Afbreken en weer opbouwen...

Zo, mijn eerste echte blogpost in een hele lange tijd, geïnspireerd door een topic op SamariuM over trainen, maar ook door de ontwikkelingen in mijn leven en onze relatie.

Als sub kick ik best wel op het idee van trainen, namelijk. Wat zeg ik, toen Romanticide mij ooit, lang geleden, vertelde dat hij eigenlijk heel graag mij zo zou willen africhten dat ik direct gehoorzaam zodra hij iets van me vraagt, was mijn reactie niet "Euh schat, take it easy, je kunt ook té ver gaan...", maar had hij ineens een zwaar subbig, gelukkig en blij meisje dat alleen maar kon uitbrengen dat ze dat heel graag zou willen.

Wij zijn een tijd bezig geweest met conditionering, met mij trainen om bij een commando direct een houding aan te nemen, en dat was heel erg gaaf. De efforts die we samen ondernomen hebben om elementen uit mijn gedrag weg te nemen, die ervoor gezorgd hebben dat ik van nature respectvoller met hem om ga, daar ben ik nog steeds heel trots op. Romanticide ziet een sub of slavin als een steen waar hij een mooi beeldhouwwerk uit kan hakken, maar daarbij komt ook dat hij delen van mij flink heeft afgebroken voor hij ze weer op kon bouwen.

Die afbreekpunten zijn ook momenten die ik nog steeds koester; het punt waar ik huilend in een hoekje van de slaapkamer achter het bed zat, omdat ik zo vreselijk bang was voor hem. Niet bang dat hij me zou vermoorden, dat hij dingen met me zou doen die ik niet wil, maar toch een echte, oprechte angst. Angst dat ik 't niet goed genoeg deed, met als gevolg een sterke drive om het nóg beter te doen, hem nóg beter te dienen. Zodra die drive er was, konden we weer gaan opbouwen, kon hij mij opbouwen, mij trainen om te worden zoals hij dat wil. Hell, trainen/africhten/opvoeden (ik stoei altijd met die drie woorden omdat ze allemaal de lading net niet helemaal dekken) kan afschuwelijk klinken, maar stiekem vind ik het heel gaaf. Hoe zwaarder, hoe beter!

Nu zijn we op het moment zeker nog niet op het punt waar we dát kunnen bereiken, waar we met die manier van trainen actief bezig kunnen. Toch is het wel leuk er over na te denken, omdat ik merk dat we, nu we alweer een beginnetje maken met opbouwen (het idee van opbouwen is wel leuk, maar dan moet je niet intussen gaan verhuizen en nog 101 andere dingen op je dak krijgen), eigenlijk een veel steviger fundament kunnen leggen dan we de afgelopen jaren hebben gedaan.

We zijn er altijd head first keihard ingevlogen omdat we het idee helemaal zagen zitten, maar nu voel ik me veel rustiger in het nadenken over D/s-gerelateerde onderwerpen. Ik voel niet meer de 'need' om alles het liefst gisteren te doen, ik durf nu meer de tijd te nemen. Misschien is het in dat opzicht niet eens negatief om een keer flink die resetknop in te drukken... Een huis afbreken is niet leuk, maar datzelfde huis vervolgens veel beter en steviger in elkaar zetten, dat maakt het toch weer worthwhile.

Je D/s afgebroken zien worden door heel zwaar weer is al helemaal niet leuk, maar merken dat we de eerste palen voorzichtig in de grond kunnen slaan om dat huis uiteindelijk weer op te bouwen, geeft toch weer vertrouwen om door te gaan en er wat van te maken. Daarnaast waardeer je dan de kleine momenten dat 't er even is, weer veel meer. En da's ook wat waard.