Escapisme

Pffft, wat voelt mijn leven soms zo super druk aan. Met het mooie weer binnen aan je afstudeer opdracht moeten werken, wetend dat practisch de helft van freaking Nederland in het zonnetje ziet te genieten. Maar ik niet... Ik moet nog een deadline zien te halen.

Het hakt er behoorlijk in, zo'n afstudeer opdracht. Zeker de afgelopen maand merk ik dat ik steeds meer mezelf bijna moet aandringen om aan het werk te blijven, en al helemaal met dit mooie weer. En dat geeft veel stress. En ook veel frustraties in je lijf trouwens! Dat gevoel alsof je stekels op je rug hebt zitten van 40 cm lang en 10 cm dik aan de basis. Dat iemand maar een opmerking hoeft te maken tegen je dat je wel even had kunnen helpen met een sausje mixen voor het gourmetten van vandaag, en je dan gewoon even in jezelf tot 10 moet tellen om te voorkomen in stemverheffing te gaan zeggen dat je de godganse dag bezig ben geweest aan je sciptie en nog niet eens even de tijd hebt gehad om zelfs nog even een uurtje van het zonnetje te gaan genieten. En dat de andere ondertussen de hele dag meerder rommelmarkten af is gegaan, en ijs is gaan eten het zonnetje. Stress en frustratie die dus redelijk de boventoon voeren zo nu en dan bij monsieur Lumen1987.

Dan zijn er echt dagen dat je gewoon je subje aan je zijde had zitten. Die dan eventjes je stekels van je rug kan strelen en/of masseren. Die gewoon eventjes gewoon tegen je aan komt liggen of zitten en je haar lichaam gewoon voelt kronkelen als je een paar nagels over haar schedel laat glijden. Dat je haar gewoon even kan vast grijpen, met 1 arm om haar heen met de hand bij haar tepel en de andere hand over haar mond en je haar toefluisterd dat ze maar gewoon toelaat wat je met haar wilt doen. En dan zo hard te knijpen als je kan je haar gewoon voelt vechten en tegelijkertijd voelt overgeven op hetzelfde moment, het gestremde gekreun dat van haar neus vandaan komt, dat je dan uiteindelijk ook maar dichtknijpt met duim en wijsvinger. Haar gevecht om zuurstof, het levensreddende middeltje dat je af en toe haar gunt. Nèt genoeg om niet echt te hoeven stoppen, maar nèt te weinig om haar ademsnood te doen verdwijnen. Of meerdere orgasmes uit haar lichaam te forceren terwijl ze hulpeloos vast zit aan het bed en ze smeekt dat je stopt omdat het veels te intens en gevoelig is geworden.

Gewoon even helemaal van de wereld kunnen stappen en me helemaal kunnen concentreren op mijn speeltje. De wereld enkel nog maar uit mij en haar te doen bestaan. Ontsnappen aan het constante 'gezeur' dat je afstudeer project is. Het Cup-a-soup argument: "NU EVEN NIET!" Heerlijk als dat dan even kan.


-Lumen1987