Zo ver weg, maar toch zo dichtbij

De meesten zullen het wel meegekregen hebben: Ik zit voor mijn studie bijna twee maanden in Ierland. Onderstaande is een bewerking (ik heb er wat dingen uitgehaald die ik té persoonlijk vond om hier neer te zetten) van een lang stuk wat ik schreef aan Saded over het missen van Romanticide in deze tijden.

Zeven weken. Dat is hoe lang ik Hem niet zou zien, dat wist ik van tevoren al. Zeven weken, oftewel 49 dagen, oftewel bijna twee maanden. De gedachte alleen al deed mij mijn adem vaak verliezen, en was reden voor mij om alles op alles te zetten om niet te hoeven gaan. Uiteindelijk bleek alles op alles niet genoeg, en zeven weken it is.

Nu ben ik al twee weken verder. Twee weken zonder Hem, twee weken zonder mijn Meester, zonder Romanticide, zonder mijn Verloofde, mijn lifesize Knuffel, mijn Alles. Het voelt raar. Ik ben zo gewend aan het leven hier dat ik Hem minder mis dan ik zou verwachten... Ik verlang wel naar Hem, naar Zijn borst om op te liggen, Zijn warmte, Zijn knuffels... maar ik ga niet kapot van het missen. Toch weet ik hoe dat komt. Hij, die Ene waarover ik ineens allemaal hoofdletters lijk te gebruiken overal, houdt me namelijk prima bezig.

We zijn al jaren bezig om een TPE te hebben, om onze relatie zo in te delen dat mijn Meester over alles de baas is zo ongeveer. Aan wil heeft het ons nooit ontbroken, aan devotie ook niet, maar toch lukte het nooit lang. Een paar dagen, soms een paar weken, maar uiteindelijk hield het weer op en konden we het niet vasthouden. Het gedachtegoed bleef er wel; de wil dat Hij alles bepaalt, dat Hij overal macht over heeft, dat verdween niet. Of toch? Ik kan me de keren goed herinneren dat er wat andere gedachten over dat onderwerp door mijn hoofd schoten. Al die keren was het meer frustratie en teleurstelling dan dat ik het echt meende, maar toch.

Wat daar dan ineens veranderd is? Ik weet het niet. Hij lijkt serieuzer te zijn in de zin dat het lijkt of Hij beter nagedacht heeft over wat Hij wil. Daarnaast hebben we natuurlijk een pauze van het dagelijks leven qua stress omdat we niet bij elkaar zijn. Even geen gedoe over rekeningen betalen, even geen gedoe over boodschappen doen. Gewoon bezig zijn met de basis: Hij is mijn Meester, ik ben zijn slavin. Fuck wat alle anderen zeggen over dat die woorden vies en poserig zijn, het is gewoon hoe wij het voelen. Ik zie Hem niet alleen als mijn Dominant, ik zie hem als meer - ik zie hem als mijn Meester. Vice versa werkt dat net zo met sub en slavin. Het is niet beter, meer, grootser, wat dan ook, maar het is anders. Het is geen spelletje wat we spelen, het is geen rol waar we in duiken; het is hoe we ons voelen, en hoe we ons t.o.v. elkaar ook het prettigst voelen.

Ineens is het dus niet meer "Haaaai schat" als Hij online komt, maar "Hoi Meester" of "Haaaaaaai Meester" als ik heel vrolijk ben. Spreek ik Hem aan, dan zeg ik U en niet je, en dat voelt gewoon hartstikke goed! Constant met hoofdletters naar Hem verwijzen doe ik de ene keer wel en de andere keer niet, maar dat hoeft ook niet. Ik mag het doen als het goed voelt, ik mag het ook niet doen als het niet goed voelt. Zo heerlijk, gewoon op gevoel kunnen varen! Waar het bij eerdere pogingen vaak forceren was, waar ik vaak tegen mezelf moest zeggen "Maar Hij is je Meester! Dan wil je dat toch ook zo zeggen? Toch?" hoeft dat nu niet. Nu doe ik het uit mezelf, en als ik het een keer niet uit mezelf doe, neem ik dat mezelf kwalijk. Hij zet standards qua gedrag en vereisten, maar die zet ik zelf ook. Ik corrigeer mijn eigen gedrag soms nog voordat Hij het doet!

Al die dingen zorgen ervoor dat ik meer en meer verlang naar Zijn aanwezigheid. Een aantal veelzeggende uitspraken van Hem helpen ook al niet, zoals de aankondiging (een dreigement wil ik het niet noemen, want hij dreigt niet, hij kondigt aan) dat Hij me letterlijk onderuit gaat trappen, me in een hoek gaat smijten en me gaat slopen tot ik niet meer kan, en dan nog wat verder. Ook de wetenschap dat ik 176 caneslagen open heb staan, helpt niet om het verlangen te verminderen. Zelfs niet met de toelichting erbij dat Hij doorgaat tot Hij vindt dat ik mijn grens bereikt heb, en dat ik kan smeken wat ik wil, huilen wat ik wil, stopwoorden, genade, schreeuwen, alles, dat het niets uit gaat halen. Hij stopt alleen als ik open wonden krijg van het canen, of als ik buiten kennis ga. Dan gaan we de dag erna verder, want canen terwijl ik out ben, vindt Hij niets - dan voel ik het niet. Da's iets wat ik nog nooit meegemaakt heb overigens, gecaned worden tot ik bloed of tot ik out ga van de pijn.

Het zijn nieuwe ervaringen, en hoe eng ze ook mogen zijn - ik verlang ernaar. Net zo als ik naar Hem verlang. Vroeger zou ik zeggen dat ik niet alleen naar mijn Meester verlang, maar ook naar mijn Vriendje/Verloofde. Nu hoef ik dat eigenlijk niet meer te zeggen, want met Meester zeg ik het allemaal.

Nog drie weken en twee dagen en Hij is hier bij me, voor een weekend. Nog vijf weken en ik ben weer daar waar ik me echt thuis kan voelen: Bij Hem, en niet voor even, maar voor heel lang!