Het nut van hokjes

Het onderwerp ‘hokjes’ is misschien maar zijdelings verwant aan BDSM, toch merk ik dat het een onderwerp is wat vaak langskomt in discussies. Enerzijds mensen die proberen alles in hokjes te stoppen, anderzijds ook mensen die roepen “Ik doe niet aan hokjesdenken”, en alles er tussenin. Zelf denk ik dat de gulden middenweg in deze de juiste is, of dat is voor mij in ieder geval wel zo. Vandaar dus een blogpost over hokjes en alles daaromheen.

Ik ben zelf ook een tijdje aanhanger van de ‘ik hou niet van hokjes’-beweging geweest. Ik ervoer hokjes als benauwend, vond ze maar vervelend en legde liever met alles uit wat ik bedoelde. De enige hokjes die ik gebruikte, waren basics als ‘vrouw’ en ‘sub’. Verder legde ik liever uit hoe ik dingen zag, dan dat ik hokjes gebruikte.

Tot ik tot de conclusie kwam dat die hokjes ook best handig kunnen zijn, in communicatie bijvoorbeeld. Wil ik op een forum iets posten over mijn visie op een onderwerp, dan kan het soms nodig zijn om mijn referentiekader een beetje te laten zien. Dan kan ik zeggen dat Romanticide en ik een TPE hebben, of een lifestyle D/s. Ik kan ook zeggen dat we een D/s hebben waarin hij de macht heeft om over elk aspect van mijn leven te beslissen, en dat hij die macht altijd en overal heeft, dat we etc. Als ik moet kiezen, weet ik wel welke van de twee ik prettiger vind: ik gebruik liever een hokje dat voor mij dicht genoeg komt bij de realiteit, en dat genoeg informatie geeft aan de lezer in kwestie.

Een ander onderwerp waarin ik dit weekend nog merkte hoe fijn hokjes zijn, is klein zijn. Ik heb verschillende soorten ‘klein zijn’, die allemaal duidelijk anders zijn. Wanneer Romanticide en ik praten over onze D/s, over spelen, over hoe ik mijn onderdanigheid ervaar, dan is het vaak nodig om uit te leggen vanuit welk idee van ‘klein’ ik redeneer. Ik kan dan uitleggen dat ik de soort klein bedoel waarin ik bescherming zoek, naar hem op kijk en me bij hem wil verstoppen, of ik kan zeggen dat ik de soort klein bedoel waarin onze DaddyDom-trekjes naar boven komen. Omdat Romanticide iemand is die moeite heeft met naampjes, heb ik een tijdje geprobeerd het eerste te doen, met veel verwarring als gevolg. Ik gebruik derhalve tegenwoordig een aantal stickers als betiteling van de soort klein die ik bedoel, en ondanks zijn aversie tegen die stickers, begrijpt hij me wel. Hij geeft me gelukkig de ruimte om die stickers te gebruiken, en ik heb gemerkt dat onze communicatie daardoor een stuk makkelijker is.

Voor mezelf bieden hokjes ook een hoop duidelijkheid. Ik weet precies hoe ik verschillende zaken ervaar, maar het in hokjes plaatsen van die dingen, creëert een hoop orde in mijn hoofd. Weten dat ik niet houd van machtsuitwisseling met wederzijdse instemming waarbij de mate van macht aan weerszijden van de balans wisselt, met aspecten van pijn, vernedering en bondage erin, maar gewoon van BDSM, is voor mij heel prettig. Op diezelfde manier geldt dat ook voor de activiteiten binnen BDSM waar ik blij van word. Als ik weet in welk hokje ik ze kan plaatsen, kan ik er bijvoorbeeld ook meer informatie over vinden. Best handig dus!

Het benauwende ervaar ik nog wel ‘ns, maar dat is voornamelijk in twee situaties. Hokjes zijn niet fijn wanneer iemand anders je in een hokje dwingt waar jij je niet goed bij voelt. Dat heb ik bijvoorbeeld wanneer mensen gaan roepen “Ohh, jij bent toch zo’n relsub!”; een uitspraak over mijn BDSM-beleving en over hoe ik ben als sub, zonder mij als sub te kennen. Vaak zijn dat soort uitspraken gedaan op basis van één of twee situaties, en dan is het benauwend omdat het niet klopt met hoe ik dingen zelf ervaar. Wanneer dat gebeurt, snap ik best dat mensen zeggen niet van hokjes te houden.

De andere situatie waarin ik heel duidelijk niet blij word van hokjes, is wanneer de hokjes zodanig ontoereikend zijn, dat ik geen passend hokje kan vinden. Dat heb ik dan weer met sub/switch/Dominant: ze passen allemaal niet helemaal voor mij. Ik weet weliswaar wel dat ik niet Dominant ben, maar omdat ik mijn subkant als thuiskomen voel waar ik eens in de zoveel tijd als uitstapje wel ‘ns wil switchen, passen beide stickers voor mij niet goed. Zou ik mezelf een switch noemen, dan voelt het alsof ik te veel nadruk leg op mijn D-kant en te weinig op mijn subkant, maar noem ik mezelf een sub, dan negeer ik die Domkant die er ook ergens zit.

Mijn hokjeshaat is dus wel verdwenen. Ik vind nog steeds dat je hokjes niet overmatig moet gebruiken, maar ze geven wel duidelijkheid, structuur en ze maken communicatie een stuk makkelijker. Zonder hokjes zou ik veel langer bezig zijn om dezelfde boodschap over te brengen, maar te veel hokjes is ook weer niet fijn. In het algemeen ga ik dus toch maar voor hokjes, dan snap ik mezelf een stuk beter ;-).