Virtuele Familie

Voor mensen die rondhangen in (BDSM-)communities is het fenomeen virtuele familie misschien al wel bekend, en ik vond het wel een blogpost waard :-).

Zondag ben ik naar een meeting van het Wandering Spirits-forum geweest, een saunameet om precies te zijn. Het was voor mij de eerste keer dat ik naar de sauna ging, en hell yeah dat ik 't eng vond! Niet omdat ik zó vreselijk preuts ben (klein beetje maar! Heus!), maar nou ja, nieuwe ervaring en zo.

Om een lang verhaal kort te maken; ik heb een geweldige dag gehad. Ik heb me niet vaak zó welkom gevoeld als op die meet, en was helemaal gelukkig toen ik weer naar huis ging 's avonds. Tegen één van de andere meetgangers omschreef ik Wandering Spirits toen als mijn familie. Niet m'n echte, maar toch zeker m'n virtuele familie, en één die me heel dierbaar is. Ze begreep toen direct wat ik bedoelde, dus tada! De inspiratie voor deze blog.

Als kinkster ben ik vrij snel in de communities gestuiterd, en daar ben ik nog altijd blij mee. Sure, ook daar heb je wel suckers, eikels en rotzakken, maar er zijn ook veel oprecht lieve mensen, en ik ben er daar een aantal van tegengekomen. Hoe jong, onzeker en bang ik ook was ("Ja maar jullie zijn allemaal eng! Bwaaaaah!"), ik voelde me toch altijd welkom. Inmiddels is het zelfs zo dat ik die mensen echt ben gaan betitelen als mijn virtuele familie, omdat je altijd bij ze terecht kunt. Zelfs je meest persoonlijke problemen kun je in de groep gooien, en iedereen knuffelt je, geeft je advies als je dat wilt, voelt en leeft met je mee en laat je je gal spuien. Heb je serieuze shit, dan staat iedereen je bij, bieden mensen zomaar aan dat je bij hen kan blijven slapen zolang het nodig is (true story!), en zo voort. En dat vind ik prachtig.

Ik ben na menig meeting helemaal blij thuisgekomen, en heb regelmatig tegen Romanticide verzucht "Ze vinden me gewoon lief! Ze vonden het leuk me te zien! Ja echt! Echt waar! Mensen willen mij graag zien!" en was gelukkig. Als er iets gebeurt (mijn loony buurman die wacko gaat, bijvoorbeeld) weet ik nu al dat ik niet alleen sta. Ook in leuke dingen, trouwens. Iedereen leefde mee met onze huizenjacht, en iedereen is yayhappycheer nu we echt een huisje hebben, en da's ook tof!

Waar echte familie tekort schiet, is er dus nog altijd zoiets als virtuele familie. Niet hetzelfde, maar wel minstens even fijn, from time to time. Yay voor virtuele familie!