Normen en waarden die vervagen?

Grofweg een maandje geleden kwam er een erg interessante vraag langs op fetlife. Er was iemand die bij zichzelf had opgemerkt dat ze steeds minder aan het heersende 'morele keurslijf' gebonden voelde sinds ze actief binnen de BDSM community is en dat ze het een bevreiding ervaarde. Dingen die ze eerst als 'fout' beschouwde, waren nu acceptable geworden. En ze vroeg zich af of er een doorslaande trend zou zijn. Of het "nog gekker zou worden" en wat ze over een jaar allemaal zou beschouwen als normaal en zelf zou doen. Of er ergens een grens is voor haarzelf, en of het eigenlijk wel een positieve ontwikkeling is.

Ten eerste ben ik van mening dat in welk milieu je ook bent, jouw eigen normen en waarden daar wat van gaan overnemen. Dat kan binnen de BDSM zijn, dat kan binnen een kerkgroep of dansgroep of vriendenkring zijn. Dat waar je je veel aan bloot stelt, zal je als normaler gaan beschouwen, omdat het ook een stuk normaler is voor jou persoonlijk. Het is de levenservaring die je opdoet, de inzichten die je krijgt in het leven en de dingen die je doet of anderen ziet doen waar je aan went of die je gaan tegen staan.

Een leuk voorbeeld vind ik dat ik sensueel dansen met iemand (full-on body contact dansen, aka belly-to-belly) niet persé een seksuele lading voor mij heeft. Ik dans al jaren salsa en bachata (en ook nog andere dansen) en voor mij is op die manier dansen met iemand heel normaal geworden. Eigenlijk voor iedereen die dat doet is het 'belly-to-belly' dansen niet eens zo raar. Niet iedereen doet het, maar zeker bij mensen die elkaar kennen zie je het veel. Nu zijn er vrienden van mij die op zo'n manier dansen gewoon niet kunnen los koppelen van seksueel bezig zijn met iemand. Het 'intieme dansen' met iemand is voor hen dan ook gewoon seksueel geladen en zouden ze enkel doen met hun eigen vriend of vriendin.
Maar het leuke is nu dat 1 van die vrienden die er precies zo over dacht, nu ook is begonnen met salsa dansen met diens vriendin. En hij is ondertussen steeds opener geworden naar het hele idee van de bachata in gesloten positie te dansen. Het zou me niet verbazen als hij over enige tijd ook daadwerkelijk het zou gaan doen.

En zo gaat dat ook met de blootstelling aan de BDSM cultuur naar mijn mening. Een wereld waarin polyamoreuse relaties geen uitzondering zijn, casual seks geen taboe is, het woord slet door sommigen als compliment beschouwd wordt en hoer een koosnaampje. Een wereld waarbinnen een trio niet meer enkel een geile fantasie hoeft te zijn, een orgie niet taboe is, seksuele interactie met 'publiek' geaccepteerd wordt en het woord "Echte sub/Dom" met redelijke minachting wordt ontvangen. Een milieu dat toch grotendeels gediscrimineerd wordt door de 'buitenwereld', en termen als "ziekelijk", "fout", "gevaarlijk" en "vies" bestempelt krijgt.

Wat heb ik er zelf nu eigenlijk aan over gehouden? Ik ben er achter gekomen dat er meer grijs gebied bestaat, zeker als het gaat om hetero/bi/homo 'spectrum' en daar kijk ik ook niet zo vreemd meer van op. Dat wil nog niet zeggen dat ik alles begrijp binnen het spectrum, maar ik sta er niet meer zo vreemd van te kijken dan ik 2 jaar geleden zou hebben gedaan. Ik ben meer 'in touch' gekomen met mijn eigen seksualiteit en dat het handig en zelfs verstandig is om daarvoor uit te kunnen komen bij de mensen die daarbij betrokken zijn. Dat je kan verwoorden wat je fijn vind en wat niet. Ik ben meer waarde gaan hechten aan zelfkennis, maar ook aan het vermogen om jezelf uit te kunnen drukken. Uit te kunnen leggen hoe je ergens bij voelt of wat je van iets vind. Argumentatie is voor mij ook belangrijker geworden, vooral omdat ik nieuwsgieriger ben geworden naar de motivatie van mensen achter bepaalde dingen. Juist omdat het "zoveel mensen, zoveel wensen" aspect duidelijker zichtbaar is binnen de BDSM community ben ik daar ook meer explicieter naar gaan vragen.

De titel van de post op Fetlife ging over het vervagen van de normen en waarden. Voor mijn gevoel zijn ze voor mijn juist duidelijker geworden. Ik ben juist concreter geworden in wat ik acceptabel vind en wat niet. Waar ik waarde aan geef en aan wat niet. Waar ik eerste soms zelfs apathisch in kon zijn (kortom, het kon met gewoon totaal niks schelen) ben ik nu actiever bezig in juist proberen in te leven in een situatie en die te begrijpen. Stereotypering speelde al een bijzonder kleine rol in mijn leven, maar die is nu zelfs bijna helemaal verdwenen. Alle kennis die ik heb over dingen pas ik nog enkel toe met in mijn achterhoofd te zeggen: "Maar er kunnen altijd uitzonderingen op zijn."

Er zijn normen van mij komen te verdwijnen. De norm van "Ik zou nooit mijn vriendin slaan" bijvoorbeeld. Of "Ik zal nooit fysieke overmacht gebruiken om te krijgen wat ik wil." De norm "Ik zal nooit mensen toestaan misbruik van me te maken" is specifieker geworden met een uitzondering naar een potentiële dominant die ik op dat moment zou hebben. Waar ik eerst niet eens nadacht over de optie dat ik ooit eens wat seksueels zou doen met een man, weet ik nu dat het gewoon niet iets is wat mijn trekt uit eigen ervaring. Er zijn we spel elementen die ik zou doen bij een man uit pure nieuwsgierigheid of als co-Top, maar dat is het dan ook.

En zo zijn er ook waarden bij gekomen. De waarde van openheid is in mijn repertoire gekomen, net als de waarde van consistent zijn in je doen en zeggen. Eerlijkheid is enkel nog belangrijker geworden voor mij, net als de waarde van assertiviteit. Het enige waar ik me nog niet op heb kunnen 'betrappen' zijn waarden die verdwenen zijn.

Ik zie het opdoen van levenservaring als een positief iets. Dat komt ook omdat ik gewoon veel waarde hecht aan kennis en zelfkennis. Ik denk dat ik ook met de jaren binnen de BDSM nog accepterender zijn naar bepaalde type spelen die mijn gewoon niet liggen zoals needle play, pet play of age play. Of ik ooit over de 'veroordelende grens' kom van plas- en poepseks, geen idee. Hetzelfde voor voming (dacht dat het zo heet; kots betrekken binnen een spel).

-Lumen1987