Cane-a-Slut-Day 2011: Masochisme?

Afgelopen maandag was het alweer tijd voor de jaarlijkse Cane-a-Slut-Day: een leuk excuus voor Dominanten over den gansche wereld om hun subjes maar 'ns flink te mishandelen met een cane ;-).

Nu zorgde dat op de fora natuurlijk ook voor wat vrolijke subs en wat subs-in-CaSD-ontkenningsfase, en ik merkte dat ik door het geinen online en het proberen anderen een caning te bezorgen (hi juffie!), zelf ook wel zin kreeg in een caning. Dat zette bij mij direct al wat radertjes in werking, maar daar kom ik zo op. Enfin, die caning! Ik vroeg Romanticide of hij mij astu-please-blieft-misschien-wel-niet-toevallig-per-ongeluk-als-het-uitkwam niet een caning wilde geven, in het kader van CaSD. Na het zéér mysterieuze "Dat merk je vanzelf wel" (wat is er mis met "Ja, tuurlijk wil ik dat lieverd!"???), volgde uiteindelijk later die avond een caning. Een Heuse, Echte Caning, voor het eerst sinds we in ons nieuwe huisje wonen!

Dat die caning leuk en yay was, daar zal ik niet te veel woorden aan vuil maken, maar daarmee kwam een oud kantje van mij weer bovendrijven: De Sab{R}ina die zegt "Mag ik alstUblieft een hele harde? Of twee hele harde?", en die vervolgens doodsbang d'r kussen in duikt. Klinkt op zich niet raar, ware het niet dat ik géén maso ben, en op dit moment al chagrijnig word van de gemiddelde spanking (byebye pijngrens!). Na die caning ben ik vrij snel in slaap gevallen (met een zere kont! Met rode lijntjes! Whoohoo!), maar het onderwerp heeft me toch niet losgelaten.

Toen ik dinsdagochtend op één der fora een verslag las van CaSD van degene die we succesvol een caning bezorgd hadden (*grijns*) en daar een minidiscussie ontstond over alweer dat masochisme, gingen mijn radertjes weer verder met draaien waar ze maandagochtend gestopt waren. Het blijft me namelijk enigszins verwarren: Hoe kan ik enerzijds om meer pijn willen vragen, en anderzijds zo'n schurfthekel aan pijn hebben?

Een paar jaar geleden heb ik deze struggle ook al gehad, met toen als uitkomst dat ik pijn niet zo zeer leuk vind, maar dat het dienstbaarheid is. Dat ik pijn wil verdragen om Hem te pleasen, omdat Hij wil dat ik het verdraag, en het dan niet uitmaakt of het leuk is. Toch klopt dat voor mijn gevoel niet helemaal, er is méér dan alleen "Hij wil het" bij pijn. Sure, het doet ergens heus wel iets met me in the sense dat pijn mij ook fysiek wel prikkelt, maar dat is niet de hoofdmoot.

Een andere brainwave die ik hierover kreeg, is dat ik masochisme misschien te nauw definieer in mijn hoofd. Masochisme gebruik ik als "Genieten van pijnprikkels" in deze context, waarmee ik dus voorbij ga aan de mogelijkheid dat ook 'lijden' deel is van de definitie. Dat maakt 't dan weer een stuk beter te bevatten, want dat ik happy word van een caning, komt niet door de pijnprikkels, maar wel door het feit dat ik lijd. Hij doet iets gemeens, ik ben Zijn arme slachtoffer. Hij slaat, ik lijd. In de meeste spellen lijd ik waarschijnlijk wel, one way or the other, maar met pijn is dat veel duidelijker het geval.

Ik lijd omdat Hij doet wat Hij wil, en dát is wat mijn buttons pusht. Dat datgene wat Hij doet dan ook nog eens iets is wat ik heel moeilijk vind, en waar ik met hogere intensiteit dus meer endurance kan etaleren, vergroot de uitwerking absoluut, maar de realisatie dat ik wel masochistisch ben in die context, deed vooral heel wat kwartjes vallen.

Hoi, ik ben Sab{R}ina, en ik ben maso! (denk ik)