Je BDSM wensen accepteren

Laatst las ik een topic op SamariuM over iemand die haar sub-kant niet goed durft te accepteren en vrij snel alweer probeert de macht terug grijpen en de Dominante dame te wezen. Ze verteld dat ze angst ervaart voor het kleine meisje in haar. Het is een verhaald die ik ook in mijn directe vriendenkring een paar keer heb langs horen komen. Daarbij heb ik het ook enkel van switches gehoord dat ze ermee kampen; Ik kan me niet echt een subbie herinneren waarover ik had gelezen of persoonlijk van had gehoord dat die echt werkelijk waar bang was van diens sub-gevoelens.

Zelf een switch zijnde heb ik eigenlijk nooit een angst gevoeld naar mijn subkant, ik verlang er eigenlijk juist naar. Altijd al wel gedaan. Om voor de verandering juist niet eens de macht in handen te hebben. Gewoon even niet de verantwoordelijkheid te hoeven dragen en niet echt na te hoeven denken. Maar gewoon doen en ervaren. Even het hele simpele leventje als het ware (al heb je het als subbie vaak zwaar). En op een manier ben ik ook wel trots op mijn subkant. Het is geen arrogantie dat ik switches > Doms/subs vind, maar het is wel iets waarbij ik me heel soms wel 'waardevoller' in voel. Dat kleine beetje ervaring als sub zijnde geeft voor mij dan ook echt het gevoel dat ik er een betere Dom van ben geworden (al heb ik viceversa dat gevoel dus niet). Ik praat ook graag over mijn subgevoelens en heb het in het verleden ook zeker gebruikt in de verhalen die ik heb geschreven.

Een beetje aan het andere kant van het spectrum plaats ik mijn eigen JT wel eens (okey, wel een beetje overdreven dan, maar goed). Ik merk bij JT dat ze erg veel moeite heeft met in zichzelf bepaalde aspecten van de BDSM te accepteren. Ik zal ook toegeven dat er al wel meer acceptatie is dan vroeger, maar het is niet te vergelijken met mijn mate van acceptatie ervoor. Waar ik open over mijn fantasieën kan praten, is dat iets wat JT niet echt lukt, deels vanwege het gebrek aan het goed kunnen verwoorden en ook deels vanwege het wegstoppen van haar gevoelens. JT wilt graag een slachtoffer voelen van wat ik haar aandoe, maar heeft daarbij wel erg veel moeite om buiten het spel om (en tijdens het spel vaak ook) aan te geven dat ze naar iets verlangd. Veel dingen die ze leuk vind heb ik door middel van gerichte vragen of experimentatie kunnen achter halen. Nou kan ik niet zeggen of zoiets gebruikelijk is of niet bij de nog steeds ontdekkende BDSMers, maar als ik mezelf er even als contrast bij zou zetten is er toch wel een groot verschil. Als je mij zou vragen of ik ActiviteitXYZ leuk vind of niet, zal je ook meteen naar waarheid antwoord + 'argumentatie' krijgen. Bij JT moet ik het een stuk of 3x vragen voordat ze stiekem met een grote glimlach 'kronkelt' wat dus inhoud dat ze het leuk vind.

Nu is het misschien een beetje eenzijdig, maar ik snap dat dus gewoon niet. Als je weet dat je een onderdanige kant hebt, waarom er dan bang voor zijn? Ik ga er vanuit dat je gewoon een gezonde relatie met je partner hebt en dat er respect voor elkaars grenzen en wensen is, en men ook gewoon streeft om plezier te hebben. Als je in een veilige omgeving bent als subje, dan lijkt het me dat je niet voor je onderdanigheid hoeft te vrezen. Ik snap dat je wel bang kan zijn voor verschillende activiteiten, zoals dat je bang kan zijn voor intense pijn, naalden of ondersteboven in een suspension te hangen. Maar bang zijn voor je onderdanigheid? Ik associeer het met een heerlijke gloeiende gevoel en euforie, met intense gevoelens, ontlading en mijn partner blij maken en plezier verschaffen en daar weer mijn plezier en euforie aan te ontvangen. Ik kan daar dus echt niets in vinden waar ik ooit bang voor zou kunnen of hoeven te zijn. Nu snap ik wel dat angsten niet rationeel werken (ik heb vliegangst, en geen cijferlijst of redenatie die mij tot nu toe hebben kunnen motiveren om in een opstijgend vliegtuig te gaan stappen), maar hoe kan je bang zijn voor euforie en plezier? I just don't get it.

Ik snap en respecteer dat je bepaalde aspecten van jezelf voor jezelf wilt houden. Ik snap dat je misschien geen interesse hebt in dat iedereen weet dat jij geilt op luiers, naalden of je verkrachtingsfantasieën. Maar ik snap niet precies waarom je niet je BDSM wensen kan/wilt accepteren wanneer je gewoon wéét dat het een onderdeel van je is. Is voor mij net zo alsof je jezelf probeert te overtuigen dat je maar 1 arm hebt terwijl je gewoon gezond met 2 werkende armen bent geboren. Of dat je jezelf 'voor de gek wilt blijven houden' dat je zo onschuldig bent terwijl je over gangbangs in bondage fantaseert (of al hebt gedaan) of geslagen te worden met een zweep. Als je subbig bent, omarm het gewoon. Wees er blij mee bent dat je dit in jezelf hebt weten te vinden, een schat aan zelfkennis. En als je er echt zo tegenaan ziet, probeer dan te achterhalen wat de acceptatie in de weg staat en kijk of je er wat aan kan en wilt doen. Want voor mijn gevoel zal de angst niet in het onderwerpen zitten, maar aan de andere dingen die eromheen zitten. Een gebrek aan vertrouwen, een angst voor dat er iets fout kan gaan, wat mensen ervan zouden denken als je aan BDSM deed, wat dan ook... En mocht je inderdaad je er heel druk om maken: vergeet niet dat je baby stapjes mag nemen en vergeet ook niet dat het om JOUW eigen leven gaat. Niemand anders bepaald wie jij bent, dat doe jij gewoon lekker zelf.

-Lumen1987