Jezelf losmaken, wat is dat verdomde lastig!

Een maandje geleden liet ik op dit blog weten dat ik nogal met een ingewikkelde kwestie zat met mijn innerlijke subje. Inmiddels dus weer een maandje verder. Ik heb mijn situatie voorgelegd op fetlife en een paar reacties daar hebben me toch wel geholpen. Althans, geholpen in de zin dat ik inzichten bij mezelf heb gekregen hoe ik mezelf misschien kan overtuigen dat het echt okey is als ik de dominantie van iemand anders zou gaan accepteren. Ten minste, dat dacht ik dan.

Aan de hand van de feedback op fetlife en ook in mezelf graven, heb ik me beseft dat ik deze meid moeilijk los kan laten, gezien zij tot op de dag van vandaag de enige persoon is die mij op een hele natuurlijke en ongelooflijk aangename manier de macht over mij heeft. Bij haar voel ik me totaal niet gepushed of dat ze haar wil op me aandringt, wat dingen zijn die me normaal gesproken tegen staan. Als ik bij haar ben, dan voel ik gewoon diep van binnen dat ik me aan haar wil overgeven als ze dat aangeeft dat ze dat wilt. Ik zal niet liegen: het is voor mij echt zo intens dat ze voor mijn gevoel bijna alles van me zou kunnen en ik zou het gewoon uit mezelf doen (mits binnen de grenzen van mezelf en mijn vriendinnetje).

Die unieke positie die zij heeft, maakt het voor mij lastig om me over te geven bij iemand anders. Mogelijk komt het door enige perfectionistische trekjes van me, maar ergens in mijn achterhoofd heb ik de associatie dat het minder aangenaam zal zijn dan dat het kan. En, hoe veel-eisend het ook mag klinken, ik wil niet genoegen nemen met "was wel leuk". Ik ga voor de "DAT WAS FREAKING AWESOME!"-ervaring, en voor minder heb je eigenlijk niet mijn interesse. In mijn hoofd heb ik totaal geen interesse om te 'downgraden' qua ervaring die ik bij haar dus ervaren heb. En ja, ik ben me helemaal bewust dat dát dus ook z'n probleem met zich meebrengt. Het probleem dat ik eigenlijk niet open sta voor andere mensen. En dat maakt dus een zelfversterkend systeem, want door mijn 'gesloten houding' sluit ik mensen uit die mogelijk net zo goed of misschien zelfs nóg beter bij me passen. En doordat ik ze door mijn stugge houding aan me voorbij laat gaan, kan ik mijn ongelijk niet aan mijn gevoelsleven laten zien.

Want daar zit nu het probleem. Ik kan wel leuk met allemaal rationele redenen komen waarin ik kan laten dat mijn gedrag gewoon ronduit stom is. Immers, ik sta gewoon een beetje mezelf te sabboteren! Maar mijn gevoel staat gewoon los van mijn logisch denkend brein. Die boeit het niet dat ik eigenlijk gewoon mezelf boos aan het maken ben om die zelfopgelegde exclusiviteit op te heven. En ookal heb ik het nu eindelijk in die maand tijd voor elkaar gekregen om een klein barstje te krijgen en ik het idee van subben bij iemand anders nu ook echt meer accepteer, ik kan het op dit moment nog steeds niet denk ik. Als ik "het subje" zou zijn bij iemand, dan ben ik eigenlijk aan het bottomen. Iemand z'n gang met me laten gaan, omdat ik daar bewust zelf ook zin in heb. En heb ik er geen zin in, dan sluit ik mezelf helemaal af voor wat er om me heen gebeurt. En misschien is het ook een beter idee om gewoon weer met baby-stapjes te beginnen en gewoon te gaan bottomen tot ik iemand weet te vinden die mij laat subben (het gevoel geeft dat ik iemand dominantie wil en accepteer en ook uit mezelf handel om diegene trots op me te maken). Dus tsja, dat is dus momenteel het plan: babystapjes gaan maken. En dan zien of ik vooruit kan komen en staande kan blijven.

Het is allemaal zo ongelooflijk ingewikkeld. En ik begin weer heel erg de vervelende situatie te begrijpen van een persoon die zóó graag terug verlangt naar het heerlijke gevoel van de subspace en niemand heeft om dat te bereiken. Voor hen: I feel your pain! En ooit zal het ophouden, maar vaak later dan je zou willen.

-Lumen1987