Grenzen verleggen

 Klein beetje verschoven grens als gevolg van 'weerstand'...

Vandaag wil ik het graag hebben over grenzen verleggen, gezien JT en ik afgelopen weekend voor het eerst in onze relatie een beetje aan haar grenzen zijn gaan zitten en dat ik daar een beetje tegen aan ben gaan duwen. En ik moet eerlijk toegeven, ik vind dat erg lastig... het 'duwen' tegen de grenzen van mijn subje.

Je leest vaak op het internet over het verleggen van grenzen en hoe graag mensen dat graag willen doen bij de juiste partner (of het lukken ervan een goede partner-indicator is). Ik merk ook zelf dat ik het op een of andere manier het een leuk streven vindt. Eens treven naar ontwikkeling. Iets wiens wortels in onze relatie zit. Misschien iets waar ze aan terug kan denken dat ze heeft berijkt of heeft overwonnen. Maar er zit voor mij 1 eigenschap van m'n eigen bij in de weg. Ik ga mij altijd ongelooflijk, maar dan bedoel ik ook echt heel erg kut voelen als ik over de grens van mijn subbende partner ga. Ik voel me dan heel slecht over mezelf, zelfs al ging het maar per ongeluk of als de desbetreffende persoon er niet eens problemen mee had dat het gebeurde. In mijn hoofd stort ikzelf op zo'n moment in als het ware.

Waarom ik zo heftig negatief op zo'n gebeurtenis reageer, weet ik niet zo goed. Misschien komt het doordat ik mezelf voel falen als veilig anker voor mijn partner op dat moment. Ik ben een ongelooflijk beschermende Dom, dus als ik m'n subje dan niet veilig kan laten voelen (of me indenk dat diegene zich niet meer veilig voelt), voel ik mezelf tekort komen. Dat lijkt te passen. Misschien komt het vanwege mijn perfectionsime, waarbij ik het overschrijden van een grens als een fout beschouw, al verklaart dat niet op zichzelf waarom ik er echt heftig op reageer. Verder heb ik er echt geen andere theoriën over.

Nu hebben JT en ik dus aan iets gewerkt dat zij toch wel een beetje bang voor was (Wat het precies was laat ik in het midden). Ik heb hier en daar al wel eens een beetje in de richting waar wezen 'pushen', om te kijken hoe ze reageerde. En daar kwam dan ook een soort angst naar voren. Angst voor het onbekende, maar ook een angst om te falen. En ook nog de angst om mij teleur te stellen. Na veel te hebben gesproken met haar erover, kreeg ik het idee dat enige dwang misschien wel de beste optie was om haar over de drempel heen te tillen. Om uit ervaring te kunnen spreken of het inderdaad iets is waar de angsten terecht voor zijn, het iets is dat haar echt te ver gaat, of dat het misschien stiekem eigenlijk super gaaf was. Maar daar komt ook bij kijken dat die dwang tot in een zekere zin met weerstand gekoppeld zal gaan. Weerstand vanwege de angst. Weerstand vanwege de vele negatieve associaties die ze in haar hoofd heeft zitten, waarvan niet bekend is of ze terecht of onterecht zijn. Maar die negatieve koppeling is er wel. En als je dan gaat pushen, wil die negatieve koppeling misschien wel sterker worden, en daarbij de figuurlijke 'hakken in het zand' enkel nog maar dieper in de grond gezet worden.

Nu ben ik aan de ene kant zeker iemand die het verzet van iemand kan doorbreken. Maar liever door ik dat met overtuigingskracht dan met 'brute force'. En als het ook nog eens mijn vriendinnetje is waar ik van houd, van maakt dat het allemaal nog lastiger voor mij om de 'brute force' erbij te halen. En daar tegenover staat dat die overtuigingskracht niet echt aankomt bij iemand die zich verzet op basis van angst en uit zichzelf de angst niet opzij kan zetten. Dan is de angst vaak sterker dan mijn woorden. En dan val ik vaak terug op spierkracht en de situatie forceren. Maar om op die manier een grens te verleggen (of te bevestigen dat deze gewoon op zijn plek zal blijven), moet ik voor mijn gevoel eerst óver de grens heen moeten gaan, voordat ik die grens kan optillen en over me heen te halen en weer neer te leggen. En dat maakt dus een tweestrijd binnen mijzelf. Aan de ene kant de grens waar me mee willen werken, en aan de andere kant dat ik haar veilige haven wil kunnen zijn en blijven gedurende die periode. En als ik op brute kracht door haar grenzen heen breek (zo ervaar ik dat dan), ondermijnt dat direct mijn gevoel dat ik haar nog veilig kan laten voelen. En daarbij ook meteen mijn dominante bui. En dat heeft weer als kettingreactie dat de 'brute force tactics' stoppen, omdat ik a) geen zin meer heb om aan die grenzen te werken; b) me gewoon kut voel op dat moment.

Ik vind het soms een ongelooflijk lastige situatie, vol met innerlijke tegenstrijd. En dan vraag ik me af: waarom doe ik het nog? Waarom laat ik het niet gewoon zitten. Doe ik er wel goed aan om zo te pushen? Nu wil JT er graag aan meewerken, en ik geloof ook dat zij graag hieraan bij zichzelf wilt werken. En dat geeft dan weer hoop. Hoop dat het ooit in ieder geval goed gaat komen. Maar in welke tijdspanne precies, heb ik geen flauw idee. Ik weet totaal niet wanneer ik er goed aan doe om weer eens samen aan de grenzen te gaan zitten. Het is een ingewikkelde, emotionele spaghetti, waar met elke stap weer onvoorziene bochten, eindes en nieuwe opties tegen het lijf komen. In ieder geval zit onze communicaties wel goed, en dat is in ieder geval een grote plus.

Maar er is ook een andere interessante gedachte gekomen. Als we werken aan haar grenzen, wanneer komt er eigenlijk het moment dat we gaan werken aan de mijne? Immers, ik als Dom heb die ook. Ik heb ook dingen waar ík me absoluut niet fijn bij voel. Dingen die ik (nog) niet over mijn hart kan krijgen. Waar is eigenlijk mijn ondersteunende factor die mijn grenzen enigzins voor mijn forceert wanneer ik met angsten zit om ook maar in de buurt van die grenzen te komen? Een sub heeft naar diens Dom te luisteren, kort door de bocht gezegd. Maarja, ik zit dan eenzaam aan de top van de hierarchie. Ben ik dan afhankelijk van mijn eigen gepush? En als ik die graag zou willen verleggen, maar mijn eigen gepush is niet voldoende, waar haal ik dan de steun vandaan als ik een angst heb die ik wil overbruggen? Is JT die persoon voor mij? Of ga je dan op zoek naar een zogeheette 'mentor'?
En als er aan de grenzen van het subje gewerkt worden, kan daar dan ook van terug verwacht worden dat Domlief ook aan 1 van zijn grenzen of angsten gaat worden? Sub aan de naaldjes, Domlief aan de lijn bijvoorbeeld?

Dat maakt mij wel eens nieuwsgierig naar hoe andere mensen met het verleggen van grenzen omgaan. Dus als je je geroepen voelt om mijn nieuwsgierigheid (en die van de lezers van die blog) te voeden, laat vooral een comment hierover achter!

-Lumen1987