Regels, regels en regels - opbouwen

Geïnspireerd door Yara's post over regels, ging ik nadenken over de regels die wij hebben in onze D/s. In mijn vorige blogpost riep ik al blij dat Romanticide niet bepaalt welke sokken ik aantrek, maar ik vind het ook wel leuk om zelf stil te staan bij de regels die we wél hebben en die veelal heel natuurlijk ontstaan zijn.

Romanticide en ik hebben een flinke D/s-dip gehad door stomme dingen die alle energie voor BDSM weghaalden, en we zijn nu weer aan het opbouwen. Opbouwen betekent in ons geval dat we proberen met een paar regels te beginnen, en dat geleidelijk aan uit te breiden. Da's voor mij wel eens moeilijk, want regels gaven mij altijd enorm veel houvast. Ik wist door die regels wat hij van me verwachtte, en had als het ware een veilig hokje, met mooie, duidelijke omheining. Omheining waarvan ik wist dat als ik er tegenaan knalde, ik een oplawaai kreeg en weer teruggeknald werd. Zonder die omheining leven is best even wennen geweest, en nog steeds wel.

Wat echter ook gek genoeg wennen is, is het opnieuw bouwen van die omheining. Ik wist de hekjes (sorry, ik blijf even in de hokjes-metafoor hangen) van mijn hokje blindelings te vinden en wist dus heel goed wanneer ik er wel of niet tegenaan zou knallen. Nu merk ik dat ik regelmatig een hekje tegenkom waar ik 'm niet verwacht had. Anders gezegd; waar het leven volgens de gestelde regels eerst heel natuurlijk ging, merk ik dat ik nu onbewust dingen fout doe. Ik sta er simpelweg niet bij stil dat iets niet mag of ik iets eerst moet vragen, maar ik hoop dat zo snel mogelijk weer in m'n systeem te krijgen.

Waar wij eerst een contract van een pagina of zes hadden, hebben we nu dus een paar regels. That's it, da's ons opstartpunt, en hoewel ik heel graag heel hard zou gaan, is dit wel even hard genoeg. Die regels zijn voor ons de volgende:
- Ik zit altijd op de grond i.p.v. op de bank, tenzij Romanticide me expliciet toestemming geeft om op de bank te komen zitten;
- Ik mag alleen klaarkomen als ik daar opdracht toe krijg van Romanticide, voor de rest mag het pertinent niet;
- In schriftelijke één-op-één-communicatie (dus sms, mail) schrijf ik verwijzingen naar Romanticide altijd met een hoofdletter; (dus als ik hem een kwal wil noemen, is dat een Kwal :P maar eigenlijk vooral Je, Jij, Jou, Jouw, etc.)
- Ik vraag elke avond toestemming om te slapen;
- Vrijdagavond hebben we als vast moment om mijn gedrag van de week te evalueren;
- Zaterdag kunnen we op een wat gelijkwaardigere manier (voor zover dat gaat) de week evalueren.

De laatste twee zijn eigenlijk niet eens regels, het zijn meer vaste afspraken zodat we het niet vergeten. Met onze honderd-en-één bezigheden is het soms best moeilijk een moment te vinden om terug te kijken, en zeker als het gaat om (oh, I so hate that word) straf en dergelijke. Ik vond dat idee altijd verschrikkelijk, "je plant BDSM toch niet?!", maar ik merk dat het bij ons wel werkt tot op heden. Het is niet alsof we de rest van de week niet evalueren, of hij me op maandag-, dinsdag- of donderdagavond niet mag straffen (iemand een leuk synoniem voor dat woord? Ik probeer 't altijd te ontwijken) euh mijn gedrag niet mag evalueren, maar het zorgt wel dat we ruimte in onze planning houden. Zo van "Hey, leuk dat we zaterdag dit, dit en dit willen doen, maar we moeten nog wel effe een plekje vrij houden!" En soms verschuift dat ook wel, maar ik merk dat zelfs het kleinste stukje planning al helpt.

De andere regels zijn erg prettig, vooral omdat ze enerzijds niet te moeilijk zijn voor me en dus een prima opstappunt bieden, en anderzijds wel hun uitwerking hebben. Niet mogen klaarkomen zonder directe opdracht is heus niet zwaar - nou ja, met mijn libido soms... -, maar het voelt voor mij vanzelfsprekend dat Romanticide daarover beslist en niet ik. Iets als vragen om toestemming om te slapen stelt ogenschijnlijk misschien geen ruk voor, maar het is symbolisch heel veel waard voor mij/ons. Hij zal nooit nee zeggen, en toch is het weer een klein momentje waarop ik heel duidelijk erken dat hij beslist en niet ik. Noem het lame, noem het schattig, maar mijn inwendige ik staat dan toch heel hard te cheeren en te stralen :-).

En zo bouwen we rustig op. Misschien krijg ik wel elke twee weken een nieuwe regel opgelegd, misschien pas na een maand, who knows. Uiteindelijk komen we vanzelf op het punt waar we weer in termen van contracten kunnen denken... En komen we daar niet, dan hebben we waarschijnlijk een andere manier van doen ontdekt waar we ons beter bij voelen. Hoe dan ook: Yay!