondage in elkaar zit die ik in de ochtend had gezien. Kijken of een van de nieuwe posts op Fetlife ook bruikbaar zou kunnen zijn om hier wat neer te zetten.
Aghja, het is waar je je allemaal druk om kan maken. De een heeft z'n dagelijkste pijp/bef-beurt, de anders z'n kopje koffie, en ik... ik heb zijn BDSM nieuwsgierigheid die gevoed moet worden, naast mijn maag obviously. En misschien dat ik vandaag gewoon wat extra afleiding zoek dan normaal, misschien dat ook nog een beetje. Maar het is gewoon vooral leuk en opvallend om te zien wat het met me doet als dat ritme een beetje verbroken wordt. Ik krijg dan echt een soort: "Okey, en wat nu?" momentje. Het lijkt alsof ik een soort verplichting aan mezelf heb om een gewoon een bepaalde tijd te SOGGEN voordat ik werkelijk aan de slag ga aan mijn afstuderen. Okey, verplichting is een te groot woord, maar blijkbaar heb ik niet echt zin (althans, de afgelopen 2 weken) om meteen aan de slag te gaan. Eerst even het 'standaard diedeltje' afhandelen, want dan weet ik dat het mij gedurende de rest van de dag niet meer zal afleiden. Ik weet dat er dan niet echt veel nieuws te vinden is, dus word mijn nieuwsgierigheid niet een afleidende factor. Daar is eigenlijk nog best goed over nagedacht.
Maar goed, vandaag moet ik dus met een stukje nieuwsgierigheid zitten. Lange leve een nieuwsgierig aagje te zijn!
-Lumen1987
Maar vandaag dus niet. Vandaag geen feed. Niks dat mijn 'oneindige' nieuwsgierigheid kan prikkelen. Niets, noppes, nada! Okey, het is dan absoluut niet het einde van de wereld ofzo, maar als je dan vervolgens ook nog wilde laten weten in je feed dat je vandaag je eerste echte solicitatie bij een bedrijf gaat doen maar het vervolgens niet kan doen... Well, you get the idea.
Maar het zet je toch wel weer een beetje aan het denken. Over je dagelijkse 'rituelen' die je uitvoert, je eigen dagelijkse ritme. Ik besef me dan ook opeens dat als ik ook werkelijk eenmaal ga werken, "even Fetlife checken" er niet echt inzit. Het is gewoon even grappig om bij stil te staan. Om toch weer even vast te stellen dat BDSM me toch wel soms meer bezig houdt dan ik denk. Dat het vooral een soort achtergrond process is in mijn hoofd, waar ik af en toe even mee puzzel terwijl ik gewoon aan het werk ben. Even afvragen wat een leuke nieuwe manier is om sublief mee te teasen. Uitpuzzelen hoe een bepaalde bondage in elkaar zit die ik in de ochtend had gezien. Kijken of een van de nieuwe posts op Fetlife ook bruikbaar zou kunnen zijn om hier wat neer te zetten.
Aghja, het is waar je je allemaal druk om kan maken. De een heeft z'n dagelijkste pijp/bef-beurt, de anders z'n kopje koffie, en ik... ik heb zijn BDSM nieuwsgierigheid die gevoed moet worden, naast mijn maag obviously. En misschien dat ik vandaag gewoon wat extra afleiding zoek dan normaal, misschien dat ook nog een beetje. Maar het is gewoon vooral leuk en opvallend om te zien wat het met me doet als dat ritme een beetje verbroken wordt. Ik krijg dan echt een soort: "Okey, en wat nu?" momentje. Het lijkt alsof ik een soort verplichting aan mezelf heb om een gewoon een bepaalde tijd te SOGGEN voordat ik werkelijk aan de slag ga aan mijn afstuderen. Okey, verplichting is een te groot woord, maar blijkbaar heb ik niet echt zin (althans, de afgelopen 2 weken) om meteen aan de slag te gaan. Eerst even het 'standaard diedeltje' afhandelen, want dan weet ik dat het mij gedurende de rest van de dag niet meer zal afleiden. Ik weet dat er dan niet echt veel nieuws te vinden is, dus word mijn nieuwsgierigheid niet een afleidende factor. Daar is eigenlijk nog best goed over nagedacht.
Maar goed, vandaag moet ik dus met een stukje nieuwsgierigheid zitten. Lange leve een nieuwsgierig aagje te zijn!
-Lumen1987
Waarom doe je het nu eigenlijk Lumen1987?
Vandaag kwam ik een berichtje van Nathalia (schrijfster van de blog Netjes) tegen op fetlife, waar ze zich uitliet over waar de mannelijke bloggers zich eigenlijk hadden verstopt op het internet. En dan doelde ze vooral op het schrijven van ervaringen van zichzelf.
Toen ik dat had gelezen, vond ik het eigenlijk wel leuk om eens in detail uit te leggen waarom ik hier graag wel mijn gedachten neerzet, blijkbaar als 1 van de weinige mannen. Ik ben zelf enkel bekend met 1 man van een blog die ik zelf af en toe eens bekijk, Agonizing Abstinence, maar ook daar schrijven zijn subjes het gros van de berichten naar mijn gevoel.
Laat ik beginnen met dat ik het gewoon leuk vind om te schrijven en mijn gedachten ergens op uit te storten. Vrienden van mij waren al in contact gekomen met mijn plezier die ik in schrijven heb met de verhalen die ik heb geschreven in het verleden (BDSM erotica, te vinden op Lumen's writers corner). Ik heb naast Think about Kink ook nog een eigen blog waar ik af en toe nog wat neerzet (daarvoor was ik daar een stuk actiever mee. Maar 2 blogs in parallel naast fora begint wel veel te worden). Aan de BDSM erotica schrijf ik niet zoveel meer op het moment, gewoon omdat ik momenteel gewoon meer met andere dingen bezig ben, zowel vanilla dingen als gewoon hier op schrijven. Daarnaast waren mijn BDSM verhalen vooral een uitlaat klep van me om van mijn gestuiter te komen, en het gestuiter voedde tevens mijn creativiteit. Maar sinds ik een relatie heb, is het gestuiter sinds dien nooit meer zo erg geweest als toen, en was de behoefte om fantasiën en ideeën van me af te schrijven niet meer zo'n prioriteit.
Een grote motivator om mijn ervaringen en/of ideetjes binnen de BDSM wereld te delen is dat ik graag wat terug wil doen voor de community. Althans, zo'n soort gevoel heb ik daarbij. Ik heb veel opgestoken van de mensen die hun eigen ervaringen hebben gedeeld met het wereld wijde web, dus ik vond het wel zo netjes en ook leuk om datzelfde te doen. Het idee dat ik zo iemand aan een leuk idee zou kunnen helpen, kennis te kunnen delen met anderen of gewoon aan het denken kan zetten is iets wat ik erg leuk vind.
Ik merk ook van mezelf dat ik niet zo moeilijk doe over mijn eigen gevoelens, dat ik me daar niet echt voor schaam. Ik heb al een paar jaar geleden gewoon geaccepteerd dat ik ben wie ik ben en dat ik daar eigenlijk ook nog maar weinig aan zou willen veranderen. Ik ben open in wat ik denk, zo lang je er wel naar vraagt. En ik zal dan ook antwoord geven op vragen, zo lang ik het gevoel heb dat het geen een-richtings verkeer is qua communicatie, bijvoorbeeld iemand die constant maar bij bepaalde dingen blijft doorzeuren en mijn vragen blijft ontwijken. Ik heb zelfs eens van een vriend te horen gekregen van een goede vriendin van hem mij als homo te denken, vanwege de manier hoe ik mijn gevoelens durfde te uiten. Misschien huist er toch nog ergens een bi-seksueel persoon in mij, maar ik verwacht het niet.
Kortom, ik vind het vooral gewoon leuk om te schrijven en dingen met mensen te delen in de hoop dat ze er misschien wat aan hebben. En ook doordat ik me niet zo heel erg schaam voor mijn gevoelens of gedachten durf ik die ook makkelijk te delen, in persoon op via het internet.
-Lumen1987
Toen ik dat had gelezen, vond ik het eigenlijk wel leuk om eens in detail uit te leggen waarom ik hier graag wel mijn gedachten neerzet, blijkbaar als 1 van de weinige mannen. Ik ben zelf enkel bekend met 1 man van een blog die ik zelf af en toe eens bekijk, Agonizing Abstinence, maar ook daar schrijven zijn subjes het gros van de berichten naar mijn gevoel.
Laat ik beginnen met dat ik het gewoon leuk vind om te schrijven en mijn gedachten ergens op uit te storten. Vrienden van mij waren al in contact gekomen met mijn plezier die ik in schrijven heb met de verhalen die ik heb geschreven in het verleden (BDSM erotica, te vinden op Lumen's writers corner). Ik heb naast Think about Kink ook nog een eigen blog waar ik af en toe nog wat neerzet (daarvoor was ik daar een stuk actiever mee. Maar 2 blogs in parallel naast fora begint wel veel te worden). Aan de BDSM erotica schrijf ik niet zoveel meer op het moment, gewoon omdat ik momenteel gewoon meer met andere dingen bezig ben, zowel vanilla dingen als gewoon hier op schrijven. Daarnaast waren mijn BDSM verhalen vooral een uitlaat klep van me om van mijn gestuiter te komen, en het gestuiter voedde tevens mijn creativiteit. Maar sinds ik een relatie heb, is het gestuiter sinds dien nooit meer zo erg geweest als toen, en was de behoefte om fantasiën en ideeën van me af te schrijven niet meer zo'n prioriteit.
Een grote motivator om mijn ervaringen en/of ideetjes binnen de BDSM wereld te delen is dat ik graag wat terug wil doen voor de community. Althans, zo'n soort gevoel heb ik daarbij. Ik heb veel opgestoken van de mensen die hun eigen ervaringen hebben gedeeld met het wereld wijde web, dus ik vond het wel zo netjes en ook leuk om datzelfde te doen. Het idee dat ik zo iemand aan een leuk idee zou kunnen helpen, kennis te kunnen delen met anderen of gewoon aan het denken kan zetten is iets wat ik erg leuk vind.
Ik merk ook van mezelf dat ik niet zo moeilijk doe over mijn eigen gevoelens, dat ik me daar niet echt voor schaam. Ik heb al een paar jaar geleden gewoon geaccepteerd dat ik ben wie ik ben en dat ik daar eigenlijk ook nog maar weinig aan zou willen veranderen. Ik ben open in wat ik denk, zo lang je er wel naar vraagt. En ik zal dan ook antwoord geven op vragen, zo lang ik het gevoel heb dat het geen een-richtings verkeer is qua communicatie, bijvoorbeeld iemand die constant maar bij bepaalde dingen blijft doorzeuren en mijn vragen blijft ontwijken. Ik heb zelfs eens van een vriend te horen gekregen van een goede vriendin van hem mij als homo te denken, vanwege de manier hoe ik mijn gevoelens durfde te uiten. Misschien huist er toch nog ergens een bi-seksueel persoon in mij, maar ik verwacht het niet.
Kortom, ik vind het vooral gewoon leuk om te schrijven en dingen met mensen te delen in de hoop dat ze er misschien wat aan hebben. En ook doordat ik me niet zo heel erg schaam voor mijn gevoelens of gedachten durf ik die ook makkelijk te delen, in persoon op via het internet.
-Lumen1987
Normen en waarden die vervagen?
Grofweg een maandje geleden kwam er een erg interessante vraag langs op fetlife. Er was iemand die bij zichzelf had opgemerkt dat ze steeds minder aan het heersende 'morele keurslijf' gebonden voelde sinds ze actief binnen de BDSM community is en dat ze het een bevreiding ervaarde. Dingen die ze eerst als 'fout' beschouwde, waren nu acceptable geworden. En ze vroeg zich af of er een doorslaande trend zou zijn. Of het "nog gekker zou worden" en wat ze over een jaar allemaal zou beschouwen als normaal en zelf zou doen. Of er ergens een grens is voor haarzelf, en of het eigenlijk wel een positieve ontwikkeling is.
Ten eerste ben ik van mening dat in welk milieu je ook bent, jouw eigen normen en waarden daar wat van gaan overnemen. Dat kan binnen de BDSM zijn, dat kan binnen een kerkgroep of dansgroep of vriendenkring zijn. Dat waar je je veel aan bloot stelt, zal je als normaler gaan beschouwen, omdat het ook een stuk normaler is voor jou persoonlijk. Het is de levenservaring die je opdoet, de inzichten die je krijgt in het leven en de dingen die je doet of anderen ziet doen waar je aan went of die je gaan tegen staan.
Een leuk voorbeeld vind ik dat ik sensueel dansen met iemand (full-on body contact dansen, aka belly-to-belly) niet persé een seksuele lading voor mij heeft. Ik dans al jaren salsa en bachata (en ook nog andere dansen) en voor mij is op die manier dansen met iemand heel normaal geworden. Eigenlijk voor iedereen die dat doet is het 'belly-to-belly' dansen niet eens zo raar. Niet iedereen doet het, maar zeker bij mensen die elkaar kennen zie je het veel. Nu zijn er vrienden van mij die op zo'n manier dansen gewoon niet kunnen los koppelen van seksueel bezig zijn met iemand. Het 'intieme dansen' met iemand is voor hen dan ook gewoon seksueel geladen en zouden ze enkel doen met hun eigen vriend of vriendin.
Maar het leuke is nu dat 1 van die vrienden die er precies zo over dacht, nu ook is begonnen met salsa dansen met diens vriendin. En hij is ondertussen steeds opener geworden naar het hele idee van de bachata in gesloten positie te dansen. Het zou me niet verbazen als hij over enige tijd ook daadwerkelijk het zou gaan doen.
En zo gaat dat ook met de blootstelling aan de BDSM cultuur naar mijn mening. Een wereld waarin polyamoreuse relaties geen uitzondering zijn, casual seks geen taboe is, het woord slet door sommigen als compliment beschouwd wordt en hoer een koosnaampje. Een wereld waarbinnen een trio niet meer enkel een geile fantasie hoeft te zijn, een orgie niet taboe is, seksuele interactie met 'publiek' geaccepteerd wordt en het woord "Echte sub/Dom" met redelijke minachting wordt ontvangen. Een milieu dat toch grotendeels gediscrimineerd wordt door de 'buitenwereld', en termen als "ziekelijk", "fout", "gevaarlijk" en "vies" bestempelt krijgt.
Wat heb ik er zelf nu eigenlijk aan over gehouden? Ik ben er achter gekomen dat er meer grijs gebied bestaat, zeker als het gaat om hetero/bi/homo 'spectrum' en daar kijk ik ook niet zo vreemd meer van op. Dat wil nog niet zeggen dat ik alles begrijp binnen het spectrum, maar ik sta er niet meer zo vreemd van te kijken dan ik 2 jaar geleden zou hebben gedaan. Ik ben meer 'in touch' gekomen met mijn eigen seksualiteit en dat het handig en zelfs verstandig is om daarvoor uit te kunnen komen bij de mensen die daarbij betrokken zijn. Dat je kan verwoorden wat je fijn vind en wat niet. Ik ben meer waarde gaan hechten aan zelfkennis, maar ook aan het vermogen om jezelf uit te kunnen drukken. Uit te kunnen leggen hoe je ergens bij voelt of wat je van iets vind. Argumentatie is voor mij ook belangrijker geworden, vooral omdat ik nieuwsgieriger ben geworden naar de motivatie van mensen achter bepaalde dingen. Juist omdat het "zoveel mensen, zoveel wensen" aspect duidelijker zichtbaar is binnen de BDSM community ben ik daar ook meer explicieter naar gaan vragen.
De titel van de post op Fetlife ging over het vervagen van de normen en waarden. Voor mijn gevoel zijn ze voor mijn juist duidelijker geworden. Ik ben juist concreter geworden in wat ik acceptabel vind en wat niet. Waar ik waarde aan geef en aan wat niet. Waar ik eerste soms zelfs apathisch in kon zijn (kortom, het kon met gewoon totaal niks schelen) ben ik nu actiever bezig in juist proberen in te leven in een situatie en die te begrijpen. Stereotypering speelde al een bijzonder kleine rol in mijn leven, maar die is nu zelfs bijna helemaal verdwenen. Alle kennis die ik heb over dingen pas ik nog enkel toe met in mijn achterhoofd te zeggen: "Maar er kunnen altijd uitzonderingen op zijn."
Er zijn normen van mij komen te verdwijnen. De norm van "Ik zou nooit mijn vriendin slaan" bijvoorbeeld. Of "Ik zal nooit fysieke overmacht gebruiken om te krijgen wat ik wil." De norm "Ik zal nooit mensen toestaan misbruik van me te maken" is specifieker geworden met een uitzondering naar een potentiële dominant die ik op dat moment zou hebben. Waar ik eerst niet eens nadacht over de optie dat ik ooit eens wat seksueels zou doen met een man, weet ik nu dat het gewoon niet iets is wat mijn trekt uit eigen ervaring. Er zijn we spel elementen die ik zou doen bij een man uit pure nieuwsgierigheid of als co-Top, maar dat is het dan ook.
En zo zijn er ook waarden bij gekomen. De waarde van openheid is in mijn repertoire gekomen, net als de waarde van consistent zijn in je doen en zeggen. Eerlijkheid is enkel nog belangrijker geworden voor mij, net als de waarde van assertiviteit. Het enige waar ik me nog niet op heb kunnen 'betrappen' zijn waarden die verdwenen zijn.
Ik zie het opdoen van levenservaring als een positief iets. Dat komt ook omdat ik gewoon veel waarde hecht aan kennis en zelfkennis. Ik denk dat ik ook met de jaren binnen de BDSM nog accepterender zijn naar bepaalde type spelen die mijn gewoon niet liggen zoals needle play, pet play of age play. Of ik ooit over de 'veroordelende grens' kom van plas- en poepseks, geen idee. Hetzelfde voor voming (dacht dat het zo heet; kots betrekken binnen een spel).
-Lumen1987
Ten eerste ben ik van mening dat in welk milieu je ook bent, jouw eigen normen en waarden daar wat van gaan overnemen. Dat kan binnen de BDSM zijn, dat kan binnen een kerkgroep of dansgroep of vriendenkring zijn. Dat waar je je veel aan bloot stelt, zal je als normaler gaan beschouwen, omdat het ook een stuk normaler is voor jou persoonlijk. Het is de levenservaring die je opdoet, de inzichten die je krijgt in het leven en de dingen die je doet of anderen ziet doen waar je aan went of die je gaan tegen staan.
Een leuk voorbeeld vind ik dat ik sensueel dansen met iemand (full-on body contact dansen, aka belly-to-belly) niet persé een seksuele lading voor mij heeft. Ik dans al jaren salsa en bachata (en ook nog andere dansen) en voor mij is op die manier dansen met iemand heel normaal geworden. Eigenlijk voor iedereen die dat doet is het 'belly-to-belly' dansen niet eens zo raar. Niet iedereen doet het, maar zeker bij mensen die elkaar kennen zie je het veel. Nu zijn er vrienden van mij die op zo'n manier dansen gewoon niet kunnen los koppelen van seksueel bezig zijn met iemand. Het 'intieme dansen' met iemand is voor hen dan ook gewoon seksueel geladen en zouden ze enkel doen met hun eigen vriend of vriendin.
Maar het leuke is nu dat 1 van die vrienden die er precies zo over dacht, nu ook is begonnen met salsa dansen met diens vriendin. En hij is ondertussen steeds opener geworden naar het hele idee van de bachata in gesloten positie te dansen. Het zou me niet verbazen als hij over enige tijd ook daadwerkelijk het zou gaan doen.
En zo gaat dat ook met de blootstelling aan de BDSM cultuur naar mijn mening. Een wereld waarin polyamoreuse relaties geen uitzondering zijn, casual seks geen taboe is, het woord slet door sommigen als compliment beschouwd wordt en hoer een koosnaampje. Een wereld waarbinnen een trio niet meer enkel een geile fantasie hoeft te zijn, een orgie niet taboe is, seksuele interactie met 'publiek' geaccepteerd wordt en het woord "Echte sub/Dom" met redelijke minachting wordt ontvangen. Een milieu dat toch grotendeels gediscrimineerd wordt door de 'buitenwereld', en termen als "ziekelijk", "fout", "gevaarlijk" en "vies" bestempelt krijgt.
Wat heb ik er zelf nu eigenlijk aan over gehouden? Ik ben er achter gekomen dat er meer grijs gebied bestaat, zeker als het gaat om hetero/bi/homo 'spectrum' en daar kijk ik ook niet zo vreemd meer van op. Dat wil nog niet zeggen dat ik alles begrijp binnen het spectrum, maar ik sta er niet meer zo vreemd van te kijken dan ik 2 jaar geleden zou hebben gedaan. Ik ben meer 'in touch' gekomen met mijn eigen seksualiteit en dat het handig en zelfs verstandig is om daarvoor uit te kunnen komen bij de mensen die daarbij betrokken zijn. Dat je kan verwoorden wat je fijn vind en wat niet. Ik ben meer waarde gaan hechten aan zelfkennis, maar ook aan het vermogen om jezelf uit te kunnen drukken. Uit te kunnen leggen hoe je ergens bij voelt of wat je van iets vind. Argumentatie is voor mij ook belangrijker geworden, vooral omdat ik nieuwsgieriger ben geworden naar de motivatie van mensen achter bepaalde dingen. Juist omdat het "zoveel mensen, zoveel wensen" aspect duidelijker zichtbaar is binnen de BDSM community ben ik daar ook meer explicieter naar gaan vragen.
De titel van de post op Fetlife ging over het vervagen van de normen en waarden. Voor mijn gevoel zijn ze voor mijn juist duidelijker geworden. Ik ben juist concreter geworden in wat ik acceptabel vind en wat niet. Waar ik waarde aan geef en aan wat niet. Waar ik eerste soms zelfs apathisch in kon zijn (kortom, het kon met gewoon totaal niks schelen) ben ik nu actiever bezig in juist proberen in te leven in een situatie en die te begrijpen. Stereotypering speelde al een bijzonder kleine rol in mijn leven, maar die is nu zelfs bijna helemaal verdwenen. Alle kennis die ik heb over dingen pas ik nog enkel toe met in mijn achterhoofd te zeggen: "Maar er kunnen altijd uitzonderingen op zijn."
Er zijn normen van mij komen te verdwijnen. De norm van "Ik zou nooit mijn vriendin slaan" bijvoorbeeld. Of "Ik zal nooit fysieke overmacht gebruiken om te krijgen wat ik wil." De norm "Ik zal nooit mensen toestaan misbruik van me te maken" is specifieker geworden met een uitzondering naar een potentiële dominant die ik op dat moment zou hebben. Waar ik eerst niet eens nadacht over de optie dat ik ooit eens wat seksueels zou doen met een man, weet ik nu dat het gewoon niet iets is wat mijn trekt uit eigen ervaring. Er zijn we spel elementen die ik zou doen bij een man uit pure nieuwsgierigheid of als co-Top, maar dat is het dan ook.
En zo zijn er ook waarden bij gekomen. De waarde van openheid is in mijn repertoire gekomen, net als de waarde van consistent zijn in je doen en zeggen. Eerlijkheid is enkel nog belangrijker geworden voor mij, net als de waarde van assertiviteit. Het enige waar ik me nog niet op heb kunnen 'betrappen' zijn waarden die verdwenen zijn.
Ik zie het opdoen van levenservaring als een positief iets. Dat komt ook omdat ik gewoon veel waarde hecht aan kennis en zelfkennis. Ik denk dat ik ook met de jaren binnen de BDSM nog accepterender zijn naar bepaalde type spelen die mijn gewoon niet liggen zoals needle play, pet play of age play. Of ik ooit over de 'veroordelende grens' kom van plas- en poepseks, geen idee. Hetzelfde voor voming (dacht dat het zo heet; kots betrekken binnen een spel).
-Lumen1987
Afbreken en weer opbouwen...
Zo, mijn eerste echte blogpost in een hele lange tijd, geïnspireerd door een topic op SamariuM over trainen, maar ook door de ontwikkelingen in mijn leven en onze relatie.
Als sub kick ik best wel op het idee van trainen, namelijk. Wat zeg ik, toen Romanticide mij ooit, lang geleden, vertelde dat hij eigenlijk heel graag mij zo zou willen africhten dat ik direct gehoorzaam zodra hij iets van me vraagt, was mijn reactie niet "Euh schat, take it easy, je kunt ook té ver gaan...", maar had hij ineens een zwaar subbig, gelukkig en blij meisje dat alleen maar kon uitbrengen dat ze dat heel graag zou willen.
Wij zijn een tijd bezig geweest met conditionering, met mij trainen om bij een commando direct een houding aan te nemen, en dat was heel erg gaaf. De efforts die we samen ondernomen hebben om elementen uit mijn gedrag weg te nemen, die ervoor gezorgd hebben dat ik van nature respectvoller met hem om ga, daar ben ik nog steeds heel trots op. Romanticide ziet een sub of slavin als een steen waar hij een mooi beeldhouwwerk uit kan hakken, maar daarbij komt ook dat hij delen van mij flink heeft afgebroken voor hij ze weer op kon bouwen.
Die afbreekpunten zijn ook momenten die ik nog steeds koester; het punt waar ik huilend in een hoekje van de slaapkamer achter het bed zat, omdat ik zo vreselijk bang was voor hem. Niet bang dat hij me zou vermoorden, dat hij dingen met me zou doen die ik niet wil, maar toch een echte, oprechte angst. Angst dat ik 't niet goed genoeg deed, met als gevolg een sterke drive om het nóg beter te doen, hem nóg beter te dienen. Zodra die drive er was, konden we weer gaan opbouwen, kon hij mij opbouwen, mij trainen om te worden zoals hij dat wil. Hell, trainen/africhten/opvoeden (ik stoei altijd met die drie woorden omdat ze allemaal de lading net niet helemaal dekken) kan afschuwelijk klinken, maar stiekem vind ik het heel gaaf. Hoe zwaarder, hoe beter!
Nu zijn we op het moment zeker nog niet op het punt waar we dát kunnen bereiken, waar we met die manier van trainen actief bezig kunnen. Toch is het wel leuk er over na te denken, omdat ik merk dat we, nu we alweer een beginnetje maken met opbouwen (het idee van opbouwen is wel leuk, maar dan moet je niet intussen gaan verhuizen en nog 101 andere dingen op je dak krijgen), eigenlijk een veel steviger fundament kunnen leggen dan we de afgelopen jaren hebben gedaan.
We zijn er altijd head first keihard ingevlogen omdat we het idee helemaal zagen zitten, maar nu voel ik me veel rustiger in het nadenken over D/s-gerelateerde onderwerpen. Ik voel niet meer de 'need' om alles het liefst gisteren te doen, ik durf nu meer de tijd te nemen. Misschien is het in dat opzicht niet eens negatief om een keer flink die resetknop in te drukken... Een huis afbreken is niet leuk, maar datzelfde huis vervolgens veel beter en steviger in elkaar zetten, dat maakt het toch weer worthwhile.
Je D/s afgebroken zien worden door heel zwaar weer is al helemaal niet leuk, maar merken dat we de eerste palen voorzichtig in de grond kunnen slaan om dat huis uiteindelijk weer op te bouwen, geeft toch weer vertrouwen om door te gaan en er wat van te maken. Daarnaast waardeer je dan de kleine momenten dat 't er even is, weer veel meer. En da's ook wat waard.
Als sub kick ik best wel op het idee van trainen, namelijk. Wat zeg ik, toen Romanticide mij ooit, lang geleden, vertelde dat hij eigenlijk heel graag mij zo zou willen africhten dat ik direct gehoorzaam zodra hij iets van me vraagt, was mijn reactie niet "Euh schat, take it easy, je kunt ook té ver gaan...", maar had hij ineens een zwaar subbig, gelukkig en blij meisje dat alleen maar kon uitbrengen dat ze dat heel graag zou willen.
Wij zijn een tijd bezig geweest met conditionering, met mij trainen om bij een commando direct een houding aan te nemen, en dat was heel erg gaaf. De efforts die we samen ondernomen hebben om elementen uit mijn gedrag weg te nemen, die ervoor gezorgd hebben dat ik van nature respectvoller met hem om ga, daar ben ik nog steeds heel trots op. Romanticide ziet een sub of slavin als een steen waar hij een mooi beeldhouwwerk uit kan hakken, maar daarbij komt ook dat hij delen van mij flink heeft afgebroken voor hij ze weer op kon bouwen.
Die afbreekpunten zijn ook momenten die ik nog steeds koester; het punt waar ik huilend in een hoekje van de slaapkamer achter het bed zat, omdat ik zo vreselijk bang was voor hem. Niet bang dat hij me zou vermoorden, dat hij dingen met me zou doen die ik niet wil, maar toch een echte, oprechte angst. Angst dat ik 't niet goed genoeg deed, met als gevolg een sterke drive om het nóg beter te doen, hem nóg beter te dienen. Zodra die drive er was, konden we weer gaan opbouwen, kon hij mij opbouwen, mij trainen om te worden zoals hij dat wil. Hell, trainen/africhten/opvoeden (ik stoei altijd met die drie woorden omdat ze allemaal de lading net niet helemaal dekken) kan afschuwelijk klinken, maar stiekem vind ik het heel gaaf. Hoe zwaarder, hoe beter!
Nu zijn we op het moment zeker nog niet op het punt waar we dát kunnen bereiken, waar we met die manier van trainen actief bezig kunnen. Toch is het wel leuk er over na te denken, omdat ik merk dat we, nu we alweer een beginnetje maken met opbouwen (het idee van opbouwen is wel leuk, maar dan moet je niet intussen gaan verhuizen en nog 101 andere dingen op je dak krijgen), eigenlijk een veel steviger fundament kunnen leggen dan we de afgelopen jaren hebben gedaan.
We zijn er altijd head first keihard ingevlogen omdat we het idee helemaal zagen zitten, maar nu voel ik me veel rustiger in het nadenken over D/s-gerelateerde onderwerpen. Ik voel niet meer de 'need' om alles het liefst gisteren te doen, ik durf nu meer de tijd te nemen. Misschien is het in dat opzicht niet eens negatief om een keer flink die resetknop in te drukken... Een huis afbreken is niet leuk, maar datzelfde huis vervolgens veel beter en steviger in elkaar zetten, dat maakt het toch weer worthwhile.
Je D/s afgebroken zien worden door heel zwaar weer is al helemaal niet leuk, maar merken dat we de eerste palen voorzichtig in de grond kunnen slaan om dat huis uiteindelijk weer op te bouwen, geeft toch weer vertrouwen om door te gaan en er wat van te maken. Daarnaast waardeer je dan de kleine momenten dat 't er even is, weer veel meer. En da's ook wat waard.
Terug van weg geweest!
Ik ben maanden niet actief geweest, maar ik merk dat mijn handen toch weer gaan jeuken om leuke stukken te schrijven. Ik zal Lumen qua frequentie niet inhalen (dude, wat doe jij dat goed!), maar er zullen toch weer wat meer blogs van mijn hand komen!
