Grofweg een jaar geleden heb ik een meid leren kennen. Nog niet eens op naam-niveau, maar gewoon van gezicht. Het was op een JF, en er gingen nog een paar JF's over voordat ik haar ook bij naam had leren kennen. Stiekem vond ik haar heel erg leuk, maar dat heb ik altijd heel erg voor me gehouden. Er gingen nog maanden voorbij voordat we uiteindelijk eens een keertje af hadden gesproken. Beide als hobby masseren, dus we hadden maar een soort massage date afgesproken. Ik haar als eerste onder handen nemen, en zij vervolgen mij. Hoe dat verlopen is hebben jullie mogelijk al kunnen lezen in een eerder geschreven stukje van me, over schatten binnen de BDSM. Uiteindelijk mondde het uit in een beetje spelen waar ik een ongelooflijk mooie herinnering aan heb over gehouden.
Waarom schrijf ik daar nu over? Omdat ik merk dat ik al ruim een half jaar na deze 'encounter' me nog steeds geclaimed voel door haar. Ik voel haar stempel als sub zijnde nog steeds op me. Een hele tijd lang ben ik blij geweest met dat gevoel, wat 't was de eerste keer dat ik zoiets ervaarde. We klikken gewoon zó ongelooflijk goed! Maar ondanks die klik is er nooit echt wat ontstaan, behalve gedoe en gehannes omdat vooral haar prioriteiten ergens anders lagen. En nee, dat neem ik haar niet kwalijk. Zo lopen dingen soms. Jammer, maar niet veel aan te doen. Maar vandaag is er een andere gedachte in mij opgekomen. Eentje waar ik al wel een paar weken mee in mijn hoofd heb zitten tobben, maar voor mijn gevoel toch nu als het ware de knoop heb doorgehakt. Ik wil dat die stempel verdwijnt!
Nu vraag je je mogelijk af waarom ik van die stempel af wil. Het punt is, het is niet eens zo zeer dat ik van die stempel af wil. Maar dat gevoel van die claim heeft een ander effect op me, en dáár wil ik wel van af.
Het eerste effect dat het op me heeft, is dat ik me gewoon naar en in de steek gelaten voel als ik het idee heb dat ze iemand anders is wezen Dommen. En inderdaad, gezien zij en ik helemaal geen relatie what-so-ever hebben, is ze vrij om dat te doen. Ik zie het dan ook gewoon een probleem dat volledig bij mezelf ligt. Ík ben diegene die mezelf het leven erover zuur maak. Op een of andere manier word ik er best wel jaloers van. En ookal vind ik dat ze ook gewoon haar gang moet gaan, het subje in mij vind het helemaal niet okey. Die vind het kut. Die wilt geborgenheid... bij haar. En die is egoïstisch en wil haar dominatie helemaal voor zichzelf alleen. En daar houd ik, als normaal persoon (klinkt net als een gespleten persoonlijkheid...), totaal niet van. En daar wil ik dus van af.
Maar er is een tweede effect. Een dat heeft te maken met de loyaliteit van mijn innerlijke subje. Als mijn innerlijke subje zich verbonden voelt bij een bepaald persoon, dan laat die ook enkel die persoon toe als dominant en de rest hoeft het niet eens te proberen. Want als ik in zou gaan op de dominantie van iemand anders, dan voelt dat voor mij als vreemd gaan. En ja, dat heb ik ook nog steeds als diegene aan wie mijn subkant zich verbonden voelt geen relatie met mij heeft ofzo. Dat zijn weer opnieuw mijn eigen opgelegde subregeltjes, het gedrag waar ik me als sub fijn en goed bij voel. En omdat ik me dus als sub zijnde loyaal naar haar opstel, sluit ik me ook totaal af voor andere mensen die ook maar een beetje interesse zouden kunnen hebben naar mijn sub-ik. Die krijgen ze dan totaal niet meer te zien, want die is exclusief voor diegen aan wie ik vast zit.
Maar ik begin gewoon te merken dat deze houding van mijn eigen sub-ik mij steeds wat ongelukkiger begint te maken als ik in een subbige mindset zit. En ik begin dat gewoon spuugzat te worden. Mogelijk dat ik mezelf in de ijdele hoop voor hield dat het ooit wel goed zou komen tussen haar en mij vanwege onze ongelooflijke klik en de triggers die we bij elkaar krijgen. Maar ik ben denk ik die hoop kwijt. Ik kan er niet echt meer in geloven dat het ooit nog goed gaat komen. En dat is nu het begin van het probleem. Ik krijg mezelf gewoon niet los! Hoe graag ik het ook wil, ik raak die claim in zijn sub-kant gewoon niet kwijt.
En nu begin ik het wel een beetje vervelend te vinden. Ik merk dat mijn innerlijke sub toch echt steeds weer meer hongeriger wordt naar dominante aandacht. Maar vanwege die gevoelsmatige ketenen die ik heb, mag ( of kan??) ik dat enkel bij die ene meid voor mijn gevoel. En ik begin er toch wel een beetje geïrriteerd te worden van deze situatie zo. En mijn subkant ook bijzonder gefrustreerd, en ongelukkig zoals ik al had beschreven. Ik wil mezelf kunnen bevrijden. Niet meer die jaloezie, loyaliteit en al die zelf opgelegde onzin omdat ik ongelooflijk goed klik met iemand en mij van haar voel. I want out! I'm done with it!
Maar het lukt me niet. Ik weet bij God totaal niet waarom het me niet lukt, of waarom ik me zo lang aan haar verbonden heb gevoeld zonder dat er echt reden voor was. Ik weet alleen dat ik mijn zelf opgelegde regels wil laten verdwijnen. ASAP! Dus als iemand suggesties heeft, dan hoor ik het graag!
-Lumen1987
Grenzen verleggen
Klein beetje verschoven grens als gevolg van 'weerstand'...
Vandaag wil ik het graag hebben over grenzen verleggen, gezien JT en ik afgelopen weekend voor het eerst in onze relatie een beetje aan haar grenzen zijn gaan zitten en dat ik daar een beetje tegen aan ben gaan duwen. En ik moet eerlijk toegeven, ik vind dat erg lastig... het 'duwen' tegen de grenzen van mijn subje.Je leest vaak op het internet over het verleggen van grenzen en hoe graag mensen dat graag willen doen bij de juiste partner (of het lukken ervan een goede partner-indicator is). Ik merk ook zelf dat ik het op een of andere manier het een leuk streven vindt. Eens treven naar ontwikkeling. Iets wiens wortels in onze relatie zit. Misschien iets waar ze aan terug kan denken dat ze heeft berijkt of heeft overwonnen. Maar er zit voor mij 1 eigenschap van m'n eigen bij in de weg. Ik ga mij altijd ongelooflijk, maar dan bedoel ik ook echt heel erg kut voelen als ik over de grens van mijn subbende partner ga. Ik voel me dan heel slecht over mezelf, zelfs al ging het maar per ongeluk of als de desbetreffende persoon er niet eens problemen mee had dat het gebeurde. In mijn hoofd stort ikzelf op zo'n moment in als het ware.
Waarom ik zo heftig negatief op zo'n gebeurtenis reageer, weet ik niet zo goed. Misschien komt het doordat ik mezelf voel falen als veilig anker voor mijn partner op dat moment. Ik ben een ongelooflijk beschermende Dom, dus als ik m'n subje dan niet veilig kan laten voelen (of me indenk dat diegene zich niet meer veilig voelt), voel ik mezelf tekort komen. Dat lijkt te passen. Misschien komt het vanwege mijn perfectionsime, waarbij ik het overschrijden van een grens als een fout beschouw, al verklaart dat niet op zichzelf waarom ik er echt heftig op reageer. Verder heb ik er echt geen andere theoriën over.
Nu hebben JT en ik dus aan iets gewerkt dat zij toch wel een beetje bang voor was (Wat het precies was laat ik in het midden). Ik heb hier en daar al wel eens een beetje in de richting waar wezen 'pushen', om te kijken hoe ze reageerde. En daar kwam dan ook een soort angst naar voren. Angst voor het onbekende, maar ook een angst om te falen. En ook nog de angst om mij teleur te stellen. Na veel te hebben gesproken met haar erover, kreeg ik het idee dat enige dwang misschien wel de beste optie was om haar over de drempel heen te tillen. Om uit ervaring te kunnen spreken of het inderdaad iets is waar de angsten terecht voor zijn, het iets is dat haar echt te ver gaat, of dat het misschien stiekem eigenlijk super gaaf was. Maar daar komt ook bij kijken dat die dwang tot in een zekere zin met weerstand gekoppeld zal gaan. Weerstand vanwege de angst. Weerstand vanwege de vele negatieve associaties die ze in haar hoofd heeft zitten, waarvan niet bekend is of ze terecht of onterecht zijn. Maar die negatieve koppeling is er wel. En als je dan gaat pushen, wil die negatieve koppeling misschien wel sterker worden, en daarbij de figuurlijke 'hakken in het zand' enkel nog maar dieper in de grond gezet worden.
Nu ben ik aan de ene kant zeker iemand die het verzet van iemand kan doorbreken. Maar liever door ik dat met overtuigingskracht dan met 'brute force'. En als het ook nog eens mijn vriendinnetje is waar ik van houd, van maakt dat het allemaal nog lastiger voor mij om de 'brute force' erbij te halen. En daar tegenover staat dat die overtuigingskracht niet echt aankomt bij iemand die zich verzet op basis van angst en uit zichzelf de angst niet opzij kan zetten. Dan is de angst vaak sterker dan mijn woorden. En dan val ik vaak terug op spierkracht en de situatie forceren. Maar om op die manier een grens te verleggen (of te bevestigen dat deze gewoon op zijn plek zal blijven), moet ik voor mijn gevoel eerst óver de grens heen moeten gaan, voordat ik die grens kan optillen en over me heen te halen en weer neer te leggen. En dat maakt dus een tweestrijd binnen mijzelf. Aan de ene kant de grens waar me mee willen werken, en aan de andere kant dat ik haar veilige haven wil kunnen zijn en blijven gedurende die periode. En als ik op brute kracht door haar grenzen heen breek (zo ervaar ik dat dan), ondermijnt dat direct mijn gevoel dat ik haar nog veilig kan laten voelen. En daarbij ook meteen mijn dominante bui. En dat heeft weer als kettingreactie dat de 'brute force tactics' stoppen, omdat ik a) geen zin meer heb om aan die grenzen te werken; b) me gewoon kut voel op dat moment.
Ik vind het soms een ongelooflijk lastige situatie, vol met innerlijke tegenstrijd. En dan vraag ik me af: waarom doe ik het nog? Waarom laat ik het niet gewoon zitten. Doe ik er wel goed aan om zo te pushen? Nu wil JT er graag aan meewerken, en ik geloof ook dat zij graag hieraan bij zichzelf wilt werken. En dat geeft dan weer hoop. Hoop dat het ooit in ieder geval goed gaat komen. Maar in welke tijdspanne precies, heb ik geen flauw idee. Ik weet totaal niet wanneer ik er goed aan doe om weer eens samen aan de grenzen te gaan zitten. Het is een ingewikkelde, emotionele spaghetti, waar met elke stap weer onvoorziene bochten, eindes en nieuwe opties tegen het lijf komen. In ieder geval zit onze communicaties wel goed, en dat is in ieder geval een grote plus.
Maar er is ook een andere interessante gedachte gekomen. Als we werken aan haar grenzen, wanneer komt er eigenlijk het moment dat we gaan werken aan de mijne? Immers, ik als Dom heb die ook. Ik heb ook dingen waar ík me absoluut niet fijn bij voel. Dingen die ik (nog) niet over mijn hart kan krijgen. Waar is eigenlijk mijn ondersteunende factor die mijn grenzen enigzins voor mijn forceert wanneer ik met angsten zit om ook maar in de buurt van die grenzen te komen? Een sub heeft naar diens Dom te luisteren, kort door de bocht gezegd. Maarja, ik zit dan eenzaam aan de top van de hierarchie. Ben ik dan afhankelijk van mijn eigen gepush? En als ik die graag zou willen verleggen, maar mijn eigen gepush is niet voldoende, waar haal ik dan de steun vandaan als ik een angst heb die ik wil overbruggen? Is JT die persoon voor mij? Of ga je dan op zoek naar een zogeheette 'mentor'?
En als er aan de grenzen van het subje gewerkt worden, kan daar dan ook van terug verwacht worden dat Domlief ook aan 1 van zijn grenzen of angsten gaat worden? Sub aan de naaldjes, Domlief aan de lijn bijvoorbeeld?
Dat maakt mij wel eens nieuwsgierig naar hoe andere mensen met het verleggen van grenzen omgaan. Dus als je je geroepen voelt om mijn nieuwsgierigheid (en die van de lezers van die blog) te voeden, laat vooral een comment hierover achter!
-Lumen1987
Wil je vreemdgaan?
Okey, zojuist even een super zoetsapping verliefderig stukje op TaK gezet, lees je op de pagina erna een grote reclame boodschap van Google Ads met de tekst:
"Wil je vreemdgaan?"Het enige wat ik kon bedenken op dat moment was: What the fuck are you thinking!? What's wrong with you? Nee, ik wil niet vreemd gaan!
Voor Wie Méér wil dan alleen Daten Snel, 100% Échte Mensen, Géén Fake!www.datesome1.com/Vreemdgaan
Maar als je dan even verder denkt, waarom is er überhaupt een website die promote om vreemd te gaan? Ik vind dat eigenlijk nogal héél erg apart. Very strange...
-Lumen1987
Simpele en mooie pleziertjes als Dom en vriendje.
Soms zijn er gewoon van die mooie momentjes die je binnen je relatie tegenkomt. En gisteren en vandaag ben ik daarop getrakteerd en ik geniet er nog steeds van. Laat ik maar bij het begin beginnen.
Ik ben iemand die erg kicked op presentatie van mijn subje. Als zij zich gracieus aan mij kan tonen, dan wind dat mij zoveel meer op dan een gewoon een naakte vrouw. Die houding, de discipline die erachter zit en de esthetiek... Dat allemaal samen, is gewoon ongelooflijk gaaf en geil. Niet laat ik mijn kleine JoyToy (JT) ook thuis haar 'composure' oefenen, zodat ze op een dat het helemaal perfect kan doen. Die houdingsoefeningen zijn momenteel 4 dingen, waarbij de meeste een commando hebben (en dit alles uit te kunnen voeren met een boek op haar hoofd, zonder deze te laten vallen):
En vandaag, terwijl ik aan dit stukje schrijf, ook weer zo'n mooi iets. Terwijl ik nu bezig ben, ligt JT heerlijk op bed te soezen. Echt waar, ze is om op te vreten op dit moment. Haar gezichtje staat ongelooflijk vredig en ze heeft zichzelf helemaal opgekruld met 't shirtje dat ik maar over haar heen had gelegd als dekentje. Ik kan soms gewoon minuten blijven staren naar haar rustige ademhaling waarbij haar arm over haar borsten langzaam op en neer deint. Inmiddels heeft ze zichzelf wel begraven onder de dekens van het bed en kan ik haar gezicht niet meer zien. Maar ik kan nog steeds vol liefde en geluk toekijken hoe die dekens rustig en heel lichtjes op en neer bewegen. Ik voel me echt helemaal stralen van binnen van warmte die ik voel.
Dit zijn gewoon even van die mooie momenten die je meemaakt als je in een relatie zit. Van die mooie momenten die je eigenlijk gewoon zou moeten dezen met de wijde wereld, zodat zij misschien ook een glimp ervan mee kunnen krijgen.
- Een heel erg happy Lumen1987
Ik ben iemand die erg kicked op presentatie van mijn subje. Als zij zich gracieus aan mij kan tonen, dan wind dat mij zoveel meer op dan een gewoon een naakte vrouw. Die houding, de discipline die erachter zit en de esthetiek... Dat allemaal samen, is gewoon ongelooflijk gaaf en geil. Niet laat ik mijn kleine JoyToy (JT) ook thuis haar 'composure' oefenen, zodat ze op een dat het helemaal perfect kan doen. Die houdingsoefeningen zijn momenteel 4 dingen, waarbij de meeste een commando hebben (en dit alles uit te kunnen voeren met een boek op haar hoofd, zonder deze te laten vallen):
- "Attentie": Rechtop staan met rechte rug, gezicht recht naar voren (of op mij gericht), benen uit elkaar (voorbij schouderbreedte) en handen op het achterhoofd waarbij de ellebogen vrijwel op 1 lijn zitten met de schouders.
Ik vind dit een ongelooflijk mooie houding, omdat ze zichzelf op deze manier aanbiedt en ik overal bij kan als dat daar behoefte aan heb. Ze heeft aan polsen ook ontbloot naar mij gericht, wat voor mij ook een soort symbool is van overgave.
- "Rust": Rechtop staan met rechte rug, gezicht recht naar voren (of op mij gericht of naar de grond), benen sterk tegen elkaar aan en handen op de rug gekeerd, waarbij de onderarmen parallel aan elkaar en horizontaal lopen.
Dit is een houding die een beetje de symboliek heeft van dat ze op in rust staat te wachten zoals een soldaat dat doet. De discipline die het uitstraalt... heerlijk.
- Rondlopen zonder het boek te laten vallen. Ik heb gemerkt dat dit een bepaalde schrede (aka, manier van lopen) oplevert die er erg gracieus uitziet en wat ik heel erg mooi vind.
- "Op je plek": Op de knieën zitten met rechte rug en armen op de rug gekeerd, waarbij de onderarmen parallel aan elkaar en horizontaal lopen. Haar blik is doorgaans op bij gericht, maar het mag op de grond, of recht vooruit gericht zijn.
Dit is 'by far' mijn favoriet. Het symboliseert voor mij dat sublief zich thuis voelt waar ze is en ook totaal geen zin heeft om ergens heen te gaan. Een symbool van dat ze zich thuis voelt in haar overgave aan mij, maar ook een indicator dat ze graag dominante aandacht van mij verlangt.
En vandaag, terwijl ik aan dit stukje schrijf, ook weer zo'n mooi iets. Terwijl ik nu bezig ben, ligt JT heerlijk op bed te soezen. Echt waar, ze is om op te vreten op dit moment. Haar gezichtje staat ongelooflijk vredig en ze heeft zichzelf helemaal opgekruld met 't shirtje dat ik maar over haar heen had gelegd als dekentje. Ik kan soms gewoon minuten blijven staren naar haar rustige ademhaling waarbij haar arm over haar borsten langzaam op en neer deint. Inmiddels heeft ze zichzelf wel begraven onder de dekens van het bed en kan ik haar gezicht niet meer zien. Maar ik kan nog steeds vol liefde en geluk toekijken hoe die dekens rustig en heel lichtjes op en neer bewegen. Ik voel me echt helemaal stralen van binnen van warmte die ik voel.
Dit zijn gewoon even van die mooie momenten die je meemaakt als je in een relatie zit. Van die mooie momenten die je eigenlijk gewoon zou moeten dezen met de wijde wereld, zodat zij misschien ook een glimp ervan mee kunnen krijgen.
- Een heel erg happy Lumen1987
Net mensen!
Een veelgehoord grapje tegen nieuwe BDSM'ers is wel dat BDSM'ers studeren, van muziek x, y en z houden, films kijken, op zondag luieren, etc.: "Het zijn net mensen!" Nu moet ik daar altijd inwendig om grinniken, want dat is ook zo: BDSM'ers lopen niet de hele week in lederen en latex pakjes, hebben niet allemaal hoge functies in een bedrijfsleven als ze onderdanig zijn, en lopen niet allemaal met een flogger aan hun riem rond.
Er zijn situaties die heel sterk tekenend zijn voor "Het zijn net mensen!", en daar had ik er dit weekend één van. Met een hele groep mensen van het Wandering Spirits-forum naar de Efteling, waar iedereen gewoon heel veel lol had. Niet omdat we allemaal SM-giggle-hihi-grapjes hebben de hele dag, maar gewoon omdat iedereen het leuk vond om naar de Efteling te gaan, omdat iedereen genoot van de gezelligheid en plezier had in de attracties. Hoe duidelijk wil je het hebben dat BDSM'ers echt gewoon mensen zijn?
Kleine note waar ik dan toch om moest grinniken, was mijn eigen reactie tijdens de show Raveleijn, toen één van de spelers een zweep tevoorschijn trok: "Hey Romanticide, kijk! Hij staat gewoon te cracken met die bullwhip! Kan jij dat ook terwijl je mij raakt?"
*grijns*
Er zijn situaties die heel sterk tekenend zijn voor "Het zijn net mensen!", en daar had ik er dit weekend één van. Met een hele groep mensen van het Wandering Spirits-forum naar de Efteling, waar iedereen gewoon heel veel lol had. Niet omdat we allemaal SM-giggle-hihi-grapjes hebben de hele dag, maar gewoon omdat iedereen het leuk vond om naar de Efteling te gaan, omdat iedereen genoot van de gezelligheid en plezier had in de attracties. Hoe duidelijk wil je het hebben dat BDSM'ers echt gewoon mensen zijn?
Kleine note waar ik dan toch om moest grinniken, was mijn eigen reactie tijdens de show Raveleijn, toen één van de spelers een zweep tevoorschijn trok: "Hey Romanticide, kijk! Hij staat gewoon te cracken met die bullwhip! Kan jij dat ook terwijl je mij raakt?"
*grijns*
Cane-a-Slut-Day 2011: Masochisme?
Afgelopen maandag was het alweer tijd voor de jaarlijkse Cane-a-Slut-Day: een leuk excuus voor Dominanten over den gansche wereld om hun subjes maar 'ns flink te mishandelen met een cane ;-).
Nu zorgde dat op de fora natuurlijk ook voor wat vrolijke subs en wat subs-in-CaSD-ontkenningsfase, en ik merkte dat ik door het geinen online en het proberen anderen een caning te bezorgen (hi juffie!), zelf ook wel zin kreeg in een caning. Dat zette bij mij direct al wat radertjes in werking, maar daar kom ik zo op. Enfin, die caning! Ik vroeg Romanticide of hij mij astu-please-blieft-misschien-wel-niet-toevallig-per-ongeluk-als-het-uitkwam niet een caning wilde geven, in het kader van CaSD. Na het zéér mysterieuze "Dat merk je vanzelf wel" (wat is er mis met "Ja, tuurlijk wil ik dat lieverd!"???), volgde uiteindelijk later die avond een caning. Een Heuse, Echte Caning, voor het eerst sinds we in ons nieuwe huisje wonen!
Dat die caning leuk en yay was, daar zal ik niet te veel woorden aan vuil maken, maar daarmee kwam een oud kantje van mij weer bovendrijven: De Sab{R}ina die zegt "Mag ik alstUblieft een hele harde? Of twee hele harde?", en die vervolgens doodsbang d'r kussen in duikt. Klinkt op zich niet raar, ware het niet dat ik géén maso ben, en op dit moment al chagrijnig word van de gemiddelde spanking (byebye pijngrens!). Na die caning ben ik vrij snel in slaap gevallen (met een zere kont! Met rode lijntjes! Whoohoo!), maar het onderwerp heeft me toch niet losgelaten.
Toen ik dinsdagochtend op één der fora een verslag las van CaSD van degene die we succesvol een caning bezorgd hadden (*grijns*) en daar een minidiscussie ontstond over alweer dat masochisme, gingen mijn radertjes weer verder met draaien waar ze maandagochtend gestopt waren. Het blijft me namelijk enigszins verwarren: Hoe kan ik enerzijds om meer pijn willen vragen, en anderzijds zo'n schurfthekel aan pijn hebben?
Een paar jaar geleden heb ik deze struggle ook al gehad, met toen als uitkomst dat ik pijn niet zo zeer leuk vind, maar dat het dienstbaarheid is. Dat ik pijn wil verdragen om Hem te pleasen, omdat Hij wil dat ik het verdraag, en het dan niet uitmaakt of het leuk is. Toch klopt dat voor mijn gevoel niet helemaal, er is méér dan alleen "Hij wil het" bij pijn. Sure, het doet ergens heus wel iets met me in the sense dat pijn mij ook fysiek wel prikkelt, maar dat is niet de hoofdmoot.
Een andere brainwave die ik hierover kreeg, is dat ik masochisme misschien te nauw definieer in mijn hoofd. Masochisme gebruik ik als "Genieten van pijnprikkels" in deze context, waarmee ik dus voorbij ga aan de mogelijkheid dat ook 'lijden' deel is van de definitie. Dat maakt 't dan weer een stuk beter te bevatten, want dat ik happy word van een caning, komt niet door de pijnprikkels, maar wel door het feit dat ik lijd. Hij doet iets gemeens, ik ben Zijn arme slachtoffer. Hij slaat, ik lijd. In de meeste spellen lijd ik waarschijnlijk wel, one way or the other, maar met pijn is dat veel duidelijker het geval.
Ik lijd omdat Hij doet wat Hij wil, en dát is wat mijn buttons pusht. Dat datgene wat Hij doet dan ook nog eens iets is wat ik heel moeilijk vind, en waar ik met hogere intensiteit dus meer endurance kan etaleren, vergroot de uitwerking absoluut, maar de realisatie dat ik wel masochistisch ben in die context, deed vooral heel wat kwartjes vallen.
Hoi, ik ben Sab{R}ina, en ik ben maso! (denk ik)
Nu zorgde dat op de fora natuurlijk ook voor wat vrolijke subs en wat subs-in-CaSD-ontkenningsfase, en ik merkte dat ik door het geinen online en het proberen anderen een caning te bezorgen (hi juffie!), zelf ook wel zin kreeg in een caning. Dat zette bij mij direct al wat radertjes in werking, maar daar kom ik zo op. Enfin, die caning! Ik vroeg Romanticide of hij mij astu-please-blieft-misschien-wel-niet-toevallig-per-ongeluk-als-het-uitkwam niet een caning wilde geven, in het kader van CaSD. Na het zéér mysterieuze "Dat merk je vanzelf wel" (wat is er mis met "Ja, tuurlijk wil ik dat lieverd!"???), volgde uiteindelijk later die avond een caning. Een Heuse, Echte Caning, voor het eerst sinds we in ons nieuwe huisje wonen!
Dat die caning leuk en yay was, daar zal ik niet te veel woorden aan vuil maken, maar daarmee kwam een oud kantje van mij weer bovendrijven: De Sab{R}ina die zegt "Mag ik alstUblieft een hele harde? Of twee hele harde?", en die vervolgens doodsbang d'r kussen in duikt. Klinkt op zich niet raar, ware het niet dat ik géén maso ben, en op dit moment al chagrijnig word van de gemiddelde spanking (byebye pijngrens!). Na die caning ben ik vrij snel in slaap gevallen (met een zere kont! Met rode lijntjes! Whoohoo!), maar het onderwerp heeft me toch niet losgelaten.
Toen ik dinsdagochtend op één der fora een verslag las van CaSD van degene die we succesvol een caning bezorgd hadden (*grijns*) en daar een minidiscussie ontstond over alweer dat masochisme, gingen mijn radertjes weer verder met draaien waar ze maandagochtend gestopt waren. Het blijft me namelijk enigszins verwarren: Hoe kan ik enerzijds om meer pijn willen vragen, en anderzijds zo'n schurfthekel aan pijn hebben?
Een paar jaar geleden heb ik deze struggle ook al gehad, met toen als uitkomst dat ik pijn niet zo zeer leuk vind, maar dat het dienstbaarheid is. Dat ik pijn wil verdragen om Hem te pleasen, omdat Hij wil dat ik het verdraag, en het dan niet uitmaakt of het leuk is. Toch klopt dat voor mijn gevoel niet helemaal, er is méér dan alleen "Hij wil het" bij pijn. Sure, het doet ergens heus wel iets met me in the sense dat pijn mij ook fysiek wel prikkelt, maar dat is niet de hoofdmoot.
Een andere brainwave die ik hierover kreeg, is dat ik masochisme misschien te nauw definieer in mijn hoofd. Masochisme gebruik ik als "Genieten van pijnprikkels" in deze context, waarmee ik dus voorbij ga aan de mogelijkheid dat ook 'lijden' deel is van de definitie. Dat maakt 't dan weer een stuk beter te bevatten, want dat ik happy word van een caning, komt niet door de pijnprikkels, maar wel door het feit dat ik lijd. Hij doet iets gemeens, ik ben Zijn arme slachtoffer. Hij slaat, ik lijd. In de meeste spellen lijd ik waarschijnlijk wel, one way or the other, maar met pijn is dat veel duidelijker het geval.
Ik lijd omdat Hij doet wat Hij wil, en dát is wat mijn buttons pusht. Dat datgene wat Hij doet dan ook nog eens iets is wat ik heel moeilijk vind, en waar ik met hogere intensiteit dus meer endurance kan etaleren, vergroot de uitwerking absoluut, maar de realisatie dat ik wel masochistisch ben in die context, deed vooral heel wat kwartjes vallen.
Hoi, ik ben Sab{R}ina, en ik ben maso! (denk ik)
Toleratie voor BDSM in het openbaar.
Vandaag dook er weer een topic op waar ik al eens eerder op Fetlife had gereageerd. Het was een reactie op een confrontatie van een naakte man met de politie die in Amsterdam in een witte onderbroek rondkroop. Er laaide een discussie op over dat BDSM meer getolereed zou moeten worden in het openbaar.
Nu zal ik toegeven, ik zou het mooi vinden als ik gewoon met sublief in de trein kon zitten waarbij ze op haar knietjes met haar hoofd op mijn schoot naast me kon zitten. Of dat het prominent dragen van een collar niet fronsende gezichten zou veroorzaken. Dat het mooi zou zijn als ik gewoon op z'n minst kon zeggen dat mijn vriendinnetje mijn subje is en dat we daar heel erg gelukkig mee zijn.
Maar ik hoorde in dat topic geluiden over in het openbaar gewoon een trampling kunnen uitvoeren of mensen aangelijnd rond te laten lopen. Met het laatste heb ik nu persoonlijk geen problemen, maar ik kan me voorstellen dat voor heel veel mensen dat een symbool is voor onderdrukking. Voor het D/s stel misschien wel het hele idee, maar voor de normale mensen die helemaal niets hebben met BDSM is dat toch best wel een beetje beangstigend kan ik me voorstellen. Nu is het geen raar gezicht op bijvoorbeeld castlefest, maar dat komt deels ook door de setting. Met verkleed zich daar. Men is iemand anders. Als je daar als aangelijnt subje over het gras loopt, dan wordt je gezien als iemand die speelt dat die een slaafje is. Als je dat zou doen in een druk winkelcentrum, dan valt dat woordje speelt weg! En nu we het toch over symboliek over onderdrukking hebben, was er niet een hele discussie gaande over de boerka en het hoofddoekje. Hoofddoekjes verbod, vind ik wel een interessant raakvlak hebben hiermee dan.
Maar overduidelijke spel elementen zoals flogging, caning, bondage of trampling in het openbaar? Nee, daar zit ik anders als BDSMer ook niet op te wachten hoor! Doe dat lekker thuis dan! Ik zit niet te wachten op een kruipende man in een witte onderbroek, hoe geil de bijbehorende Domina eruit zou zien. Ik zit net zo min te wachten op mensen die in het openbaar seks gaan hebben. Ik heb daar gewoon totaal geen behoefte naar. Tuurlijk, het is lekker spannend enzo. Dat snap ik helemaal. Maar ik heb geen zin om zoiets te hoeven zien.
Maar wat ik me wel eens afvraag, of de mensen die zo hard roepen dat ze hun flogging in het openbaar willen kunnen doen (misschien in de achtertuin maar toch enigzins zichtbaar en hoorbaar voor de directe omgeving) wel eens denken bij de mogelijke gevolgen die zoiets zou kunnen hebben. En voor mij springt daar altijd meteen 1 gevolg heel erg naar boven: het "Hiding in Plain Sight" (HiPS) aspect.
Wat bedoel ik nu met HiPS? Stel, we zijn in een samenleving waar al jaren BDSM normaal is, en ook op de straat voorvloeit. Gelukkig subjes dartelen aan de lijn vast naast hun Dom, stoute subjes worden ter plekke gestraft met een spanking of ander mep-werk en zelfs sommige vanilla's spreken Doms aan voor het wangedrag van hun subje. Je kan gewoon je Roleplaying uitvoeren in het openbaar en niemand doet moeilijk meer als jij tijdens je spel je subje gagged met je hand over de mond en de auto in sleurt terwijl ze een tegen spartelt. Zelfs de bezorgde omwonende die toch even komt kijken laat je even weten dat het om een spel gaat en zich nergens zorgen om te maken heeft. En dan, een week later, lezen ze over een ontvoering waar zij een week geleden nog over te weten kregen dat het om een spel ging.
Dát is wat ik bedoel met HiPS. Een misdaad als ontvoering, mishandeling of verkrachting zou kunnen verbloemen onder het mom van dat het allemaal een BDSM spel is. Wat als die man in z'n onderbroek daar zo kruipt omdat zijn vrouw een ongelooflijk mishandelende trut was, die hem daar over de straat liet kruipen om zijn waardeloosheids-gevoel te voeden en hem zo te manipuleren om hem te laten doen wat ze wil. Want tjsa, zo kan chantage ook gewoon werken.
Ander aspect: opgroeiende kids die leren van hun omgeving wat normaal is. Nu wil ik heel eerlijk zijn als BDSMer, maar iemand slaan als die niet doet wat je zegt vind ik geen normaal gedrag. Het mag misschien normaal zijn voor mij en m'n subje, maar daar houdt het ook bij op. Probeer die nuance eens uit te leggen aan een kind van 5. Ik zou niet willen dat mijn kids naar 'geweld' zouden grijpen om hun zin te krijgen, of zouden ingeven aan de dwang van iemand anders. Het is ongelooflijk lastig tot misschien onmogelijk om te voorkomen dat je gaat polariseren tijdens het opvoeden, waarbij naar mijn gevoel het nagenoeg onmogelijk is om allerlei uitzonderings situaties uit te leggen wanneer iets wel en niet door de beugel is. En voor het gros is een spanking voor een slechte onvoldoende of teleurstellende seksuele qualiteiten niet iets wat door de beugel kan. BDSMers zijn nu eenmaal in de minderheid, en daarom ook per definitie van het woord normaal is het wat we doen niet normaal. Wat wij uitspoken zijn uitzonderlijke handelingen.
Wat ik zou willen, is niet dat BDSM als normaal beschouwd wordt. Nee, ik zou dat absoluut niet willen. Wat ik wel zou willen, is begrip. Niet veroordeeld worden voor die hobby. Dat je niet je baan kwijt zou kunnen raken als bekend wordt dat je aan BDSM doet. En dat voor de algemene zeden, de BDSM net als een volle pot seks gewoon binnen de deuren thuis hoort.
-Lumen1987
Nu zal ik toegeven, ik zou het mooi vinden als ik gewoon met sublief in de trein kon zitten waarbij ze op haar knietjes met haar hoofd op mijn schoot naast me kon zitten. Of dat het prominent dragen van een collar niet fronsende gezichten zou veroorzaken. Dat het mooi zou zijn als ik gewoon op z'n minst kon zeggen dat mijn vriendinnetje mijn subje is en dat we daar heel erg gelukkig mee zijn.
Maar ik hoorde in dat topic geluiden over in het openbaar gewoon een trampling kunnen uitvoeren of mensen aangelijnd rond te laten lopen. Met het laatste heb ik nu persoonlijk geen problemen, maar ik kan me voorstellen dat voor heel veel mensen dat een symbool is voor onderdrukking. Voor het D/s stel misschien wel het hele idee, maar voor de normale mensen die helemaal niets hebben met BDSM is dat toch best wel een beetje beangstigend kan ik me voorstellen. Nu is het geen raar gezicht op bijvoorbeeld castlefest, maar dat komt deels ook door de setting. Met verkleed zich daar. Men is iemand anders. Als je daar als aangelijnt subje over het gras loopt, dan wordt je gezien als iemand die speelt dat die een slaafje is. Als je dat zou doen in een druk winkelcentrum, dan valt dat woordje speelt weg! En nu we het toch over symboliek over onderdrukking hebben, was er niet een hele discussie gaande over de boerka en het hoofddoekje. Hoofddoekjes verbod, vind ik wel een interessant raakvlak hebben hiermee dan.
Maar overduidelijke spel elementen zoals flogging, caning, bondage of trampling in het openbaar? Nee, daar zit ik anders als BDSMer ook niet op te wachten hoor! Doe dat lekker thuis dan! Ik zit niet te wachten op een kruipende man in een witte onderbroek, hoe geil de bijbehorende Domina eruit zou zien. Ik zit net zo min te wachten op mensen die in het openbaar seks gaan hebben. Ik heb daar gewoon totaal geen behoefte naar. Tuurlijk, het is lekker spannend enzo. Dat snap ik helemaal. Maar ik heb geen zin om zoiets te hoeven zien.
Maar wat ik me wel eens afvraag, of de mensen die zo hard roepen dat ze hun flogging in het openbaar willen kunnen doen (misschien in de achtertuin maar toch enigzins zichtbaar en hoorbaar voor de directe omgeving) wel eens denken bij de mogelijke gevolgen die zoiets zou kunnen hebben. En voor mij springt daar altijd meteen 1 gevolg heel erg naar boven: het "Hiding in Plain Sight" (HiPS) aspect.
Wat bedoel ik nu met HiPS? Stel, we zijn in een samenleving waar al jaren BDSM normaal is, en ook op de straat voorvloeit. Gelukkig subjes dartelen aan de lijn vast naast hun Dom, stoute subjes worden ter plekke gestraft met een spanking of ander mep-werk en zelfs sommige vanilla's spreken Doms aan voor het wangedrag van hun subje. Je kan gewoon je Roleplaying uitvoeren in het openbaar en niemand doet moeilijk meer als jij tijdens je spel je subje gagged met je hand over de mond en de auto in sleurt terwijl ze een tegen spartelt. Zelfs de bezorgde omwonende die toch even komt kijken laat je even weten dat het om een spel gaat en zich nergens zorgen om te maken heeft. En dan, een week later, lezen ze over een ontvoering waar zij een week geleden nog over te weten kregen dat het om een spel ging.
Dát is wat ik bedoel met HiPS. Een misdaad als ontvoering, mishandeling of verkrachting zou kunnen verbloemen onder het mom van dat het allemaal een BDSM spel is. Wat als die man in z'n onderbroek daar zo kruipt omdat zijn vrouw een ongelooflijk mishandelende trut was, die hem daar over de straat liet kruipen om zijn waardeloosheids-gevoel te voeden en hem zo te manipuleren om hem te laten doen wat ze wil. Want tjsa, zo kan chantage ook gewoon werken.
Ander aspect: opgroeiende kids die leren van hun omgeving wat normaal is. Nu wil ik heel eerlijk zijn als BDSMer, maar iemand slaan als die niet doet wat je zegt vind ik geen normaal gedrag. Het mag misschien normaal zijn voor mij en m'n subje, maar daar houdt het ook bij op. Probeer die nuance eens uit te leggen aan een kind van 5. Ik zou niet willen dat mijn kids naar 'geweld' zouden grijpen om hun zin te krijgen, of zouden ingeven aan de dwang van iemand anders. Het is ongelooflijk lastig tot misschien onmogelijk om te voorkomen dat je gaat polariseren tijdens het opvoeden, waarbij naar mijn gevoel het nagenoeg onmogelijk is om allerlei uitzonderings situaties uit te leggen wanneer iets wel en niet door de beugel is. En voor het gros is een spanking voor een slechte onvoldoende of teleurstellende seksuele qualiteiten niet iets wat door de beugel kan. BDSMers zijn nu eenmaal in de minderheid, en daarom ook per definitie van het woord normaal is het wat we doen niet normaal. Wat wij uitspoken zijn uitzonderlijke handelingen.
Wat ik zou willen, is niet dat BDSM als normaal beschouwd wordt. Nee, ik zou dat absoluut niet willen. Wat ik wel zou willen, is begrip. Niet veroordeeld worden voor die hobby. Dat je niet je baan kwijt zou kunnen raken als bekend wordt dat je aan BDSM doet. En dat voor de algemene zeden, de BDSM net als een volle pot seks gewoon binnen de deuren thuis hoort.
-Lumen1987
